Tι περιλαμβάνει μια τηλεοπτική νύχτα εκλογών; 1ο, τις κάρτες τής Singular, 2ο, σχόλια και αναλύσεις στο στούντιο, 3ο, επιτόπια ρεπορτάζ από εκλογικά κέντρα υποψηφίων και 4ο, δηλώσεις των νικητών και των ηττημένων.
Από τα τέσσερα αυτά στοιχεία, εκείνο που τελικά βαραίνει είναι το πρώτο. Δεν υποτιμώ το λόγο, αλλά προτού προλάβουμε να κρίνουμε μια άποψη που διατυπώθηκε στο πάνελ, πέφτουν οι νέες κάρτες σαν το χαλάζι, ενώ εκεί που κάποιος καλεσμένος αναπτύσσει μια σκέψη, αυτός διακόπτεται για να μεταδοθεί, σε απευθείας σύνδεση, η δήλωση κάποιου από τους πρωταγωνιστές των εκλογών. Ο θρίαμβος της ασυνέχειας.
Ελάχιστα πράγματα αποκαλύπτουν οι τυπικές αυτές δηλώσεις. Ο νικητής ευχαριστεί εκείνους που τον ψήφισαν, εκείνους που δεν τον ψήφισαν, αλλά και εκείνους που απείχαν, ενώ υπόσχεται ότι θα είναι δήμαρχος «όλων ανεξαιρέτως». Ποτέ δεν ακούμε ότι νίκησε ένα κόμμα, πάντα νικάει η πόλη ή η περιφέρεια. Αρκετοί απλώνουν χέρι συνεργασίας προς το χθεσινό τους αντίπαλο, ενώ όλοι υπόσχονται ότι θα εργαστούν σκληρά: «από αύριο σηκώνουμε τα μανίκια» ή μας περιμένει «πολλή δουλειά».
Κάποιες δηλώσεις ήταν σεμνές και συγκρατημένες, άλλες ήταν πληθωρικές σε συναίσθημα ή βερμπαλισμό. «Είμαστε όλοι Λάκωνες, είμαστε όλοι Αργολιδείς, είμαστε όλοι Αρκάδες, είμαστε όλοι Κορίνθιοι, είμαστε όλοι Πελοποννήσιοι!», είπε ο περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης, θυμίζοντας την ιστορική φράση του Τζον Κέννεντυ (Ich bin ein Berliner, Είμαι Βερολινέζος) κατά την επίσκεψή του στο Δυτικό Βερολίνο το 1963. Και όμως, θα αρκούσε ένα «είμαστε όλοι κάτω απ’ το αυλάκι».
Η ομιλία του Παναγιώτη Ψωμιάδη θύμιζε το χάπι εντ ενός γουέστερν ή ενός μεταφυσικού θρίλερ: «το φως διέλυσε την ομίχλη… νικήσαμε το ψέμα και τη λάσπη… οι Μακεδόνες ψήφισαν το Μακεδόνα της καρδιάς τους».
Δακρύζουν οι νικητές, βουρκώνουν οι ηττημένοι (οι κύριοι Β. Μιχαλολιάκος και Β. Κικίλιας), σημάδι ότι οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί δε φοβούνται να είναι ο εαυτός τους. Όπως στην απονομή των Όσκαρ, αρκετοί ευχαριστούν δημόσια την οικογένειά τους και τους συνεργάτες τους, μια καινοτομία που δείχνει ότι τα παλιά χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί ήταν είτε έρημοι στον κόσμο είτε αγνώμονες.
Δύο ήταν οι βαριές σκιές στην προχθεσινή τηλεοπτική μετάδοση των αποτελεσμάτων: η πρωτοφανής αποχή, από τη μια, και η «λυπητερή» του αναθεωρημένου ελλείμματος και του νέου μνημονίου, από την άλλη. Ίσως γι’ αυτό ήταν και τόσο λίγες οι στιγμές της λαϊκής χαράς - τουλάχιστον αυτές που προβλήθηκαν στην τηλεόραση.
Ούτε φανφάρες, ούτε θούρια, ούτε τραγούδια επικά, όπως το «Πνευματικό Εμβατήριο», θα ταίριαζαν στο κυριακάτικο νικητήριο τηλεοπτικό θέαμα. Ίσως ένας στίχος από ένα τραγούδι του Σαββόπουλου («κι είπα γεια χαρά σου στον Αντύπα κι άφησα ξοπίσω μου μια τρύπα»), με τη διαφορά ότι αυτήν τη φορά βλέπουμε την τρύπα να ανοίγεται μπροστά μας.