Οι μόνες φορές που η κεντροδεξιά, με κομματικό της φορέα τη Ν.Δ., κατόρθωσε να αποτελέσει πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, μετά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν το 1990 επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και το 2004 επί Κώστα Καραμανλή. Και τις δύο φορές, το διακύβευμα ήταν οι πολίτες του μεσαίου χώρου (του κέντρου), που δεν αισθάνονται καμμία ιδιαίτερη δέσμευση - πολιτική ή συναισθηματική - ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τη Ν.Δ., παρακολουθούν όμως και κρίνουν προσεκτικά τις πολιτικές και των δύο. Θέλουν την τάξη, αλλά όχι την αστυνομική αυθαιρεσία, θέλουν την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά αγανακτούν με τα κομματόσκυλα-συνδικαλιστές του λιμανιού που εκβιάζουν την κοινωνία με τις απίθανες απεργίες τους. Σε τοπικό επίπεδο, τι να λέμε.
Όλοι, καλώς ή κακώς, γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Η Ν.Δ. θα περάσει διά πυρός και σιδήρου για να μπορέσει ξανά να βρεθεί στις καρδιές των πολιτών, θα πρέπει να τα αλλάξει (σχεδόν) όλα - πρόσωπα και πολιτικές. Στις δεδομένες συνθήκες, απαιτείται εκείνος ο αρχηγός που η ιδεολογική του συγκρότηση, αλλά και μόνη η παρουσία του και το DNA του θα εγγυάται την πιο πλατειά κοινωνική και πολιτική συμμαχία και συναντίληψη εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών της κεντροδεξιάς, που τώρα... απουσιάζουν, δε βρίσκουν τίποτε ελκτικό στην πολιτική (πολύ περισσότερο στη Ν.Δ.), αλλά είναι απολύτως απαραίτητοι στο μέλλον, όταν θα βρουν ξανά το κουράγιο και την επιθυμία να ξαναονειρευτούν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε τούτο τον έρημο τόπο.
Αυτός ο αρχηγός δεν μπορεί να είναι άλλος από την Ντόρα Μπακογιάννη.
 
Γιώργος Χαρ. Παλαιολόγος
Δερματολόγος
Αντιπρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Λέσβου