Απ’ τη στιγμή που το ρολόι χτύπησε 12 φορές, απ’ το ημερολόγιο του τοίχου ξεκόλλησε το τελευταίο φύλλο κι απ’ την κλεψύδρα γλίστρησε ο τελευταίος κόκκος άμμου, εμείς γυρίσαμε την τελευταία σελίδα που απέμεινε και κλείσαμε το μεγάλο βιβλίο που στο εξώφυλλό του έγραφε: 2009. Το πήραμε και τ’ αποθέσαμε στο ράφι της ζωής μας, μαζί με τ’ άλλα που κείτονται εκεί, σκονισμένα και κάπως ξεφτισμένα… απ’ τον καιρό. Κι αμέσως μετά, με τις όποιες προσδοκίες, τις επιθυμίες, την αισιοδοξία, την ελπίδα, και τις αμέτρητες ευχές για εκπλήρωση ονείρων και στόχων, ανοίξαμε - και ήδη φυλλομετράμε - το άλλο που γράφει απ’ έξω: 2010! Το 10 το καλό! Όπως λένε κι όπως ελπίζουμε να είναι... Θαμπωμένοι κι ανήσυχοι κάπως, όχι μόνο από όλα τα παραπάνω - άλλωστε ποιος μπορεί να εγγυηθεί γι’ αυτά - αλλά κι απ’ τα νέα μέτρα (ελέω κρίσης) που καθημερινά μάς ανακοινώνουν και τελειωμό δεν έχουν…
Ας μου επιτραπεί, με την ευκαιρία, να κάνω μια παρένθεση εδώ για να καταθέσω και τη δική μου ένσταση - μιας και όλες τις προηγούμενες μέρες μάς ζάλισαν με τους απολογισμούς της δεκαετίας - πως η πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα δεν τέλειωσε ακόμη. Τελειώνει με το τέλος τούτου του χρόνου, για τον απλό λόγο ότι οι δεκαετίες, ημερολογιακά, μετράνε από το ένα κι όχι από το μηδέν. Οπότε το 2010, θέλοντας και μη, ανήκει στην πρώτη δεκαετία του αιώνα και δε θα ξεφύγει από τη μοίρα του. Άλλωστε τα ίδια συνέβηκαν και τότε με τη στροφή του αιώνα… Κλείνω την παρένθεση.
Με το που έσβησαν λοιπόν τα τελευταία φωτάκια, χάθηκε και το άγχος των γιορτινών ημερών. Όλα τέλειωσαν! Τέλειωσε και το τρέξιμο που κάναμε για να προλάβουμε όλα τα υποχρεωτικά «πρέπει» και τις καπελωμένες «ανάγκες», τα συναισθήματα και τις εγκάρδιες ευχές, αυτές που φορτώσαμε ο ένας στον άλλο. Τα γιορτινά φιλιά και τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και τα δώρα έγιναν παρελθόν. Αφήσαμε τα όνειρα στο προσκεφάλι μας, σπάσαμε το ρόδι στην εξώπορτα του σπιτιού μας κι αποθέσαμε τις ελπίδες μας σ’ αυτόν που μας έκανε ποδαρικό. Ύστερα, φύσηξε ένας δυνατός αγέρας κι έδιωξε όση χρυσόσκονη κι όσα λαμπερά στολίδια είχαν απομείνει αφήνοντάς μας έρμαια να περιμένουμε τη σκληρή πραγματικότητα. Είδατε τι ωραία είναι τα παραμύθια… όσο διαρκούν;
Έχει ξεκαθαρίζει πλέον η ατμόσφαιρα από το αστραφτερό πνεύμα των εορτών που, για καταναλωτικούς ως επί το πλείστον σκοπούς, προβάλλεται τόσο υπερβολικά, που σχεδόν μας επιβάλλεται. Κι εμείς ούτε που βάλαμε ισορροπίες στα «θέλω», μόνο και μόνο για ν’ αυξήσουμε την ευχαρίστησή μας. Επενδύσαμε σε προσδοκίες, σε όνειρα και σε ό,τι γενικά μάς έλειπε, παρ’ ότι ξέραμε πως αυτή η λάμψη ήταν προσωρινή - βοήθησαν φυσικά και οι τόσες ευχές -, και τώρα απλά μένουμε και περιμένουμε, μήπως και… πραγματωθούν!
Μολονότι ξέρουμε πως όλα αυτά κατά καιρούς «τσαλακώνονται», μην απελπίζεστε. Μην υποχωρείτε. Μην παραδίνεστε. Ας κρατήσουμε ό,τι απέμεινε να λάμπει! Τα χαμόγελα των ανθρώπων που έχουμε πλάι μας. Τη ζεστασιά των φίλων που ξέρουν να αναγνωρίζουν την ανάσα μας, το γέλιο, το καρδιοχτύπι, την αγωνία, τη λαχτάρα και το δάκρυ μας… κι ό,τι φωτίζει την ψυχή μας. Όλων όσων πραγματικά αξίζουν και το εκτιμούν. Μπροστά μας μόλις ξημέρωσε τούτος ο νέος χρόνος. Τα καλύτερα ας ελπίζουμε πως τα ’χει φυλαγμένα ο καιρός. Γι’ αυτό ας κυνηγάμε τα όνειρά μας. Ας μην αφήσουμε κανένα να χαθεί. Όσοι τα χάσαμε ας ψάξουμε να τα βρούμε. Ας τα κάνουμε να ζωντανέψουν για να προλάβουμε… να μη βαλτώσει η ψυχή μας. Ας πιαστούμε απ’ αυτό που θα μας κάνει να ελπίζουμε και να δίνουμε ρίζα στην προσδοκία. Ας μην πάψουμε να ελπίζουμε πως τα καλύτερα έρχονται. Για όλους μας.

Στράτος Δουκάκης
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.