Πριν από χιλιάδες χρόνια η κυριαρχία των ισχυρών εκφραζόταν με δυο αρχές: το βασιλιά και το θεό σε όλες τις παραλλαγές τους. Έχοντας σα βάση τη μυθολογία που «καρπώνονταν» για λογαριασμό των εξουσιών, την παιδευτική λειτουργία και αξία των μύθων. Μύθοι που αναδείκνυαν έναν αρχετυπικό λόγο που λειτουργούσε με βάση τη μέριμνα και την επιβίωση της κοινότητας, που μετατρεπόταν σε ιδεολογία στα χέρια των κυρίαρχων εκείνης της εποχής, «καθοδηγώντας» εξουσιαστικά τις σχέσεις των ανθρώπων...
Σιγά-σιγά και με έναν αντιφατικό και συγκρουσιακό τρόπο, επανατοποθετούνται τα ζητούμενα ανθρωποκεντρικά. Κορυφαία στιγμή κατά την αρχαιότητα στην αρχαία Ελλάδα, η Άμεση Δημοκρατία, η Ελληνική Φιλοσοφία. Αποδεικνύουν πως υπάρχουν ιστορικές στιγμές που ο χρόνος πυκνώνει και οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητες που λίγοι μπορούν να κατανοήσουν! Έπρεπε να περάσουν πάνω από 1.000 χρόνια για να ξαναβγεί το κλασσικό ιδεώδες, καθαρό και αυτόνομο, στο ιστορικό γίγνεσθαι! Με δυο ίσως διαφοροποιήσεις. Κάποιες στιγμές του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και του Μεσαιωνικού Ισλάμ που ετοίμασαν την επιστροφή του κλασσικού ιδεώδους. Το κλασσικό ιδεώδες έγινε Αναγέννηση, έγινε Διαφωτισμός, που πατώντας πάνω στην κυριαρχία ενός νέου τρόπου παραγωγής, έγινε ο νέο ιδεολογικός χάρτης του νέου κόσμου. Με συγκρούσεις, ανταγωνισμούς, πόλεμους και επαναστάσεις! Η ισότητα, η ελευθερία και η αδελφότητα, πέρασε μέσα από την πληβειακή Γαλλική Επανάσταση, μέσα από τον επαναστατικό τρόμο του Ροβεσπιέρου. Άρχισε να βαλτώνει, με τη συμμαχία των αστών με τους φεουδάρχες, για να ολοκληρωθεί στα ματωμένα σώματα των κομμουνάρων και τη σκλαβιά που έφερε στον τρίτο κόσμο ο Διαφωτισμός της Δύσης. Επιβεβαιώνοντας πως εν πολλοίς τα πράματα και τα γεγονότα διαμεσολαβούνται με βάση την ισχύ και όχι την ηθική!
Ο φιλελευθερισμός στα χέρια των νέων κυρίαρχων πολύ γρήγορα έγινε η νέα ιδεολογία, που θεοποιούσε το άτομο απέναντι στη συλλογικότητα και την κοινότητα, βάζοντας το κράτος διαιτητή των πραγμάτων. Ένα μηχανισμό που έλυνε τις διενέξεις των ιδιωτών. Εξάλλου σε σύντομο χρονικό διάστημα ο ιδιώτης - δηλαδή ο ηλίθιος κατά τους αρχαίους Έλληνες - απέκτησε μεγαλύτερη αξία από τον πολίτη. Ο πολίτης ήταν ο φορέας της εξουσίας της δημοκρατίας. Το ενεργό υποκείμενο που πάνω του η πολιτεία βασίζει την ισότητα, την ελευθερία, την αδελφότητα...
Όλα αυτά, όμως, μετετράπησαν σε έναν ιδεολογικό μηχανισμό μιας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που είχε ως στόχο την παραγωγή κέρδους των πιο ικανών και καπάτσων απατεώνων κι εγκληματιών απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία, όπως δείχνει και ο Μπρεχτ στην αξεπέραστη «Όπερα της Πεντάρας». Φυσικά τα ίδια ιδεολογικά πλαίσια και οι μεταλλάξεις τους χρησιμοποιήθηκαν και για την αμφισβήτηση του συστήματος από την πλευρά των καταπιεσμένων, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία για τα συμφέροντά τους. Όμως κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα των απελευθερωτικών κινημάτων. Για να έχει κάτι επιτυχία θα πρέπει να κινείται σε ένα νέο και ριζικά διαφορετικό πλαίσιο, απαντώντας στις αναγκαιότητες της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Ο άνθρωπος συνέχιζε να κουβαλά σιωπηλός τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης, δίχως καν το όπιο που του έδινε η θρησκεία. Όπιο που τον κοίμιζε αλλά και τον χαλάρωνε από το βάρος των αλυσίδων...
Η αποστασιοποίηση του κόσμου δεν οδήγησε στη χειραφέτησή του, αλλά στην οικοδόμηση νέων θεών, νέων φετίχ και τοτέμ, που μοιάζουν με το «χρυσό βόδι» των άπιστων Ισραηλινών. Ένας πολυθεϊσμός με βάση την ύλη, το χρήμα, το εμπόρευμα, το θέαμα, την τεχνολογία… που κυβερνά τη ζωή μας, τις τελευταίες δεκαετίες, επιτείνοντας την πολύμορφη αποξένωση από την κοινότητα, τους άλλους και στο τέλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Οδήγησαν στον πλήρη αποικισμό των πάντων, από το κεφάλαιο και το εμπόρευμα, ύστερα και από την ήττα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Με αποτέλεσμα την εξαφάνιση της επαναστατικής προοπτικής που είχε σα στόχο να μας βγάλει από την... έρημο και να μας πάει στη γη της επαγγελίας... Αποτέλεσμα, και η πιο βαθιά κρίση του ίδιου του συστήματος που από δω και πέρα τρώει τις σάρκες του για να επιβιώσει, ελλείψει ίσως βαρβάρων, έξω από αυτό...
Το ερώτημα είναι καθοριστικό: Τα επαναστατικά κινήματα που καθόρισαν τον 20ό αιώνα, ήταν και είναι ένα μεταβατικό ιδεολογικό, πολιτικό σύμπαν, ιστορικά αναγκαίο για τον 20ό αιώνα, που θα διαμορφώσει στο επόμενο διάστημα τους όρους μιας πολύμορφα επαναστατικής επαναθεμελίωσης στον 21ο αιώνα; Μέσα από το λάκκο των λεόντων, γνωρίζουμε πως μόνον το μέλλον θα απαντήσει...
...ο Δανιήλ.