Ο Σεπτέμβρης τείνει στο να αναδειχθεί κατά σύστημα «μαύρος» για την πολιτική ηγεσία του τόπου, η δε ΔΕΘ ως ο χώρος τέλεσης του μαρτυρίου. Τι κι αν ως μήνας σηματοδοτεί μια νέα αρχή για τη ζωή (ανοίγουν τα σχολεία, επανεκκινούν οι εργασίες στις επιχειρήσεις και την ύπαιθρο, ξανασχεδιάζεται ο οικογενειακός προγραμματισμός…), για την πολιτική όμως, για τους πολιτικούς καλύτερα, μοιάζει να σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Ηλιοκαμένοι αρχηγοί απέναντι σε νταβραντισμένους - εκ της θερινής ημι-απραξίας - δημοσιογράφους, παρασύρονται στην αποκάλυψη των αδυναμιών της στρατηγικής, της πράξης και του Λόγου τους. Στη ΔΕΘ αρχίζει να «ξηλώνεται το πουλόβερ» του αρχηγικού image, αποκαλύπτονται τα κοντά όρια της επικοινωνιακής περιένδυσης της δράσης του επί ένα χρόνο. Στη ΔΕΘ κατέρρευσε ο Καραμανλής (δις), από τη ΔΕΘ ομοιάζει να τον ακολουθεί και ο Παπανδρέου… Δε φταίει σε τίποτα ούτε ο Σεπτέμβρης, ούτε η ΔΕΘ, αυτό το κατάλοιπο του ενδόξου παρελθόντος για τους κατ’ επάγγελμα Θεσσαλονικείς. Απλώς, ιδιαίτερα υπό συνθήκες κρίσης, η πολιτική «αναπηρία», το κενό του σχεδιασμού και της στρατηγικής για τη χώρα, αναδύεται αβίαστα πλέον, γιατί ούτε η έωλη παροχολογία, ούτε η μεταμοντέρνα αερολογία ούτε η πλαστική ηθικολογία μπορούν πλέον να την επικαλύψουν.
Ο φετινός Σεπτέμβρης τείνει να γίνει «μαύρος» για τον Παπανδρέου για έναν άκρως ιδιότυπο λόγο: αυτοκαταργήθηκε! Η ανοχή που επιδεικνύουν οι πολίτες έναντι των Μνημειωδών μέτρων της κυβέρνησής του, με άλλα λόγια το μείζον πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει, έχει μιαν κορυφαία ερμηνευτική συνιστώσα που αιφνιδίως φαίνεται να παρακάμπτει ο πρωθυπουργός. Η ανοχή, μεταξύ όλων των άλλων, προκύπτει από την, έστω και σιωπηρή, αποδοχή ότι το μετα-Οθωμανικό και Μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας στη χώρα απέθανε. Με μια λεπτή ποιοτική διαφορά: το διακύβευμα για τους πολίτες δεν είναι το αν θα πεθάνει το «παληό» αλλά το πόσο γρήγορα θα έλθει το «νέο». Ο Παπανδρέου με την αγγλο-σαξονική σοσιαλδημοκρατία του, τον κοσμοπολιτισμό του αλλά και τα πρόδηλα ιδιαίτερα γνωρίσματα του πολιτικού χαρακτήρα του, δεδομένης και της ανυπαρξίας ή έστω του πολιτικού ασυγχρονισμού των υπολοίπων, προσέφερε την «ελπίδα» ότι κάτι έχει να πει και να κάνει ως προς το διακύβευμα αυτό. Με τις κινήσεις και τις αποφάσεις του δείχνει είτε να μην καταλαβαίνει το διακύβευμα είτε να υποχωρεί, αδύναμος, έναντι της ισχύος του «παληού», δηλαδή των παλαιο-κομματικών μηχανισμών και ανθρώπων που αφθονούν κυρίως στο τέως κίνημά του.
Παραδείγματα; Πολλά, δυστυχώς…
Ο Παπανδρέου πίεσε και θέσπισε τη συμμετοχή των γυναικών στη Διοίκηση. Ορθώς, η Φύση είναι γένους θηλυκού. Κατέληξε να προτείνει στους ψηφοφόρους 12+1 άνδρες για περιφερειάρχες…
Ο Παπανδρέου μίλησε για μικρό, ευέλικτο και ισχυρά συντονισμένο Υπουργικό Συμβούλιο. Ορθώς, γνωρίζουμε τον πολιτικό αχταρμά των ατελείωτων κυβερνητικών συγκροτήσεων. Κατέληξε, ένα χρόνο μετά, να ορκίσει κυβερνητικό σχήμα, απίστευτου εύρους και χαώδους διάρθρωσης ως προς τις αρμοδιότητες…
Ο Παπανδρέου ζήτησε να «ματώσουμε» έναντι του πελατειακού συστήματος και της διαφθοράς. Ορθώς, αυτό μας κατέστρεψε. Και επανέφερε στην Κυβέρνηση, υπουργό τον οποίο απέπεμψε, τάχιστα, με τη σφραγίδα του ρουσφετολόγου. Μάθαμε τουλάχιστον έτσι και ποιας διάρκειας είναι η πολιτική ποινή για τους προαγωγούς των φιλικών στρατιωτικών μεταθέσεων…
Ο Παπανδρέου αρνήθηκε το δημοψήφισμα για το Μνημόνιο και απέρριψε την πολιτικώς βλακώδη πρόταση για μετατροπή των αυτοδιοικητικών εκλογών σε δημοψήφισμα επ’ αυτού. Ορθώς, τελείως άλλο είναι το νόημα και το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Κατέληξε να κηρύξει το δημοψηφισματικό χαρακτήρα τους ως προς τον «Καλλικράτη». Λες και δε συνδέεται λειτουργικά με τη φιλοσοφία του Μνημονίου. Και, κυρίως, κατέληξε στο να προτείνει υποψηφίους περιφερειάρχες και δημάρχους, που διατυμπανίζουν την αντι-καλλικρατική θέση τους…
Ο Παπανδρέου υποστήριξε το μοντέλο του πρωθυπουργικού ελέγχου και συντονισμού. Ορθώς, ένας είναι ο συντονιστής στα σύγχρονα συστήματα διοίκησης, όποιο κι αν είναι το μοντέλο της λοιπής διάρθρωσης του σχετικού μηχανισμού. Κατέληξε να ορίσει πρωθυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ…
Λυπάμαι, αλλά ως μέλος της κοινότητας των ευήκοων «ανεκτικών», για πρώτη φορά, φοβάμαι αυθεντικά. Προσωπικά, κατάφερα ό,τι κατάφερα στην ακαδημαϊκή ζωή μου. Το άδηλον δε μέλλον μου είναι μάλλον αδιάφορο στη στατιστική των μεγάλων αριθμών. Των παιδιών μου/μας, όμως; Η αυτοκατάργηση της ελπίδας μου μπορεί να είναι αδιάφορη για τον ίδιο τον Παπανδρέου, κάποιον διεθνή οργανισμό άλλωστε θα βρει να διαφεντεύει χωρίς τα αντι-αισθητικά παλαιο-κομματικά βάρη που χαλούν την ευ-φάνταστη καθημερινότητά του. Αυτός ο τόπος κι οι άνθρωποί του όμως, τι θ’ απογίνουν, όταν ο πρωθυπουργός διά των αποφάσεών του δηλώνει ότι το «παληό» καλά κρατεί;