Ο συνδυασμός μίας επί δεκαετίες ακατάλληλης και επικίνδυνης επαρχιακής οδού και λαϊκές παροιμίες που κατά καιρούς είδαν το φως της άγραφης δημοσιότητας όπως το: «απ’ Αγιάσου τσι Πλουμάρ’ μήτι γ’ναίκα μήτι μ’λαρ’», αλλά και το επαναστατικό άλλως και εριστικό πολλάκις του χαρακτήρα μας, έκαναν τον τόπο μας απόμακρο, άλλως ιδιαίτερο στους λοιπούς Λέσβιους.
Ίσως οι περισσότεροι ανά το νησί συντοπίτες δε γνωρίζουν ότι το Πλωμάρι υπήρξε ανέκαθεν τόπος ναυτικός, ενεργητικός, εμπορικός, τόπος παραγωγικός προϊόντων και ιδεών, τα οποία ταξίδευαν στον κόσμο, τόπος ανταγωνιστικός της πρωτεύουσας Μυτιλήνης, γι’ αυτό ήδη από τις αρχές του αιώνα έδρευαν εδώ Ειρηνοδικείο, Εφορία, Λιμενικό Ταμείο, Αστυνομία κ.λπ., γι’ αυτό και ήταν γνωστός ως τα 70 φουγάρα, εννοώντας τα πολλά εργοστάσια παραγωγής ελαιολάδου και προϊόντων αυτού, πυρήνας και σάπωνος, που έφθαναν μέχρι τις αγορές της Ευρώπης και της Μαύρης Θάλασσας, γεγονότα αποδεικνυόμενα με έγγραφα και φωτογραφίες. Ναυπηγεία, άλλως καρνάγια ξύλινων πλοίων που ταξίδευαν στη Μεσόγειο διέθετε τρία, εκ των οποίων το ένα μέχρι τις μέρες μας.
Όργιο ποτοποιών ανέκαθεν, μέχρι και σήμερα διαθέτει τέσσερις ποτοποιίες γνωστές ανά την υφήλιο. Μέχρι και έδρα ξεχωριστής Μητροπόλεως με ξεχωριστή κτηριακή εγκατάσταση υπήρξε εκείνα τα χρυσά χρόνια που δεν είχαμε γεννηθεί εμείς.

Δεν έχουμε λοιπόν καβαλήσει το καλάμι εμείς οι Πλωμαρίτες, εσείς μας βλέπετε περίεργα, διότι διατυμπανίζουμε αυτό που ζούμε κάθε μέρα, την αλήθεια μας, ίσως και τη διαφορετικότητά μας, που εκτίμησαν και εκτιμούν μέχρι σήμερα Έλληνες και ξένοι επισκέπτες. Άλλωστε, όλοι οι Έλληνες δεν υπερηφανευόμαστε για το ένδοξο παρελθόν μας; Σημειώνω δε ότι πολλοί οι σημαντικοί άνθρωποι του εμπορίου, του πνεύματος, της αστικής τάξης που κόσμησαν τη Λέσβο και την Ελλάδα, ξεκίνησαν ή πέρασαν από δω. Διαφωτιστές, καραβοκύρηδες, έμποροι, επιστήμονες ανά τον κόσμο, (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί), δικαστές, αρεοπαγίτες, βουλευτές, δήμαρχοι έφυγαν και γύρισαν στο Πλωμάρι. Ρωτήστε γύρω σας, κάποιον θα γνωρίζετε. Δε χρειάζεται να σας θυμίσω από τους πιο πρόσφατους, τον τέως πρύτανη του Πολυτεχνείου κ. Μουτζούρη, τον τέως πρόεδρο της Βουλής κ. Τραγάκη. Εμείς όταν μας ρωτάνε από πού είμαστε, απαντάμε από το Πλωμάρι Λέσβου, πολλές δε φορές αρκεί η λέξη Πλωμάρι. Δεν είναι τυχαίο ότι, αποδεδειγμένα, Πλωμαρίτες πήγαν και βρήκαν τον Κουντουριώτη και τον έπεισαν να ελευθερώσει (σε συνδυασμό βέβαια και με άλλα γεγονότα) τη Λέσβο. Δεν είναι μύθος ότι το λιμάνι μας θεμελιώθηκε επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, το δε σχέδιό του αποτελεί απομίμηση του λιμανιού της Βαρκελώνης. Δε νιώσαμε ποτέ μειονεκτικά, αντιθέτως, ίσως υπερβολικά κάποιες φορές, θεωρούσαμε τους εαυτούς μας και τον τόπο μας κέντρο του κόσμου, μιας οι επιρροές μας ήταν από όλο τον κόσμο, και πριν τον πόλεμο όταν κατακτούσαμε τον κόσμο με το εμπόριο, και μετά όταν ο κόσμος μάς δέχθηκε ως μετανάστες μερικοί εκ των οποίων επέστρεψαν με βαλίτσες δολλάρια και ραν για να επενδύσουν σε ξενοδοχεία, αλλά και σε αγορές ακινήτων από το Βωβό στη Κηφισίας. Τις τελευταίες, δε, δεκαετίες αυτή η έπαρσή μας τονώθηκε έτι περισσότερο, από τις στρατιές των τουριστών που ετησίως παρελαύνουν από την έβδομη σε ομορφιά παραλία της Ελλάδος, αυτήν του Αγίου Ισιδώρου.

