Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Είναι ωραίο όταν στα 60 σου χρόνια ανακαλύπτεις ξαφνικά τις δυνατότητες για δημιουργία που σου δίνουν τα χέρια σου. Κάτι τέτοιο συνέβη με το Σταύρο Παρασκευά, Μυτιληνιό, που έζησε όμως σχεδόν όλη του τη ζωή στην Αθήνα, ο οποίος πριν από δύο χρόνια ξεκίνησε να φτιάχνει καλαίσθητα γλυπτά από μέταλλο, εμπνεόμενος από τις αναμνήσεις που έχει από τον τόπο καταγωγής του, τη Βρίσα.
Γέννημα - θρέμμα του όμορφου αυτού χωριού της περιοχής του Πολιχνίτου, ο Σταύρος Παρασκευάς μεγάλωσε στα σοκάκια της Βρίσας μέχρι τα 14 του χρόνια, οπότε και η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα. Ο ίδιος παρέμεινε έκτοτε εκεί, εργαζόμενος ως ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα της παραγωγής και εμπορίας απορρυπαντικών και τα τελευταία χρόνια, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε, στην ψησταριά που κληρονόμησε από τον πατέρα του.
Τα ερεθίσματα του σχολείου
Μαζί με την παύση της δουλειάς, όμως, ήρθε και η ανάδειξη ακόμη περισσότερο της δημιουργικής πτυχής του εαυτού του, που ήδη εκφραζόταν περιστασιακά μέσω της ζωγραφικής, έχοντας κληρονομήσει ενδεχομένως και την «καλλιτεχνική φλέβα», όπως λέει, του παππού του Σταύρου, που ήταν ξυλογλύπτης στη Βρίσα, αλλά και ενός θείου του που ήταν αγιογράφος και ζωγράφος στο Άγιο Όρος. Πριν από δύο χρόνια, ο Σταύρος Παρασκευάς άρχισε να κατασκευάζει μεταλλικές μινιατούρες οι οποίες, εμπνευσμένες από τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, θυμίζουν τη Βρίσα του παρελθόντος όπως έχει χαραχτεί στη δική του μνήμη και εκμεταλλευόμενος τις δημιουργικές κατευθύνσεις που, ως μαθητής ακόμη, είχε πάρει από τους δασκάλους του.
«Στο σχολείο που πηγαίναμε στο χωριό, είχα υπέροχους δασκάλους, που μας έμαθαν να δημιουργούμε σχεδόν από το τίποτα. Μας έμαθαν να δημιουργούμε αντικείμενα από στοιχεία της φύσης, από βούρλα, φύλλα, κ.λπ.», λέει ο ίδιος στο «Ε». «Έχοντας τα ερεθίσματα από εκεί και βρίσκοντας κατά τύχη μια μέρα πριν από δύο χρόνια κάτι σωλήνες, σκέφτηκα να τους αξιοποιήσω. Αγόρασα μηχάνημα ηλεκτροκόλλησης, τροχούς κ.λπ. και άρχισα για χόμπι να φτιάχνω διάφορα γλυπτά.»
Οι «μινιατούρες»
Τα θέματά του, κυρίως βιώματα από το χωριό του: το «τσέρκι» - το σύρμα που είχαν τα παιδιά κι έτρεχαν γύρω-γύρω -, το πατίνι, διάφορα παλιά εργαλεία όπως ο κασμάς και το «τσατάλι», αλλά και η ορχήστρα του παρελθόντος, με ακορντεόν, κλαρίνο, τουμπερλέκι και βιολί. «Στο χωριό μου, απέναντι από το σπίτι μας ήταν ένα καφενείο, που είχε έναν καναπέ έξω χειμώνα - καλοκαίρι και την άραζαν τα αλάνια του χωριού. Τέτοιες εικόνες προσπαθώ να δημιουργήσω», λέει ο ίδιος.
