Εύθυμα αλλά, σοβαρά

Και μου το ’λεγε η συχωρεμένη η μάνα μου.
- Παιδάκι μου, είναι κακό να βλέπεις θρίλερ με σκοτωμούς και τόση αγωνία. Θα πάθουν τα νεύρα σου.
Πού ’ναι την τώρα να μας δει, μια ολόκληρη χώρα με την ανάσα κομμένη (!), τα νεύρα σε υπερένταση, ετοιμοπόλεμους, στο τσακ να εκραγούμε και τον κοσμάκη μες στη βροχή να διαμαρτύρεται.
Τι να σας πω όμως. Με πιάνουν ρίγη, κλαίω σπαραχτικά σαν ακούω όλα τούτα τα ψηφοθηρεύοντα καλά παιδιά επί σκηνής να θυσιάζονται, να βάζουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο και να φωνάζουν σαν στην αρένα οι κοκορομάχοι.
«Εγώ έκανα τη συμφωνία, όχι δηλαδή εγώ, εσύ πρώτα, αλλά εγώ ξεκίνησα.»
«Όχι, εσύ το ’πες, εγώ την έκανα, εγώ το ’πα, όχι δεν το ’πα αλλά θα το έλεγα, και το ’πες εσύ, ναι το ’πα αλλά εσύ φταις, εγώ φταίω αλλά εσύ το ’πες πρώτος…», εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;
Κι άσε τα φραστικά άριστα σκηνοθετημένα μαχαιροβγάλματα και κονταροχτυπήματα. Αγωνιώ στ’ αλήθεια μην πιαστούνε καμμιά μέρα, εν όψει εκλογών, στα χέρια, γιατί ο αγώνας θα είναι άνισος.
Φαντάζεσαι, ας πούμε, τον Αντωνάκη ή την Αλέκα να τα βάλει με το Βαγγελάκη; Και μη μου πεις επιστημονική φαντασία, γιατί τους ακούσατε προχτές.
«Παλεύω για τη σωτηρία του λαού», ο ένας.
«Εσύ παλαίεις, ρε; Εγώ παλαίω, μέσα κι όξω, χρόνια για να τον σώσω.»

«Ναι, αλλά εγώ, θυμάσαι, όταν κοιμόσουν, έτρεχα. Γι’ αυτό και πάμε καλά…», οπότε να σου ατάκα κι ο τρίτος της παρέας.
«Πάψτε. Εγώ πάλεψα σκληρά δυο χρόνια. Έκανα λάθη, αλλά τα πιο πολλά ήτανε σωστά. Έφερα την πατρίδα μου (την πατρίδα μας εννοεί) στο σωστό δρόμο.»
Κι επειδή τίποτα δεν κατάλαβες, φίλε αναγνώστη, ούτε κι εγώ, να σου απ’ την άλλη ο εκπρόσωπος του γκουβέρνου στο δελτίο, ειδήσεων αποκοιμήσεως κι αποχαυνισμού των ηρωικών τηλεθεατών, που, κατά τη ρήση του, έφτασε ασθμαίνων να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
«Απολύουμε κόσμο», μας λέει. «Δηλαδή δεν απολύουμε, μειώνουμε τους δημοσίους υπαλλήλους. Δεν απολύουμε σας είπα, απολλύουμε, αλλά δεν είναι ακριβώς απόλυση. Απλά, φροντίζουμε για την εξυγίανση του κράτους.»
«Και πώς θα κάνετε τις απολύσεις», ρωτάει ο δημοσιογράφος.
«Θα γίνει αξιολόγηση. Από παλιά το λέμε.»
«Και γιατί δεν την κάνατε τόσα χρόνια;»
«Την κάναμε. Δηλαδή δεν την κάναμε, αλλά θα την κάνουμε τώρα.»
«Πιέζεστε από την τρόικα;»
«Δε μας πιέζει κανένας. Είμαστε ανεξάρτητοι! Η αξιολόγηση θα γίνει απ’ το λαό! Δηλαδή από μας, αλλά απ’ το λαό που μας διάλεξε να τον σώσουμε.»
«Και να τον υποδουλώσετε.»
Εδώ τινάχτηκε λίγο, διέψευσε.

«Ο υπερήφανος ελληνικός λαός θα μείνει ελεύθερος να αποφασίζει τις τύχες του!»
«Κι η τρόικα;» Επιμένει ο βλάξ δημοσιογράφος.
«Η τρόικα δε μας επιβάλλει, απλά, συνεργαζόμαστε…»
Εδώ, δεν άντεξα άλλο, έριξα μια μούντζα μη σπάσω την τηλεόραση, και έπεσα σε λογισμούς.
Εν τάξει να απολύσουν, γιατί, να πούμε και του στραβού το δίκιο, πολλοί συντέκνοι, κουμπάροι και κομματόσκυλα μπήκανε στο Δημόσιο, όχι για να δουλεύουν μα για να καθαρίζουν φασολάκια, αλλά πώς θα αποφασίσουν ποιοι φεύγουν;
Ή μάλλον ποιοι θα μείνουν, και με τι κριτήρια και τι χρώμα θα αξιολογηθούν;
Κι άντε πάλι αναβολή στην αναβολή η περίφημη σύσκεψη των αρχηγών, σωτηρία φωνάζουν, πτώχευση, εξαθλίωση και πτώχευση, σκέτη πτώχευση ή συνεχή εξαθλίωση, εκλογές, όχι εκλογές, τρελάθηκαν τα προγνωστικά, πρώτο κόμμα η Αλεξανδράτου, ποιος θα βγει στο μπαλκόνι, ποιο μπαλκόνι, φέρτε αυγά και γιαούρτια εν ώρα κρίσης· αυτά, φίλοι μου, είναι τα θρίλερ που λέγαμε.
Είναι να μη βγαίνεις από τα ρούχα σου και να φωνάζεις;
- Ελευθερία! Όχι άλλη χούντα με γραβάτες! Μπορούμε, κύριοι, να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας!
Ελεύθεροι, περήφανοι κι αξιοπρεπείς.

Με αγωνιστικό παλμό,
Γιώργος Καμβυσέλλης