Και ξέρετε, μία φορά στο Πλωμάρι δεν είναι αρκετή. Τουλάχιστον 10.000.000 ευρώ σε επενδύσεις ακινήτων έγιναν τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια στο Πλωμάρι. Οι βίλες της Αγίας Βαρβάρας και όχι μόνο, δεν υπάρχουν αλλού στη Λέσβο. Ένα καινούργιο εργοστάσιο ούζου, ένα μοναδικό μουσείο ούζου, ιδιωτικά ελαιοτριβεία, παραγωγοί ελαιολάδου που βραβεύονται για τα καλύτερα ανά τον κόσμο λάδια τους ετησίως, δίνουν και σήμερα μία κοσμοπολίτικη αίγλη στο Πλωμάρι. Εμείς δεν είμαστε Μόλυβος με τα ωραία στοιχισμένα, στοιβαγμένα, ομοιόμορφα σπιτάκια από πέτρα που τα βγάζουν φωτογραφίες οι τουρίστες. Σε εμάς όλα είναι διαφορετικά όπως η ψυχοσύνθεσή μας, εμείς ξενυχτάμε και ερωτευόμαστε μέχρι πρωίας όπως οι ναυτικοί παππούδες μας και την αυγή αγναντεύουμε το πέλαγος, το μόνο ομοιόμορφο στον τόπο μας, θέλοντας να το κατακτήσουμε, έτοιμοι να ξαναφύγουμε για να κάνουμε πιο πλούσια την πόλη μας. Έτσι γαλουχημένοι, ήρθαμε και μείναμε στο Πλωμάρι, κάναμε οικογένειες, επενδύσαμε την ίδια μας τη ζωή, εν γνώσει μας ότι θα φυλάμε Θερμοπύλες, ότι θα είμαστε Ακρίτες, με όσα αυτό συνεπάγεται για την υγεία μας, τη διασκέδασή μας, τη μόρφωση των παιδιών μας, τα έξοδα μετακίνησής μας, αλλά πάντοτε ελπίζαμε ότι η νησιωτικότητά μας, όπως μας υποσχόταν το Σύνταγμα, θα ήταν έναυσμα για ανέλιξη, για πρόοδο, για την αγάπη τέλος πάντων του Κράτους απέναντί μας.
Και αίφνης ήρθε ένας κ. Ραγκούσης (άγνωστος μέχρι τότε ανά το Πανελλήνιον), αλλά και οι υπόλοιποι επίδοξοι σωτήρες, για να μας καταντήσει ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ στον τόπο μας, διότι ούτε λίγο ούτε πολύ μάς αναγκάζει να μετακομίσουμε συν γυναιξί και τέκνοις από το Πλωμάρι για λόγους εργασίας, οικονομίας και ανάγκης, αφού θα αναγκαστούμε για το παραμικρό να διακινδυνεύουμε τη ζωή μας καθημερινά διανύοντας αυτά τα απαράδεκτα 42 επί δύο χιλιόμετρα καθημερινά, τρέχοντας στη Μυτιλήνη (μόνο για ένα πιστοποιητικό από την Εφορία θα πρέπει να διανυθούν συνολικά 252 χλμ., 84 για την αίτηση, 84 για να πάει ο υπάλληλος να δει το αρχείο που θα βρίσκεται στο Πλωμάρι και άλλα 84 για να το παραλάβει ο πολίτης).