Αυτό που, όπως λέει, τον ενθουσιάζει περισσότερο, είναι πως χρησιμοποιεί κυρίως υλικά ανακύκλωσης. Παρά τις πρώτες αποτυχίες και τα… μικροατυχήματα με την ηλεκτροκόλληση, τα πρώτα αποτελέσματα ήταν τελικά ικανοποιητικά. Από τότε η τεχνική του εξελίσσεται και μέχρι στιγμής έχει φτιάξει μια σειρά από μικρά γλυπτά, ύψους το πολύ 30 πόντων. Και συνεχίζει, όσο έχει έμπνευση. Το χόμπι του αυτό σκέφτεται, μάλιστα, να το μοιραστεί και με τους συντοπίτες του το ερχόμενο καλοκαίρι, όταν θα ξαναβρεθεί στο χωριό του, εκθέτοντας τα έργα του είτε εκεί είτε σε κάποιο χώρο της Μυτιλήνης. Όπως λέει, μάλιστα, ήδη έχει δείξει ενδιαφέρον και κάποια γκαλερί της Αθήνας, τίποτα όμως δεν έχει ακόμη αποφασιστεί.
Τα πάντα αλλάζουν…
Ο Σταύρος Παρασκευάς, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής (ΟΛΣΑ), γυρνάει στο χωριό του μόνο κάθε Αύγουστο, για να βρει όμως μια Βρίσα πολύ διαφορετική από αυτή που θυμάται και αποτυπώνει στις δημιουργίες του. Τι αναπολεί και τι του λείπει περισσότερο από το χωριό του; «Η παιδική μας ανεμελιά, τα γλέντια, τα καφενεία που παλιά ήταν 14 και τώρα μόνο δύο. Ήταν μια άλλη δομή της κοινωνίας. Τότε ήμασταν 2.500 κάτοικοι, τώρα αισθανόμαστε σιγά-σιγά πως απομονωνόμαστε. Έχουν αλλάξει τα πάντα δυστυχώς, δεν έχουν καμμία σχέση τα πράγματα με τότε που ήμασταν εμείς μικροί, και αυτό ισχύει νομίζω για όλα τα χωριά της Λέσβου. Είναι έντονες οι αναμνήσεις, ο νόστος και η θλίψη που νιώθω, όταν βλέπω τα πιο πολλά σπίτια της γειτονιάς μου να είναι πλέον κλειστά», λέει. Και προσθέτει: «Η Μυτιλήνη, ευτυχώς, πάντα είχε ανθρώπους που ασχολούνταν με τον πολιτισμό και όσοι είμαστε στην Αθήνα παρακολουθούμε τι γίνεται στη Λέσβο, αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε, ευελπιστώντας πως κάτι μπορεί να γίνει για την ανάπτυξη των χωριών μας. Όλοι μας σκεφτόμαστε κάποτε να έρθουμε· για εμένα τουλάχιστον είναι μάλλον δύσκολο. Θα ήθελα όμως να έρχομαι πιο συχνά.»
Γέννημα - θρέμμα του όμορφου αυτού χωριού της περιοχής του Πολιχνίτου, ο Σταύρος Παρασκευάς μεγάλωσε στα σοκάκια της Βρίσας μέχρι τα 14 του χρόνια, οπότε και η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα. Ο ίδιος παρέμεινε έκτοτε εκεί, εργαζόμενος ως ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα της παραγωγής και εμπορίας απορρυπαντικών και τα τελευταία χρόνια, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε, στην ψησταριά που κληρονόμησε από τον πατέρα του.
Τα ερεθίσματα του σχολείου
Μαζί με την παύση της δουλειάς, όμως, ήρθε και η ανάδειξη ακόμη περισσότερο της δημιουργικής πτυχής του εαυτού του, που ήδη εκφραζόταν περιστασιακά μέσω της ζωγραφικής, έχοντας κληρονομήσει ενδεχομένως και την «καλλιτεχνική φλέβα», όπως λέει, του παππού του Σταύρου, που ήταν ξυλογλύπτης στη Βρίσα, αλλά και ενός θείου του που ήταν αγιογράφος και ζωγράφος στο Άγιο Όρος. Πριν από δύο χρόνια, ο Σταύρος Παρασκευάς άρχισε να κατασκευάζει μεταλλικές μινιατούρες οι οποίες, εμπνευσμένες από τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, θυμίζουν τη Βρίσα του παρελθόντος όπως έχει χαραχτεί στη δική του μνήμη και εκμεταλλευόμενος τις δημιουργικές κατευθύνσεις που, ως μαθητής ακόμη, είχε πάρει από τους δασκάλους του.
