Ξεφυλλίζοντας το τελευταίο (Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου) τεύχος του αξιόλογου περιοδικού «Χρονικά» του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, σε άρθρο του, για το εβραϊκό αλφάβητο, είδα να αναφέρεται το όνομα του Φριλίγγου, συνοδευόμενο μάλιστα με την παρατήρηση του συγγραφέα του άρθρου πως ως το 1970 αγνοούσε τον Φριλίγγο και το έργο του.
Τελικά, το συμπέρασμα που βγάζω είναι πως τίποτα δε χάνεται. Ο Κώστας Φριλίγγος, επίλεκτος Λέσβιος λόγιος (μολονότι Σμυρνιός την καταγωγή) και μέλος της Ορδής των Βασιβουζούκων, σπούδασε Ιατρική και Θεολογία, αλλά σε όλη τη ζωή του η αγάπη του ήταν η ποίηση. Πολύγλωσσος και ευρυμαθέστατος έζησε αθόρυβα, αλλά πολύ παραγωγικά, στην Πέτρα από το 1922 ως το 1940 και συνεργαζόταν με τις λεσβιακές εφημερίδες και περιοδικά.
Πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα στις γραμμές του ΕΑΜ και με την απελευθέρωση, χάρη στο κύρος και την γενική αποδοχή της προσωπικότητάς του, ορίστηκε Νομάρχης Λέσβου.
Η τέλεια γνώση της εβραϊκής και η αγάπη του στην ποίηση τον έσπρωξαν να μεταφράσει τρία από τα ποιητικότερα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: Το «Άσμα Ασμάτων» (εκδόθηκε το 1912 και επανεκδόθηκε στη Μυτιλήνη το 1937), τον «Ιώβ» (1931) και τους «Ψαλμούς του Δαβίδ» (1947). Τα μετέφρασε απ’ ευθείας από τα εβραϊκά στη δημοτική, γιατί δεν ήθελε η μετάφρασή του να θυμίζει, έστω και από μακριά, τη γλώσσα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα, την οποία απέρριπτε κατηγορηματικά. Όπως γράφει σε ένα κείμενό του, που αναδημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση «Μυτιλήνη» του 1981 (τομ. Α΄ σ.53):
«Και σ’ αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται τόσο χτυπητά το φαινόμενο, το μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας: να διαβάζεις ελληνικά και να αισθάνεσαι πως μόνο ελληνικά δεν είναι αυτά που διαβάζεις. Αν δεν έχεις καταγίνει ειδικά με τη Βίβλο των Ο΄ πρέπει να είσαι όχι ελληνιστής, παρά μάντης, για να καταλάβεις τα παράξενο ελληνικά της.»
Στον επίλογο του βιβλίου μου «Οι Εσταυρωμένοι Σωτήρες» είχα χαρακτηρίσει τον Κώστα Φριλίγγο, που τον ήξερα καλά, γιατί ήταν φίλος και συναγωνιστής του πατέρα μου, «ξεχασμένον εβραϊστή». Να όμως που έπεσα έξω, αφού εξήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, κάποιος (και μάλιστα όχι Λέσβιος), αναφέρεται σ’ αυτόν και στο έργο του.
Αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά για όλους τους πνευματικούς ανθρώπους. Αλήθεια, σε εξήντα χρόνια θα θυμάται κανείς αυτούς τους «επώνυμους», που σήμερα πουλάνε μούρη στις στιλπνές σελίδες των περιοδικών «λάιφ στάιλ» και στα παράθυρα της τηλεόρασης; Σας βεβαιώνω, κανένας. Ποιος θυμάται, να πούμε, σήμερα εκείνον το λεφτά, που πέρασε τον Παπαδιαμάντη για ζητιάνο και θέλησε να του δώσει χρήματα, ή τον υπουργό που απέλυσε τον Ροΐδη από τη θέση του στην Εθνική Βιβλιοθήκη, ή τον δικαστή που καταδίκασε τον Λουντέμη για τα ποιήματά του;