Προνομιούχα η ανθρώπινη ύπαρξη που ρίζωσε στο παρελθόν, ζει το παρόν και προγραμματίζει το μέλλον. Θαλάμη του χρόνου η ψυχή, και το συναίσθημα χρονόμετρο. Σηματοδότης του ψυχισμού, οι γιορτές ζυμώνονται με τις κοινωνικές ανάγκες, ντύνονται με θρησκευτικότητα και την πόρτα ανοίγουν της χαράς, τελετουργίες οργανωμένες με σοφία, μεθοδικότητα και σκοπιμότητα. Συνέχεια κι εξέλιξη προαιώνιων ψυχαναγκασμών, σφραγίστηκαν και κράτησαν τα ίχνη πολιτισμού που έδωσαν. Χτισμένα χριστιανικά ξωκλήσια πάνω στα ερείπια αρχαίων ναών θαμμένων από το χρόνο μα ενεργά υπαρξιακών στο συλλογικό ασυνείδητο. Με κεριά ή με «λέιζερ», το ίδιο βίωμα γεννούν από τότε που ο εγκέφαλος έγινε εργαλείο συνειδητότητας. Απλώνεται η γλυκύτητα των ημερών και περιχαρακώνει την ωμή βία, την απανθρωπιά, την κτηνωδία και τον εγωκεντρισμό.
Τα δώρα, πινελιές αβροφροσύνης, γεφυρώνουν το χάσμα στο επικοινωνιακό ρήγμα και μπαλώνουν το δίχτυ της μοναξιάς. Κάλαντα από νεανικά στόματα, που η εποχή της παγωνιάς να ρυτιδώσει, προσπαθεί. Επίκληση για αγάπη, μοτίβο συναισθηματικών εξισώσεων. Το γιορτινό τραπέζι πραγματώνει τις προσπάθειες ανασυγκρότησης μιας χαμένης οικογενειακής θαλπωρής. Καλότυχοι όσοι αφεθούν στο πνεύμα των γιορτών. Ανάξιοι οι έμποροι του «σπέρματος» του Χριστού, κι ανίσχυροι συνάμα να θολώσουν τη διάφανη επιφάνεια του ψυχισμού. Μπολιάζεται η ύπαρξη με βλαστούς χαμένων παραδόσεων, με τρυφερότητα και επαφή. Το φως του γαλαξία, του αστεριού η λόγχη, σπαθίζει την αδιαφορία και ακουμπά το βρέφος που γεννιέται και σταυρώνεται μαζί. Φιλάνθρωπη αύρα απιθώνει τη στοργή στο μέτωπο του αρρώστου, το χέρι του γέροντα τροφίμου ακουμπά και εξαντλεί την ασυνείδητη ενοχή. Σπάνια γίνεται συνετή, η πράξη του πολιτικού νομοθετεί με πρόνοια κοινωνική.
Ο «Homo Gestalt» ο του «Homo sapiens» αντικαθιστά για λίγο, με καταλύτη τις γιορτές, δίνοντας στον πλανήτη, την ελπίδα της επιβίωσης. Αν οι γιορτές πάψουν να είναι πανηγύρι και ψεύτικο ρεβεγιόν και αν η παρέα γίνουν κάλεσμα και αγάπη, την επικοινωνία θα απλώσουν και «εκκλησία» θα γίνουν και «χριστιανικό κοινόβιο» συντροφικότητας. Στις «άνυδρες» περιοχές των θλιβερών γηροκομείων, στους διαδρόμους των άθλιων νοσοκομείων, στα γκρίζα ορφανοτροφεία όπου βιάζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα μπει το φως. Μετάγγιση οι γιορτές από συναίσθημα νωπό και ζωογόνο. Για επισκέψεις δεν μιλώ θεατρικές και ψεύτικες με σκοπιμότητα περισσή στους χώρους της αθλιότητας. Για την επανάσταση θέλω να πω, την ατομική, που αποτινάζει τα πέπλα της φιλαντίας και γίνεται αγωγός κοινωνικής ευθύνης. Τι στην ψυχή των παιδιών, να επενδύσει ο ενήλικας μπορεί; Πώς θα γεμίσει το νου του παιδιού του, με αναμνήσεις δημιουργικές και χρήσιμα όμορφες;
Απλά την ανθρωπιά, το όνειρο, τη φαντασία, τη ζεστασιά, την σιγουριά της προσφοράς και την αγάπη στην παιδική ψυχή, ας βάλει στο νου του παιδιού. Έτσι το φωτεινό κομμάτι της ύπαρξης τους, θα αναζητήσουν μέσα από το θολό πεπρωμένο της ζωής.