Διά της πλαγίας αυτής οδού του «Καλλικράτη» που δήθεν θα αναμόρφωνε το σύστημα διοίκησης της χώρας, πάψαμε να έχουμε Δήμο και Δήμαρχο και όλα όσα αυτό συνεπάγεται και εν μια νυκτί, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις των υποψηφίων Καλλικρατικών Δημάρχων που παρότι εκλεγμένοι με τον «Καλλικράτη» έχουν το θράσος να διαμαρτύρονται για την ύπαρξή του, χωρίς να τολμούν να παραιτηθούν ως ένδειξη διαμαρτυρίας στην ύπαρξή του, έφυγαν υπάλληλοι, γραφεία, υπολογιστές στη Μυτιλήνη και ταυτόχρονα έπαψε η προσφορά υπηρεσιών από αυτούς. Το νερό μας το χλωρίωνε ο Αντιδήμαρχος που ήταν πλέον ένας αντί για δύο και μάλιστα μόνο για δύο - τρεις ημέρες την εβδομάδα, ο βιολογικός μας δεν λειτουργούσε, η μαρίνα μας δεν επισκευάζεται εδώ και ένα χρόνο, οι αστυνομικοί μας από 15 - 16 έμειναν έξι και πολλά άλλα. Θεωρήσαμε ότι θα σταματούσε εκεί η κατρακύλα, όμως δυστυχώς σε μερικές ημέρες, έστω εβδομάδες, θα κλείσουν τα γραφεία τους το ΙΚΑ, η ΔΟΥ, η Εθνική, αργότερα το Ειρηνοδικείο, φημολογείται η Αστυνομία, ίσως και το Κέντρο Υγείας. Συντελείται με λίγα λόγια η ταχύρρυθμη και βίαιη καταστροφή, διάλυση, εκρίζωση ενός πληθυσμού, μίας ελληνικής πόλης και επαρχίας ολόκληρης, ζωντανής και ιστορικής, ενός συμπαγούς κοινωνικού ιστού, εν καιρώ ειρήνης χωρίς λόγο και αιτία. Διαγράφεται και καταστρέφεται το ιστορικό παρελθόν του Πλωμαρίου ωσάν να μη συνέβαλε με νεκρούς, ιδέες και χρήμα, στη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους, προκειμένου να ικανοποιηθούν άνομα σχέδια ΠΡΟΔΟΤΩΝ του ελληνικού λαού.

Εμείς λοιπόν, κύριοι, τις ημέρες αυτές, ανασκουμπωθήκαμε, αντιδράσαμε και έχουμε καταφέρει να παραμερίσουμε τις πολιτικές μας διαφορές, πετυχαίνοντας να κάνουμε μοναδικό κόμμα της καρδιάς μας το Πλωμάρι. Κάναμε τα κουσούρια μας τέχνη, την παράδοσή μας λάβαρο, τους νεκρούς αγωνιστές παππούδες πρότυπα, την ανάγκη μας «πιστεύω» και παίρνοντας δύναμη από το πέλαγος και τη γνωστή τρέλα των πλωμαρίτικων γονιδίων μας, σας λέμε ότι θα πολεμήσουμε όσο μπορούμε για να μην καταργηθεί-σβήσει-ερημωθεί το Πλωμάρι και κατ’ επέκταση η Λέσβος. Δε θα γίνουμε εμείς πρόσφυγες στον τόπο μας. Δε θα μας ξεκληρίσει κανένας προκειμένου να ικανοποιήσει ξενόφερτα σχέδια και λύσεις που αφορούν το Αιγαίο και την Ελλάδα. Δε θα γκρεμίσει κανένας τα όνειρα που κάναμε τόσα χρόνια, ούτε θα μας πάρει τις ζωές μας και την ιστορία μας. Και μιας και είναι Οκτώβρης και ο Οκτώβρης παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα, έχει να επιδείξει ανατροπές και επαναστάσεις, πού ξέρετε, μπορεί να ξεκινήσει από εδώ η ανατροπή της κατοχής που υφιστάμεθα. Εμείς ξέρουμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέχρις εσχάτων για να μην περάσουν τα σχέδια υποβάθμισής μας, ξέρουμε ότι το καλό της Λέσβου απαιτεί τρία κέντρα διοίκησης, τρεις Δήμους, τρεις συγκεντρώσεις υπηρεσιών εκ των οποίων η μία στο Πλωμάρι, όπου θα συγκεντρωθεί το όλο το νότιο μέρος του νησιού, τα κοντινά χωριά της Γέρας, η Αγιάσος με την οποία μάς συνδέουν πολλά όπως λέει και η παροιμία, τα Βατερά και η Βρίσα.
Έτσι θα μπορεί να ζει και να ανασαίνει ανθρώπινα και η Μυτιλήνη.
Αλλιώς, και σκεφτείτε το καλά αυτό, σε μερικά χρόνια η Λέσβος θα είναι γκρίζα ζώνη.