Από τότε που έφυγε έχει κιόλας περάσει το ένα τέταρτο περίπου των χρόνων που έζησε: από όλες της τις φωτογραφίες, αυτή με μαγεύει περισσότερο: μια γυναίκα-φωτιά, που σαγηνεύει τον ανασφαλή ανδρισμό του Άντονυ Πέρκινς, κι όμως, αν πιστέψουμε τον Ευριπίδη, η κυνηγός του Ιππόλυτου παραμένει ένα αταβιστικό θύμα! Πώς αλλιώς; Ήταν γυναίκα! Μια σπουδαία γυναίκα: με την αισθητική του Ζυγού, το πάθος της Αφροδίτης στο Σκορπιό και το δυναμισμό του Άρη στον Αιγόκερω!
Μ’ ένα τσιγάρο μόνιμα αναμμένο: «Θα καπνίζω» μουρμούριζε χαδιάρικα και το νι γλιστρούσε από τα ρινικά τοιχώματα, για να συναντήσει το διπλό ημίφωνο που πάλευε να μείνει φυλακισμένο στη γλώσσα της. Μια γυναίκα που απενοχοποίησε τα πάθη της, μια μαινάδα αστή, κοσμοπολίτισσα, που κορόιδεψε γλυκά κάθε σύμβαση: τραγούδησε εφτά τραγούδια ως Στέλλα, προκάλεσε σκάνδαλο στη Γαλλία, κεραυνοβόλησε τις Κάννες, περίμενε ανυπόμονα τις κριτικές στο Broadway, τραγούδησε, κολύμπησε, ρούφηξε τη ζωή και τον έρωτα ως το μεδούλι, αγωνίστηκε εναντίον της Χούντας, γύρισε τις γειτονιές του Πειραιά, ζητώντας από τα παιδιά του την ψήφο τους! Ντίβα, ηθοποιός, σύμβολο κομψότητας, «τρυφερή ηρωίδα ιάμβων», ερμηνεύτρια, οραματίστρια. Υπερβολική, ίσως επιπόλαια, αυθεντική, μεγαλόψυχη.
Προσπάθησε να φέρει πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Δε θέλει και ρώτημα πως κυνηγούσε να γυρίσει πίσω στον ελληνικό ήλιο τον ακέφαλο Διόνυσο από την υγρή αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου: θεατρίνα ήταν, άλλωστε! Δεν το κατάφερε κι ας έφερε τόσους και τόσους θιασώτες του θεού της στην ελληνική σκηνή: τον Τεννεσί Ουίλλιαμς και τον Μπρεχτ, ενώ ξαναζωντάνεψε τους αρχαίους τραγικούς και τον Καζαντζάκη, δούλεψε με τον Κουν, τον Κατράκη, τον Κούρκουλο, το Φούντα, το Φέρτη: τόσοι Διόνυσοι, μικροί και μεγάλοι γύρω της μια ζωή κι εκείνος ο δικός της, ο προ αιώνων θεός, πάντοτε απών. Ήταν ωστόσο το πείσμα της, το αναμάρτητο περί την τέχνη, που έβαλε πρώτο το θεμέλιο λίθο του νέου Μουσείου της Ακρόπολης!

Την ακούω ακόμη τη μια να τραγουδά στην αγκαλιά του Χατζιδάκι, σαγηνευτικά, χαδιάρικα, και την άλλη τη βλέπω με τον Καλογιάννη να ερμηνεύει τα τραγούδια του Ανδρέα, να φωνάζει «κάτω η Χούντα». Είναι η ίδια φωνή, βελούδινη, απαλή, σε διαφορετικές κλίμακες, αρωματισμένη από καπνό κι άρωμα γυναίκας.
Μια όμορφη Ελληνίδα αστή, καλοζωισμένη, ντυμένη με ένα wrap dress τής Diane von Fürstenberg, καθισμένη πίσω από ένα σιδερένιο τραπεζάκι δίπλα στην Καπνικαρέα. Προσπαθώ να τη φανταστώ να παρασύρει στο ποτό την αρχαία μεγαλοαστή προστάτισσα της πόλης της, την κόρη του Ολύμπιου Άρχοντα. Τι θα μπορούσε να πει η μυθική Πολιούχος στην εγγονή ενός από τους πιο εμβληματικούς δημάρχους της πόλης; Ίσως ότι ποτέ η ίδια δε θα καθίσει στην καρέκλα του παππού της! Στη δική της διαμάχη για την Αθήνα, οι φουσκοθαλασσιές του δεξιού Ποσειδώνα θα παρασύρουν τη δάφνη και τη μάσκα της θεατρίνας! Τι κοινό θα μπορούσαν να έχουν εξάλλου δυο γυναίκες με εντελώς διαφορετική στάση απέναντι στον έρωτα; Στο πλευρό του brutal Ηρακλή η πάνσοφος, δίπλα στο ραφιναρισμένο Ντασέν η καλλιτέχνης: Η μοίρα θέλει να κυβερνούν μόνο όσες γυναίκες αστοχούν στον έρωτα. Δεν ήταν γραφτό της Μελίνας να κυβερνήσει!
Απόγευμα Κυριακής λίγο πριν τις επτά, όσα και τα τραγούδια που τραγουδά χρόνια τώρα στου Παραδείσου τα μπουζούκια, με το Διόνυσο να της βαρά παλαμάκια, τον Τσαρούχη να φροντίζει το σκηνικό, ενώ η Αθηνά προσπαθεί απεγνωσμένα να χορέψει συρτάκι και χασάπικο! Γέννησε κι η σύγχρονη Ελλάδα το δικό της μύθο!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.