Τι σχέση έχει η φρατζόλα που προμηθευότανε η ελληνική οικογένεια τα χρόνια που το ψωμί ήταν πρωταγωνιστής στο τραπέζι, με όλη αυτή την ποικιλία που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα;
Ως λαός δεν εκτιμούμε, πλέον, πολλά πράγματα που στο παρελθόν ήταν όχι μόνο ιερά, αλλά και κατείχαν το σεβασμό και την εκτίμησή μας. Δεν έπεφτε ψίχουλο κάτω από το τραπέζι να μην το περιμαζέψουμε. Δεν έπεφτε κομματάκι να μην το πιάσουμε. Το φυσούσαμε, το φιλούσαμε, ζητώντας, ίσως, κατά βάθος συγχώρηση για την απρέπεια και την αδεξιότητά μας. Τέλος, βρίσκαμε τον τρόπο επανόρθωσης τρώγοντας ή τοποθετώντας το κάπου. Να το φάνε τα πουλιά! Ποτέ δεν το πετούσαμε απαίδευτα στα σκουπίδια. Τώρα γέμισαν οι κάδοι φρατζόλες ψωμί. Απορρίμματα. Άχρηστα πράγματα. Σύμφωνα πάντα με την αντίληψη κάποιων νοικοκυραίων, που είναι υπέρ του πετάγματος, και πέρα από τη λογική της κίνησης πολιτών και πολιτείας για ανακύκλωση.
Αντιθέτως. Η οικονομική κρίση θα μας κάνει να εκτιμήσουμε χαμένες αξίες. Κι ακόμη είμαστε στην αρχή! Θα μας δεις πώς θα πάρουμε στροφή και θα βλέπουμε με άλλα μάτια τη ζωή. Ό,τι γίνεται δεν συμβαίνει, απαραίτητα, ξαφνικά. Προειδοποιητικά λαμπάκια ανάβουν. Ξανά και ξανά. Χτυπάνε καμπανάκια. Ο εθισμός, όμως, έχει δύναμη. Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πως δεν είναι δυνατό να τα θέλουμε όλα δικά μας. Τα πακέτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι άψυχα. Δεν είναι απλώς πακέτα! Δεν είναι δωρεάν ράβδοι χρυσού. Πίσω από τα πακέτα υπάρχουν άνθρωποι και μηχανισμοί.
Μηχανισμοί: όρος που πρωταγωνιστεί στην αγορά και φέρνει σε αμηχανία τους λαμβάνοντας παρά του μη έχοντος! Διότι από Έλληνες γίναμε Ελληναράδες. Πέσαμε στην παγίδα του ευδαιμονισμού. Της αρπαχτής, της κατανάλωσης και του χρέους. Ξεχάσαμε πιο είναι το απόλυτο χρέος μας. Δεν χρωστάμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τόσα, όσα στον εαυτό μας που τον φουσκώσαμε με ψέματα. Με σκουπίδια. Με περιττά φτιασιδώματα. Με απορρίμματα που δεν κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, αλλά, φτωχότερη.
Η οικονομική κρίση τέχνας κατεργάζεται. «Τα σκουπίδια κάποιου μπορεί να είναι ο θησαυρός ενός άλλου», λέει μια βρετανική παροιμία και το περιεχόμενό της έχει υιοθετηθεί ως στάση ζωής σε πολλές σύγχρονες κοινωνίες. «Μην το πετάξεις, αντάλλαξέ το», είναι ένα άλλο σύνθημα που μπήκε στις αυτοσχέδιες αγορές που ξεπετάγονται τον τελευταίο καιρό. Αποδεικνύοντας ότι η πρωταρχική τάση του ανθρώπου είναι να μοιράζεται και να ανταλλάσσει με τον συνάνθρωπό του. Πάρε και δώσε με ένα απλό τρόπο, χωρίς περικοκλάδες, μίζες και αισχροκέρδεια. Κατανοώντας ότι η απλότητα χάθηκε, αντιλαμβανόμαστε ότι και τα πακέτα δεν είναι άψυχα κενά κουτιά, αλλά, είναι άνθρωποι και πολιτικές που λειτουργούν σύμφωνα με τα συμφέροντα που θέτουν. Η κ. Μέρκελ δεν είναι βέβαια η θείτσα μας που θέλει να πιει ελληνικό καφέ παρέα μας στη γειτονιά της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά η κυρία που με την πολιτική που εκπροσωπεί τονίζει, ως μέγαιρα, την κακή διαχείριση της ελληνικής μας πραγματικότητας. Απαιτεί στην ποδιά της τους μισθούς μας! Άντε τώρα, από Eλληναράδες να γίνουμε Έλληνες...

vkrit@ypai.gr