Εκείνο το μεσημέρι, γύρω από ένα παιδικό παιχνίδι, αντίγραφο από το Εθνολογικό Μουσείο της Θράκης, συναντήθηκαν, για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, τυχαία, ένας άντρας και μια γυναίκα. Δυο άνθρωποι, γύρω από ένα άλογο, οι οποίοι κατάφεραν το παράλογο, να αγαπιούνται εξ αποστάσεως. Κάθε φορά που συναντά ο ένας τον άλλον, πάντα τυχαία και πάντα σπάνια, ντρέπονται κι οι δυο και νιώθουν μειονεκτικά ο ένας απέναντι στον άλλον: εκείνος για όσα έχει κάνει στη ζωή του, εκείνη για όσα δεν έκανε!
Πάντα ο ίδιος διάλογος με τα μάτια: «Ευτυχισμένος;» «Όσο γίνεται, εσύ;» «Θα γίνω, όταν αγαπήσω κάποιον περισσότερο από σένα.» «Είσαι αγύριστο κεφάλι.» «Και το δικό σου τι κατάλαβες που το γύρισες;» «Είχες το θράσος να μου ευχηθείς να ζήσω!» «Εσύ πήρες τις αποφάσεις σου, εγώ δε σταμάτησα ποτέ κανένα.» Πώς περιγράφεις τη σχέση της θάλασσας με το βράχο;
Η γυναίκα αγόρασε το παιχνίδι, το στόλισε στη βιβλιοθήκη της και την επομένη μαγείρεψε για τη γνωστή παλιοπαρέα μας, κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες και γέμιση γαλοπούλας στην κατσαρόλα. «Μάγδα, πού το βάζεις τόσο φαΐ; Είναι το δεύτερο στήθος που τρως.» «Να πεις στην οικοδέσποινα τα ζώδια να δούμε πότε θα μας κάνει ένα δεύτερο τραπέζι! Τι γίνεται με τον αγροίκο;» «Γίνεται ότι μου λαδώνετε το τραπεζομάντηλο, ανοικοκύρευτες! Το μέντιουμ να πει τι γίνεται!» «Δεν ξέρουμε πότε είναι γεννημένος. Εγώ κατόπιν ενιαυσίου μελέτης, υποστηρίζω 13 Μαρτίου του 1964.»
«Άμα τον ρωτήσω κι έχεις δίκιο, άντε να πιστέψει ότι το υπολόγισες εσύ κι ότι δεν έψαξα να το βρω!» «Φοβάσαι μην ακυρώσει τον αρραβώνα;» «Πώς θα μάθουμε;»

«Δε θα μάθουμε, εκτός κι αν...» «Τι;» «Γδύσ’ τον να του πάρεις ταυτότητα.» «Ε;» «Γαργάλα τον έστω:» «Αχχχ! Μαζέψτε την!» «Δεν ευκαιρούμε, τρώμε.» «Εσύ επιβάλλεται να γνωρίσεις κάποιο γεννημένο τότε. Να δεις για πότε θα κλοτσάτε το ταβάνι κι οι δυο! Οι παλιές αγάπες στον παράδεισο κι εσύ στην κόλαση με το πλάσμα.»
«Και πού θα τον βρω;» «Άσε το δικό σου, πες πως κάνω λάθος. Θα βάλουμε αγγελία!» «Συνοικεσίου;» «Τι να το κάνεις το συνοικέσιο, μωρέ; Έχει καμμιά δουλειά το Ε9 στις δουλειές αυτές; Ροζ γραμμή: δεν έχω μυαλό, μόνον επιθυμίες, αν είσαι γεννημένος τότε, επικοινώνησε μαζί μου να σου νιαουρίσω στ’ αυτί, δεκτοί κι από επαρχία.» «Πόσο αναίσθητη είσαι, ρε παιδί μου!» «Κοίτα να δεις, έρωτας είναι να βλέπεις τον άλλον, να βρέχει, κι ενώ έχεις στην τσάντα σου ομπρέλα, να μουσκεύεις στη βροχή: οι πολλές ασπίδες προστασίας είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις επικίνδυνες.» «Εσύ θα μπορούσες;» «Εγώ πάντα τα λέω όπως τα εννοώ. Σταθερό ζώδιο, παιδί μου, κολλημένο με την μπάλα: αυτό κι αυτό κι αυτό.» «Ναι, αλλά αυτός αγριεύει.» «Να τον ηρεμήσεις!» «Πώς;» «Με τη χάρη της Ανατολής: με τρεις κινήσεις σούμο, ή με δυο κινήσεις κάμα σούτρα!»
«Κι άμα θέλει άλλη;» «Να βοηθήσουμε το παλικάρι, πού θέλει να πάει, να το πάμε εμείς, κι άμα το ζορίζουνε, να μαζέψουμε υπογραφές, να βάλουμε μέσον, να πάμε να την πιάσουμε, να παρακαλέσουμε, “πόσα θες;” να ρωτήσουμε, “ξέρεις πού είναι το Σουφλί;” να απειλήσουμε!» «Είσαι σοβαρή;» «Στον τομέα αυτόν, αμετακίνητη: άντρας που κάνει παιχνίδι με μας κι είναι με άλλη, ίσον όχι ευτυχής με την άλλη! Αν τώρα θέλει να μείνει μαζί της, αν κι όχι ευτυχής, τότε δε μετράει σωστά τον έρωτα, άρα παντελώς ακατάλληλος για μας. Αν ερωτεύτηκε ξανά, γλύτωσε. Προσωπικά θεωρώ κάθε γυναίκα καταλληλότερη για έναν άντρα από μένα!»
Αναστέναξε: «Πού θα κάνει Χριστούγεννα, άραγε;» «Στο κρεβάτι με μια δίμετρη καλλονή με μυαλό Αρβελέρ! Πάντως εσύ κάνε πρόγραμμα! Αν του λείψεις, λεπίδι κοφτερό είναι το στοματάκι του, θα στο πει.»