Αφορμή για ν’ αγαπήσω την ποίηση - το έχω ξαναγράψει - ήταν οι ποιητικές συλλογές του Μήτσου Τσιάμη. Αφορμή για ν’ αγαπήσω το διάβασμα ήταν ένα βιβλίο που όσο με μάγεψε τότε που το διάβασα, άλλο τόσο με βασανίζει τώρα προσπαθώντας να θυμηθώ τον τίτλο του. Μήτε τον τίτλο μπορώ να θυμηθώ, μήτε το συγγραφέα. Θυμάμαι τη χρονιά. Θυμάμαι πως ήταν το πρώτο σοβαρό βιβλίο που διάβασα. Θυμάμαι μέσες - άκρες απ’ το θέμα. Θυμάμαι ότι ήταν η μόνη αιτία να μην πηγαίνω στο γήπεδο για μπάλα και ν’ αφήνω τους φίλους να με περιμένουν για το απογευματινό παιχνίδι. Αυτό που κυρίως δεν έχω ξεχάσει, είναι το συναίσθημα που μου προκάλεσε και το πόσο με μάγεψε. Δε συγχωρώ βέβαια στον εαυτό μου το να μην έχω αφήσει ζωντανό στη μνήμη μου κάτι που με εντυπωσίασε τόσο πολύ.
Είναι που το έχω το κουσούρι και όχι μόνο, αλλά νιώθω να μου έχει γίνει πλέον έμμονη κι αγαπημένη συνήθεια η συνεχής προσπάθεια επανασύνδεσης μ’ εκείνη τη μέθεξη, είτε πρόκειται για βιβλία, είτε για μουσική είτε για λόγια αγαπημένα…
Ν’ αναζητώ δηλαδή εκείνα τα οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μου είχαν αφήσει τόσα ευχάριστα συναισθήματα. Και ήταν πράγματι μια πρωτόγνωρη αίσθηση να έχω στα χέρια σου ένα βιβλίο που με ώθησε ν’ ανοίξω και να εισβάλω από τη μεγάλη πόρτα στο μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας. Στον οποίο βέβαια, είχα κάνει μια πρώτη αναγνώριση, έστω και με μικρά δειλά βήματα, μέσα από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Αυτά ήταν τότε τα πρώτα εξωσχολικά διαβάσματα κι αποτελούσαν τον καλύτερο σύντροφο της παιδικής και νεανικής μας ηλικίας. Πώς να τα ξεχάσεις. Ύστερα ήρθαν με τη σειρά τους οι «κλασσικοί» κι ανάθεμα αν τότε ξέραμε τι ήταν κλασσικοί. Τέλος πάντων…

Το βιβλίο αυτό, λοιπόν ,με «τράβηξε» από την αρχή. Ένιωσα μέσα μου μια τρομερή έλξη με τα όσα διάβαζα. Δεν ξέρω τι ήταν ακριβώς, αλλά ξέρω πως καθώς πέρναγα, μια - μια, τις σελίδες έμενα έκθαμβος από την ομορφιά του κειμένου, τη δομή του λόγου… τις υπέροχες περιγραφές. Ίσως να ήταν και η αφέλεια του παιδιού που δέχεται τα πάντα, αλλά και η συναισθηματική ταύτιση με τον ήρωα. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα αυτή την αίσθηση της ελευθερίας που μας προσφέρει η ανάγνωση. Η χαρά της διαπίστωσης ότι το μυαλό και η ψυχή μου μεγάλωναν και χώραγαν περισσότερα. Ίσως αν δε μου έκανε αυτή την εντύπωση, να ήταν όλα διαφορετικά.
Δεν κρύβω τους ενδοιασμούς μου… μήπως και διαβάζοντάς το πάλι, αν τύχει και πέσει στα χέρια μου, βγάλω άλλα, διαφορετικά νοήματα και χαθεί η μαγεία που ένιωσα τότε. Ευτυχώς συνέβη ό,τι συνέβη, κι έκτοτε πολλά ήταν τα βιβλία που λάτρεψα και οι συγγραφείς που αγάπησα. Στους παιδικούς μου συνειρμούς, έντονα γυρίζουν εκείνες οι μαγικές στιγμές όταν ένιωθα την ανάγκη, αφήνοντας στην άκρη τα σχολικά βιβλία, να πιάνω και να ανοίγω τις σελίδες των άλλων για να ανακαλύψω τι έκρυβαν μέσα στα εξώφυλλά τους. Σήμερα που το σκέπτομαι λέω ότι τα βιβλία που κάποτε διαβάσαμε στα χρόνια της εφηβείας μας - ιδίως αυτά - εγγράφονται στον ψυχισμό μας, μας καθορίζουν και εξακολουθούν να μας στοιχειώνουν ακόμα. Πάντως τα ωραία δε στερεύουν κι ας ξεθωριάζουν στη μνήμη. Αν μπόραγα να γύριζα πίσω το χρόνο, θα μάζευα όλα εκείνα τα ξεχασμένα και θα τ’ ακουμπούσα δίπλα στην ψυχή μου για να μην τα χάσω ποτέ.