Η ψήφος διαμαρτυρίας μπορεί να εκφραστεί ποικιλοτρόπως. Η απαξίωση των κομμάτων από τους πολίτες είναι φυσική συνέπεια της απληστίας και της υπεροψίας των πολιτικών που φαίνεται πως μάλλον εξακολουθούν εσκεμμένα να διατηρούν την απόσταση μεταξύ αυτών και του λαού. Η ισχύς του νόμου της κάλπης δοκιμάζεται σθεναρά στις τωρινές ευρωεκλογές.
Και τώρα, στην τελική ευθεία. Όλα έτοιμα για τη μεγάλη μάχη της κάλπης που προβλέπεται να αναδείξει πολλά από τα προβλήματα που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία. Οι ψηφοφόροι, όπως όλα δείχνουν, θα στείλουν το κατάλληλο μήνυμα στους κομματικούς σχηματισμούς και μηχανισμούς, που επί μακρό χρονικό διάστημα βύθισαν τον κόσμο στην αμάθεια και την παραπληροφόρηση. Ο νόμος της κάλπης είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρος.
Τι είδε άραγε ο κόσμος το προηγούμενο χρονικό διάστημα από τα κόμματα; Τι αποκόμισε από τα καμώματα και τερτίπια πολλών υποψηφίων για παρατυπίες ατόμων, που συνήθως την έσχατη στιγμή γλυτώνουν την τιμωρία; Και μιλάμε για ένα κράτος όπου η διαφθορά είναι στα ύψη, για μια χώρα που πλασάρεται στις πρώτες θέσεις πίσω από τριτοκοσμικά κράτη που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Παρ’ όλα αυτά, τα κόμματα - αντί να κάτσουν κάτω και να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν από κοινού την κατάσταση - συνεχίζουν να σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον αντίκτυπο της χώρας στο εξωτερικό. Η απαξίωση των κομμάτων έρχεται λοιπόν ως φυσική συνέπεια της απληστίας και της υπεροψίας των πολιτικών που φαίνεται πως μάλλον εξακολουθούν εσκεμμένα να διατηρούν την απόσταση μεταξύ αυτών και του λαού. Και αυτή η υπεροψία οδηγεί τους πολίτες στην απαξίωση την ώρα της κάλπης. «Γιατί», σκέπτεται ο άλλος, «με αγνοήσατε όλα αυτά τα χρόνια, σας αγνοώ και εγώ τώρα!»
Όμως δε φτάνει δυστυχώς μόνο αυτό. Η υπεροψία και εσκεμμένη αδιαφορία των κομμάτων πάει και πιο πέρα: θυμάστε τα γεγονότα του Δεκέμβρη; Ποιος αναμιμνήσκεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη; Ποιος/-α από τα κόμματα παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος/-η για την κατάντια ενός κράτους που έχει εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον τους πολίτες, αδιαφορώντας για την όποια κοινωνική κατακραυγή; Είδατε μήπως να θυμούνται πως πριν από μερικούς μήνες, χιλιάδες παιδιά κατέβηκαν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενα για την κρατική αναλγησία και αναισθησία; Το αντίθετο: τα γεγονότα ξεχάστηκαν και οι κοινοβουλευτικοί γύρισαν σελίδα. Αφού εισέπραξαν την οργή του κόσμου για το ελεεινό κοινωνικό κατάντημα, αφού πήραν το μήνυμα πως η κατάσταση δεν πάει άλλο καθώς το κοινοβουλευτικό επίπεδο έχει πιάσει πάτο, περιορίστηκαν στην ασφάλεια των εδράνων τους, μιλώντας εκ του ασφαλούς ότι τάχα η κοινωνική κρίση προέρχεται από την τωρινή κυβέρνηση και μόνο, και όχι από τη συνολική κρίση του πολιτικού συστήματος. Είναι η ίδια θλιβερή διαπίστωση που γίνεται συνήθως στο εθνικό κοινοβούλιο, όταν οι ευθύνες επιρρίπτονται μονάχα σε ένα κόμμα και όχι στη γενικευμένη κοινοβουλευτική κρίση.
Όμως, η ώρα της κάλπης έφτασε. Η ισχύς του νόμου της δοκιμάζεται σθεναρά. Καλούνται, λοιπόν, οι πολίτες να εκφραστούν για όλα αυτά που τους ταλαιπώρησαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Να εκφέρουν γνώμη για όλους αυτούς που τους αγνόησαν ή εσκεμμένα τους παρέκαμψαν. Ένα από τα διαθέσιμα όπλα είναι και η κάλπη. Η ψήφος διαμαρτυρίας μπορεί να εκφραστεί ποικιλοτρόπως. Μπορεί να πάρει τη μορφή μιας ανυποχώρητης τάσης για μαζική απόρριψη, τουλάχιστον των μεγάλων κομματικών σχηματισμών, που και τι δεν έκαναν προκειμένου να φτάσει το πολιτικό επίπεδο τόσο χαμηλά. Μπορεί να υποδείξει μεθόδους και τρόπους, βάσει των οποίων θα κινηθεί στο εγγύς μέλλον η νέα πολιτική της χώρας σε εξωτερικά και εσωτερικά θέματα. Και ασφαλώς να καταδείξει πως η κομματική υπεροψία και η αδιαφορία πληρώνονται πάντα με το ίδιο νόμισμα. Έτσι μονάχα μπορεί να μπει κάποια σχετική τάξη στο χάος των κοινωνικών αποστημάτων που, σαν εκραγούν, θα επικαλύψουν με σχετική ευκολία όλες τις ευοίωνες προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο.
Με τα μεγάλα κόμματα ηττημένα και τον κοινωνικό διάλογο να ξεκινά από μηδενική βάση, η ελπίδα διατηρείται ζωντανή πως τα πράγματα έχουν ακόμη περιθώρια διόρθωσης. Σε αντίθετη περίπτωση, η κάλπη θα είναι μονάχα διακοσμητικό στοιχείο ενός πολιτικού συστήματος που εν Ελλάδι βουλιάζει ολοένα και περισσότερο μέχρι να πιάσει πάτο, αφήνοντας τα ψηφοδέλτια να οδεύουν ατάκτως προς την επιφάνεια. Και ο νόμος της, που σχετίζεται με την επιλεκτική δυνατότητα των πολιτών, θα είναι απλά αδρανοποιημένος, όπως τόσοι άλλοι στη χώρα.