Το προηγούμενο σημείωμά μου, παρά το ότι το απάρτιζαν 800 λέξεις (ενώ συνήθως φροντίζω να μην ξεπερνώ τις 600 - 700), δεν εξάντλησε το θέμα της συγκέντρωσης και των μηνυμάτων που μας έστειλε. Άλλωστε οι συγκεντρώσεις συνεχίζονται σε καθημερινή πλέον βάση και έχουν ανακύψει καινούργια στοιχεία, που απαιτούν ερμηνεία ή τουλάχιστον σχολιασμό.
Εν πρώτοις, καταλαβαίνει κανείς με το που θα διασχίσει τον χώρο από την αρχή της Βασιλίσσης Σοφίας ως την αρχή της Ερμού πως έχουν διαμορφωθεί δυο διαφορετικές συγκεντρώσεις. Οι συγκεντρωμένοι στο τμήμα της λεωφόρου Αμαλίας μεταξύ πλατείας Συντάγματος και Βουλής - Μνημείου Αγνώστου Στρατιώτη, είναι τελείως διαφορετικοί στη συμπεριφορά και στην όψη από τους συγκεντρωμένους στο κάτω τμήμα της πλατείας. Εκεί, στο κάτω μέρος, οι συγκεντρωμένοι συμπεριφέρονται όπως και την προηγούμενη βδομάδα. Περιφρουρούν τη συγκέντρωση, φροντίζουν, στο μέτρο του δυνατού, για την καθαριότητα και την ησυχία και η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά τους είναι η γνωστή φιλική και πολιτισμένη ατμόσφαιρα. Αντίθετα οι πρώτοι (του επάνω τμήματος) θυμίζουν περισσότερο οπαδούς αθλητικών ομάδων, παρά αγανακτισμένους πολίτες. Η συμπεριφορά τους, οι αποδοκιμασίες των βουλευτών, οι μούντζες προς το κτήριο της Βουλής, η χρησιμοποίηση της ελληνικής σημαίας σαν μανδύα ή κάλυμμα, όλα αυτά ταιριάζουν σε χουλιγκάνους παρά σε διαδηλωτές.

Η αλήθεια είναι πως στην προχτεσινή, τεράστια, συγκέντρωση της Κυριακής, δεν υπήρξαν φαινόμενα χουλιγκανισμού και όλοι οι συγκεντρωμένοι φέρθηκαν άψογα και ήταν για μένα μεγάλη ανακούφιση να διαπιστώσω πως οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων συνεχίζουν να παραμένουν αυθόρμητες, ακαθοδήγητες και ειρηνικές. Για την ώρα έχουν αντιμετωπίσει με επιτυχία τους κινδύνους που απειλούν κάθε αυθόρμητο και ακαθοδήγητο κίνημα: του καπελώματος, της προβοκάτσιας και του εκφυλισμού.
Γιατί, πώς να το κάνουμε, ένα πλήθος ακέφαλο, χωρίς μορφές ηγετικές, χωρίς κάποια κεντρικά αιτήματα, μπορεί πολύ εύκολα να αποχτήσει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του όχλου, που στην αρχή μεν πορεύεται στους ρυθμούς του συναισθήματος, της χαράς που γεννά η αίσθηση της συνύπαρξης με τους άλλους, της χαλαρότητας του δρόμου, αλλά στην πορεία - όταν το νέο γίνει ρουτίνα και χάσει το θέλγητρο της πρωτοτυπίας - βαριέται, και μη έχοντας τρόπο ή ικανότητες να το ανανεώσει, εκτρέπεται σε καβγάδες ή φασαρίες.
Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι πως μετά την αμηχανία της πρώτης εβδομάδας, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, άρχισαν να αντιμετωπίζουν διαφορετικά τους «αγανακτισμένους πολίτες». Βέβαια η μόνη ως τώρα καθαρή και εύστοχη αντιμετώπιση έγινε από τον Τσίπρα, που πολύ σωστά παρομοίασε τις συγκεντρώσεις και τον τρόπο λειτουργίας τους με τις αρχαίες Εκκλησίες του Δήμου. Άξια σχολιασμού επίσης είναι η στάση δυο επιφανών εκπροσώπων της Εκκλησίας, του Άνθιμου Θεσσαλονίκης και του Αμβρόσιου Καλαβρύτων, που τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ και παρότρυναν τους πιστούς να πάρουν μέρος, αλλά δεν πείθομαι πως το κάνουν ανιδιοτελώς.

Αντίθετα η, προηγηθείσα κατά πέντε μέρες, συγκέντρωση στα Προπύλαια των πανεπιστημιακών, όπου συμμετείχε και ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά και το τραγούδι «Κατσαρόλα» του Κραουνάκη, είχαν κάτι, πώς να το πω, αντιαισθητικό. Νομίζω πως άνθρωποι σαν τον Μίκη, με τόσο πελώρια και μοναδική συμβολή στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, πρέπει να αυτοπροστατεύονται και να μην αφήνουν κάποιους πονηρούς να κολλάνε δίπλα τους, για να ψηλώσουν μαζί τους και ουσιαστικά να τους ευτελίζουν.
Όσο για την αηδιαστική τοποθέτηση του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, που μίλησε απαξιωτικά όχι μόνο για την ίδια τη συγκέντρωση, αλλά και για το ρόλο της Πληροφορικής σ’ αυτήν («μόδα» τον χαρακτήρισε, ο άσχετος), τι να πει κανείς. Το να πούμε «έξεστι Παγκάλω ασχημονείν» ή πως δε μπορεί κανείς να περιμένει λεπτότητες από έναν τέτοιο χοντρό, είναι μια λύση, αλλά και πάλι προβληματίζομαι γιατί ο Παπανδρέου δεν πετά από την κυβέρνησή του ένα άτομο που της κάνει μεγάλο κακό. Από πού κρατάει ο χοντρός τον Γιωργάκη και αυτός φοβάται να τον διώξει;
Εκείνο πάντως που θα δημιουργήσει προβλήματα στο άμεσο μέλλον είναι η ουσιαστική απουσία της Αριστεράς από την όλη υπόθεση. Όχι πως προτείνω να αναλάβει η Αριστερά την καθοδήγηση και την χειραγώγηση των αγανακτισμένων πολιτών, όπως πολύ θα ήθελε να κάνει το Κ.Κ.Ε., αλλά ξέρει πως δε γίνεται και γι’ αυτό σνομπάρει τη συγκέντρωση. Όχι, αυτά πιστεύω πως τέλειωσαν οριστικά και αμετάκλητα. Η Αριστερά πρέπει να προσπαθήσει να διαπιστώσει τον πραγματικό χαρακτήρα των συγκεντρώσεων των αγανακτισμένων και ταυτόχρονα να ερμηνεύσει τον σημερινό περίπλοκο κόσμο, πράγμα πολύ δύσκολο, αλλά απολύτως απαραίτητο. Μόνο αν το κατορθώσει αυτό η Αριστερά θα αποδείξει πως είναι χρήσιμη στον τόπο.