Με αφορμή τη διάκριση του βιβλίου «Αυλητής και Παππουλάνθρωπος» από τη Διεθνή Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου, θα ήθελα από αυτήν τη στήλη να μεταφέρω την «ιστορία» της δημιουργίας του, διά χειρός Κώστα Ζαφειρίου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και από τους δύο μας στους ανθρώπους της «Επικοινωνίας Λέσβου» και στους ανθρώπους της «Αιολίδας»! Ραντεβού τον Αύγουστο στις παραστάσεις για το βιβλίο, με αρχή τη 16η Αυγούστου, στο Αρχοντικό Γεωργιάδη.
«Upon their unusual meeting, the flute player and the old man recognise one another very well, despite having never met before...»
Μοιάζει με αρχή από κάποιο μυθιστόρημα, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πρώτη αράδα της παρουσίασης του βιβλίου που γράψαμε παρέα με το Γιώργο Τυρίκο - Εργά, «Αυλητής και Παππουλάνθρωπος - Μαγεμένες ιστορίες απ’ τη Λέσβο και τη Λήμνο», στο διεθνούς εμβέλειας έντυπο «White Ravens». Με την ευκαιρία αυτής της αναγνώρισης του έργου μας ως ενός απ’ τα 250 πιο αξιόλογα και σημαντικά βιβλία παγκοσμίως από τη Διεθνή Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου, θα ήθελα να γράψω δυο πράγματα.
Ως Αυλητής, αν και πράγματι παίζω φλάουτο, ομολογώ δεν είμαι και ο μεγαλύτερος βιρτουόζος, και ο Γιώργος, αν και έχει ήδη έναν ένδοξο υιό και παίζει κρητική λύρα, είναι πολύ νέος ακόμη για να λέγεται Παππουλάνθρωπος. Όμως... για κάποιο λόγο επιλέξαμε αβίαστα αυτές τις περσόνες για να αφηγηθούν τις ιστορίες των τόπων μας.

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία ενός καλού λόγου, ενός ταμνά τύχης και ατυχίας, μιας προβληματικής καλαμένιας φλογέρας και μιας.... μπάλας τού πινγκ πονγκ. (;)
Η γυναίκα μου το 2009 ήταν δασκάλα στη Χίο, όταν μια ωραία μέρα αποφάσισαν με το σχολείο της να κάνουνε μια εκδρομή στη γειτονική Λέσβο και συγκεκριμένα στο μουσείο στο Σίγρι. Από ένα gift shop εκεί, η Ελπίδα προμηθεύτηκε το βιβλίο του Γιώργου (Παππουλάνθρωπος) με τον επιβλητικό τίτλο «Οι Μίνες του Θαβώρ». Όταν μετά από λίγο καιρό την επισκέφθηκα στη Χίο, το Φλεβάρη νομίζω, του ‘09, είδα το βιβλίο στο γραφείο της και μου κίνησε το ενδιαφέρον. «Το ξέρεις ότι πριν μερικά χρόνια έγραψα ένα τραγούδι που λέγεται Θαβώρ;» παρατήρησα. Γέλασα και με το παράξενο επώνυμο του Τυρίκου, είδα και τη χαμογελαστή μουτράκλα του στο αυτί της έκδοσης, που ανακλαστικά μου ‘φερε στο νου κάτι γνώριμο μα κι αγαπημένο συνάμα. (έχουμε και οι δύο μούσι, ίσως γι αυτό)
Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες ωστόσο, τα ξέχασα όλα, μιας και κατάλαβα ότι είχα έρθει καταπρόσωπο με το ωραιότερο, πιο εμπνευσμένο και καινοτόμο ανάγνωσμα που είχα διαβάσει για χρόνια. Γύρισα στη Λήμνο λοιπόν, έκατσα βαρύς στην πολυθρόνα του γραφείου μου και εξύμνησα τις «Μίνες...» σε blogs, σε φίλους και σε ιστοσελίδες όπου γράφω για να περνώ την ώρα μου. Όχι πολύ αργότερα, θα ‘τανε κανά - δυο βδομάδες, ο Γιώργος απάντησε σε κάποιο post μου και έτσι κάπως, χωρίς να έχουμε ειδωθεί ποτέ, γνωριστήκαμε. Εγώ κατάλαβα πόσο Παππουλάνθρωπος ήταν κι εκείνος πόσο Αυλητής ήμουν.

