Θεατρόφιλος ο λαός μας, μεγάλωσε στο σανίδι (το θεατρικό) και δεν μπορεί χωρίς αυτό. Παλιά συνήθεια, που δε χάνεται εύκολα… Και κάθε φορά τρέχει μόλις μάθει πως ετοιμάζεται νέα παράσταση. Μια από τα ίδια… Το σενάριο έφυγε από τα χέρια των συγγραφέων και το ανέλαβαν οι σκηνοθέτες. Οι ρόλοι άρχισαν κι αυτοί να μοιράζονται στους ηθοποιούς. Το μεγάλο, το πολλά υποσχόμενο θέαμα μπορεί ν’ αρχίσει. Η αδημονία του κοινού έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Βέβαια, αν και ξέρει την πλοκή και το τέλος, το θέαμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τουλάχιστον όμως δε γνωρίζει αν πρόκειται για κωμωδία ή τραγωδία, για μελό ή για γουέστερν... Εδώ, συγγραφείς και σκηνοθέτες, τα έχουν κρατήσει όλα κρυφά: κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να δούμε, ούτε αν στο τέλος θα υπάρχει χάπι εντ, κάθαρση ή απλώς η ένδειξη… «συνεχίζεται»!
Όλες οι δυνατότητες φαίνονται ανοιχτές: μονομαχίες Κωστάκη - Γιωργάκη με κατάληξη μια νέα φυγή… στο Παρίσι ή μιαν αιφνίδια αναχώρηση του Γιωργάκη για το Τορόντο! Ακόμη και ο Μητσοτάκης μπορεί να διαφύγει με κάποιο κότερο για την Ανεξάρτητη Κρητική Δημοκρατία και να αφοσιωθεί, οριστικά και αμετάκλητα, στη λογοτεχνία, τ’ αμπέλια, τα βαφτισίμια, τα απομνημονεύματά του... Μονομαχίες μεταξύ Αλέκας και Αλέκου, με κατάληξη φυγή του τελευταίου ή… του λαϊκού παράγοντα. Ίσως ακόμη και τριπλή παραλλαγή με τον «χέρι-χέρι…» ή τον Τρεμόπουλο, με ακόμη πολυπλοκότερους συνδυασμούς αναχωρήσεων, μετακινήσεων, προαγωγών. Μέχρι και οι κυνηγοί συμμετέχουν! Όλα παίζονται - και βάλτε - όσο γυρίζει…
Και σενάρια υπάρχουν πολλά! Κάθε ένα από τα σενάρια αναθέτει κι άλλους ρόλους στους πρωταγωνιστές, στους κομπάρσους, στους επίδοξους ηθοποιούς, διαλέγει διαφορετικά αφηγηματικά μέσα, χρειάζεται και άλλους κομπάρσους, εκτυλίσσεται με διαφορετικό ρυθμό, απαιτεί και άλλα πιο σύγχρονα εφέ. Όλα όμως τα διατρέχει μια πορφυρή κλωστή που, με την έντονη λάμψη της, καλύπτει τις αποχρώσεις και τους δίνει κοινό νόημα: η εξουσία!!!
Γλυκιά η ρημάδα η εξουσία, που ξετρελαίνει 80χρονους και 70χρονους παππούδες, τους κάνει να ξεχνούν πως έχουν ψυχή να παραδώσουν, εγγόνια να νοιαστούν, ανύπαντρες κόρες να αποκαταστήσουν, όνομα ν’ αφήσουν πίσω - και άλλους σπρώχνει να ζητούν εκδίκηση, άλλους να κολλάνε πάνω της σα βδέλλες, άλλους να προσπαθούν να την αποσπάσουν με κάθε μέσο, άλλους ν’ ανατριχιάζουν μόλις ακούν «ανανέωση» και να βλέπουν γύρω τους μόνο μελλοθάνατους...
Γλυκιά η ξελογιάστρα η εξουσία, που ξετρελαίνει ώριμους άντρες, τους κάνει να ξεχνούν τι έπαθαν οι μεγαλύτεροί τους, τους διώχνει από γυναίκες και ερωμένες, τους αναγκάζει να ονειρεύονται το θάνατο των γερόντων ενώ προσποιούνται πως θέλουν την υγειά τους, τους οδηγεί αλάθευτα στα ίδια λάθη, τους ξεγελά συνεχώς πως όπου να ‘ναι θα γίνει δική τους...
Γλυκιά η εκμαυλίστρα η εξουσία, που ξετρελαίνει νέους και τους γερνά πριν ακόμη ανθίσουν, τους μαθαίνει να στήνουν ψηφοφορίες, ντιμπέιτς, δημοσκοπήσεις, να φτιάχνουν «γκόλντεν μπόυς», να κινητοποιούν… δέντρα, να γίνονται δουλικοί στους μεγαλύτερους και αυταρχικοί στους νεώτερους, τους αναγκάζει να μιμούνται κάθε πράξη όσων είναι κοντύτερα απ’ αυτούς σε κείνη...
Γλυκιά η πλανεύτρα η εξουσία, που τα ίδια κάνει και στους κοινούς θνητούς, αυτούς που δεν κατέχουν από πολιτική, αλλά τη διεκδικούν με άλλα ονόματα, στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στον Τύπο, στα σχολεία. Που κρύβουν τον έρωτά τους για κείνη με καταγγελίες εναντίον της, που ξέρουν πως αν δεν τη διεκδικήσουν θα την αποκτήσει ο διπλανός - σε βάρος τους…
Γλυκιά η ξεκουρμουλώχτρα η εξουσία! Που καταφέρνει να κάνει όλους να νιώθουν αθώοι όταν είναι κοντά της, που δίνει νόημα στη ζωή μας, τις σχέσεις, τις συγκρούσεις μας. Αθώοι όλοι: σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές, κομπάρσοι, κριτικοί, κοινό... Φταίνε μονάχα οι… «δομές», το «κατεστημένο» και οι… «συγκυρίες» - τα δημιουργήματα δηλαδή της… αθωότητάς μας! Κωμωδία ή τραγωδία, με κάθαρση ή χωρίς, το έργο θα παιχτεί. Άλλοι θα χειροκροτούν κι άλλοι θα αποδοκιμάζουν… υπό την αιγίδα της γλυκύτατης εξουσίας!
«Γλυκιά εξουσία!» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του έργου που ετοιμάζουν πάλι αλλά ταυτόχρονα ζούμε καθημερινά ή βλέπουμε να παίζουν οι… «μεγάλοι». Ή ακόμη θα μπορούσε να είχε τίτλο: «θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη»! Μέσα από το λάκκο της εξουσίας των λεόντων, η πλοκή δεν ενδιαφέρει, τελικά: στο τέλος οπωσδήποτε θα υπάρχει χαλίφης…
…ο Δανιήλ.