«Στο σχολείο που πηγαίναμε στο χωριό, είχα υπέροχους δασκάλους, που μας έμαθαν να δημιουργούμε σχεδόν από το τίποτα. Μας έμαθαν να δημιουργούμε αντικείμενα από στοιχεία της φύσης, από βούρλα, φύλλα, κ.λπ.», λέει ο ίδιος στο «Ε». «Έχοντας τα ερεθίσματα από εκεί και βρίσκοντας κατά τύχη μια μέρα πριν από δύο χρόνια κάτι σωλήνες, σκέφτηκα να τους αξιοποιήσω. Αγόρασα μηχάνημα ηλεκτροκόλλησης, τροχούς κ.λπ. και άρχισα για χόμπι να φτιάχνω διάφορα γλυπτά.»
Οι «μινιατούρες»
Τα θέματά του, κυρίως βιώματα από το χωριό του: το «τσέρκι» - το σύρμα που είχαν τα παιδιά κι έτρεχαν γύρω-γύρω -, το πατίνι, διάφορα παλιά εργαλεία όπως ο κασμάς και το «τσατάλι», αλλά και η ορχήστρα του παρελθόντος, με ακορντεόν, κλαρίνο, τουμπερλέκι και βιολί. «Στο χωριό μου, απέναντι από το σπίτι μας ήταν ένα καφενείο, που είχε έναν καναπέ έξω χειμώνα - καλοκαίρι και την άραζαν τα αλάνια του χωριού. Τέτοιες εικόνες προσπαθώ να δημιουργήσω», λέει ο ίδιος.
Αυτό που, όπως λέει, τον ενθουσιάζει περισσότερο, είναι πως χρησιμοποιεί κυρίως υλικά ανακύκλωσης. Παρά τις πρώτες αποτυχίες και τα… μικροατυχήματα με την ηλεκτροκόλληση, τα πρώτα αποτελέσματα ήταν τελικά ικανοποιητικά. Από τότε η τεχνική του εξελίσσεται και μέχρι στιγμής έχει φτιάξει μια σειρά από μικρά γλυπτά, ύψους το πολύ 30 πόντων. Και συνεχίζει, όσο έχει έμπνευση. Το χόμπι του αυτό σκέφτεται, μάλιστα, να το μοιραστεί και με τους συντοπίτες του το ερχόμενο καλοκαίρι, όταν θα ξαναβρεθεί στο χωριό του, εκθέτοντας τα έργα του είτε εκεί είτε σε κάποιο χώρο της Μυτιλήνης. Όπως λέει, μάλιστα, ήδη έχει δείξει ενδιαφέρον και κάποια γκαλερί της Αθήνας, τίποτα όμως δεν έχει ακόμη αποφασιστεί.
Τα πάντα αλλάζουν…
Ο Σταύρος Παρασκευάς, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής (ΟΛΣΑ), γυρνάει στο χωριό του μόνο κάθε Αύγουστο, για να βρει όμως μια Βρίσα πολύ διαφορετική από αυτή που θυμάται και αποτυπώνει στις δημιουργίες του. Τι αναπολεί και τι του λείπει περισσότερο από το χωριό του; «Η παιδική μας ανεμελιά, τα γλέντια, τα καφενεία που παλιά ήταν 14 και τώρα μόνο δύο. Ήταν μια άλλη δομή της κοινωνίας. Τότε ήμασταν 2.500 κάτοικοι, τώρα αισθανόμαστε σιγά-σιγά πως απομονωνόμαστε. Έχουν αλλάξει τα πάντα δυστυχώς, δεν έχουν καμμία σχέση τα πράγματα με τότε που ήμασταν εμείς μικροί, και αυτό ισχύει νομίζω για όλα τα χωριά της Λέσβου. Είναι έντονες οι αναμνήσεις, ο νόστος και η θλίψη που νιώθω, όταν βλέπω τα πιο πολλά σπίτια της γειτονιάς μου να είναι πλέον κλειστά», λέει. Και προσθέτει: «Η Μυτιλήνη, ευτυχώς, πάντα είχε ανθρώπους που ασχολούνταν με τον πολιτισμό και όσοι είμαστε στην Αθήνα παρακολουθούμε τι γίνεται στη Λέσβο, αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε, ευελπιστώντας πως κάτι μπορεί να γίνει για την ανάπτυξη των χωριών μας. Όλοι μας σκεφτόμαστε κάποτε να έρθουμε· για εμένα τουλάχιστον είναι μάλλον δύσκολο. Θα ήθελα όμως να έρχομαι πιο συχνά.»