Μετά από λίγο καιρό και αφού είχαμε μιλήσει προπαρασκευαστικά απ’ το τηλέφωνο αρκετές ώρες, είχαμε ανταλλάξει σωρούς από κείμενα και ιδέες με το ευλογημένο εργαλείο που λέγεται internet (φαντάζεστε να έπρεπε να ανταλλάζουμε φακέλους των ΕΛΤΑ;), γεννήθηκε με μία πολύ προσεγμένη λογοτεχνική καισαρική το βιβλίο μας. Και περπάτησε γρήγορα πάνω στα πόδια του φανταστικού απ’ τη μια και της λαογραφικής έρευνας απ’ την άλλη. Κανά μήνα μετά, ο Γιώργος με τη γυναίκα του την Κατερίνα επισκέφθηκαν τη Λήμνο.
Βρεθήκαμε με το Γιώργο στο λιμανάκι του Κότσινα, κάτω απ’ τα ερείπια του κάστρου για ένα καφεδάκι και για να δούμε επιτέλους τις μούρες μας από κοντά.
Τρομερή απογοήτευση... μα μούτρα ήταν αυτά; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
«Πριν μερικά χρόνια, το ‘07 αν δεν απατώμαι, είχαμε έρθει στο ξενοδοχείο που δουλεύεις στο Πλατύ», μου λέει σε κάποια φάση πάνω στην κουβέντα ο Γιώργος. «Δε θυμάμαι, τι να σου πω...», απάντησα ειλικρινέστατα. «Θυμάσαι ένα βράδυ ένα ζευγάρι που ήρθε στη ρεσεψιόν να σου ζητήσει να ανοίξεις τα φώτα στο πινγκ πονγκ και να τους δώσεις μπαλάκια για να παίξουνε και συ ούτε που σήκωσες το κεφάλι σου απ’ το PC;» Συνέχισε κατηγορηματικά.
«Ααα!» αναφώνησα.
Ασφαλώς και θυμόμουν. Εκείνη την περίοδο ολοκλήρωνα τη δεύτερη γραφή των χρονικών της Αντάκρης. Και ο ίδιος ο πανίσχυρος Θωρ να κατέβαινε με τη σφυρούκλα του και να μου την κοπάναγε πάνω στη ρεσεψιόν, πιθανόν να τον έγραφα επίσης. «Μη μου πεις ότι ήσασταν εσείς;» χαμογέλασα κάπως συμπονετικά. «Εμείς ήμασταν βρε %%$^%^.» είπε ο Γιώργος κομψά, όπως το συνηθίζει. Γελάσαμε πολύ.

Ο αγαπητός Παππουλάνθρωπος, φεύγοντας, μου χάρισε μία χειροποίητη καλαμένια φλογέρα, ένα χαμπιόλι όπως το λένε στη μαλλιαρή... το οποίο να σημειώσω δεν πατάει καθαρά τη νότα ντο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Ακολούθησε πολλή δουλειά, πολύ γράψιμο, πολύ διόρθωμα, πολλά ταξίδια, πολλές πολλές πρόβες, 10 θεότρελες ώρες σε ένα στούντιο ηχογράφησης στο κέντρο της Αθήνας με ένα larger than life ηχολήπτη, συναντήσεις με τους καλύτερους των καλυτεροτέρων της παιδικής εικονογράφησης (Ντανιέλα Σταματιάδη και Βασίλης Γρίβας) και όλα τα υπόλοιπα, όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, ανήκουν στην ιστορία...
Ηθικό δίδαγμα 1. Ευχαριστώ το Υπουργείο Παιδείας που έστειλε την Ελπίδα στη Χίο εκείνη τη χρονιά για αναπλήρωση. Μπορεί να μας έκανε τη ζωή κόλαση, όμως διαφορετικά δε θα είχαμε γνωριστεί ποτέ με το Γιώργο, οι «Μαγεμένες Ιστορίες» δε θα έμπαιναν ποτέ στα 250 σημαντικότερα παιδικά βιβλία για το 2011 παγκοσμίως και απόψε δε θα έγραφα αυτήν τη σημείωση...
Ηθικό δίδαγμα 2. Ένας καλός λόγος δεν κοστίζει τίποτα.
Ηθικό δίδαγμα 3. Ο Τυρίκος ήθελε να ξεφορτωθεί ένα προβληματικό χαμπιόλι.
Ηθικό δίδαγμα 4. Μη στερήσετε ποτέ την ευκαιρία σε κάποιον να παίξει μεταμεσονύκτιο πινγκ πονγκ. Μπορεί να εκτεθείτε ανεπανόρθωτα στο μέλλον...