Η κρίση που μαστίζει τη χώρα έχει χτυπήσει στο πολλαπλάσιο το νησί μας. Αυτό ήταν αντικειμενικό και αναμενόμενο. Η οικονομία του νησιού έχει μείνει πολύ πίσω και εξαρτάται από τις τιμές στο λάδι και τα γαλακτοκομικά και τα κρέατα, έχει μεγάλη εξάρτηση από τους μισθούς στο δημόσιο τομέα - καθώς πλείστοι όσοι συμπολίτες μας απασχολούνται στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα - και από τις εξελίξεις στον τουρισμό. Η βιομηχανική παραγωγή που αφορά στο ούζο και τα τυριά είναι περιορισμένης απασχόλησης και αφορά λίγους. Τέλος, ο κατασκευαστικός κλάδος που έδωσε ιδιαίτερη ώθηση στην ανάπτυξη τις τελευταίες πενταετίες ήταν περισσότερο το αποτέλεσμα του πλουτισμού - και επηρεάζεται δευτερογενώς από την ευμάρεια των πολιτών.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι αντικειμενικό η κρίση που έχει πλήξει όλες αυτές τις δραστηριότητες να έχει ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στο νησί. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές ευκαιρίες για να απορροφήσουν τις προσπάθειές μας και να μας δώσουν ευκαιρία να ξεφύγουμε από τις δραστηριότητες που δεν πάνε καλά.
Η νησιωτική απομόνωση αποδεικνύεται η αίτια των μεγαλύτερων επιπτώσεων από την κρίση και η τροχοπέδη για την υπέρβασή της. Πολύ περισσότερο καθώς οι τιμές των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, αλλά και η χαμηλή ποιότητα με τα πολύωρα ταξίδια, κάνουν ακόμα πιο έντονα τα αρνητικά νησιωτικά χαρακτηριστικά της απόστασης και της απομόνωσης.
Τα αποτελέσματα γίνονται κάθε ήμερα όλο και πιο εμφανή. Λιγότεροι τουρίστες και πάντως λιγότερο τουριστικό εισόδημα, λιγότεροι φοιτητές, λιγότεροι πελάτες στα μαγαζιά μας, μικρότερες καταναλωτικές δαπάνες. Η απογοήτευση και η αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων.
Και ενώ όλα αυτά έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, εμφανίστηκε μια ευκαιρία. Η παροχή άδειας αόριστης παραμονής σε όσους από την Τουρκία έχουν πράσινα διαβατήρια. Αποτέλεσμα, να εμφανίζονται στο νησί μας σχεδόν 5.000 εύποροι Τούρκοι, πρόθυμοι να γνωρίσουν τον τόπο μας, τον πολιτισμό μας, τη φιλοξενία μας και ακόμα πιο πρόθυμοι να αγοράσουν προϊόντα και υπηρεσίες από τον τόπο μας.
Μια οικονομική ανάσα σε μια δύσκολη στιγμή.
Και εάν οι 5.000 γίνουν 10.000 ή 20.000 ή 30.000; Άραγε, πόσα είναι αυτά που μπορούμε να έχουμε και τα χάνουμε;
Αν αναλογισθούμε ότι τη στιγμή που εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι στις 80.000 τουριστών, κάθε χρόνο στα απέναντι παράλια φιλοξενούνται πάνω από ένα εκατομμύριο.
Εάν αναλογισθούμε πόσο πολλοί Τούρκοι θέλουν να μας επισκεφθούν και δεν μπορούσαν, ενώ τώρα μπορούν;
Τότε μπορούμε να αρχίσουμε να αισιοδοξούμε. Αρκεί να συνεργασθούμε για να αδράξουμε την ευκαιρία. Να συνεργασθούν και οι Αρχές και να φτιάξουμε ένα σχέδιο για αυτά που πρέπει να κάνουμε και το χρόνο που θα είναι έτοιμα, έτσι ώστε να βοηθηθούμε και να μπορέσουμε να υποδεχθούμε όλο αυτό το τουριστικό ρεύμα, αλλά κυρίως να το ικανοποιήσουμε έτσι ώστε να μεγαλώνει κάθε χρόνο.

* Ο Στρατής Καραμπάσης είναι επιχειρηματίας.