Χαρακτηριστική εικόνα. Το πορτραίτο της μοναξιάς. Η απεικόνιση της θλίψης. Η έκφραση της δυστυχίας.
Ταΐζει τα περιστέρια, με ιδιαίτερη τρυφερότητα σ’ εκείνα «με ειδικές ανάγκες». Τα κουτσά, αυτά με τη σπασμένη φτερούγα, τα μονόφθαλμα.
Σκεπτικός, απομονωμένος, με νοητική επάρκεια θαυμαστή για την ηλικία του. Στερεότυπη η ζωή του κι η σκέψη του μόνιμα προσανατολισμένη στη γυναίκα του που πέθανε πριν από πολλά, πάρα πολλά χρόνια.
Βυθισμένος στον κόσμο των αναμνήσεών του από τη ζωή που πέρασε μαζί της. Προκλετά ή αυθόρμητα, δίνει εύκολα «συνέντευξη» για το μονόδρομο της θλίψης που περπατά από τότε που η σύντροφός του χάθηκε.
Δομημένη σ’ ένα ορισμένο λεκτικό σχήμα η διήγησή του. Αναφέρεται στον τρόπο που τη γνώρισε, στην άμεση επικοινωνία που είχε μαζί της. Την «αγιοποιεί». Πρωταθλήτρια σε όλα. Στη στοργή που του έδινε, την αφοσίωση, τους καλούς της τρόπους, την ομορφιά της. Μιλά με περηφάνια και απέραντη νοσταλγία για κείνη. Και πάντα λέει πως δεν της χαλούσε χατίρι. Ήταν γι’ αυτόν η έμπνευση για ζωή, η προσωποποιημένη χαρά, το αποκούμπι για τις δύσκολες στιγμές του. Τώρα μηρυκάζει τις αναμνήσεις του και καθώς με μεγάλη αξιοπιστία τονίζει ότι περιμένει απλά να πεθάνει, σου γεννά ένα αίσθημα απόγνωσης, συμπόνιας, μα και θαυμασμού.
Οι ηλικιωμένοι φίλοι του, οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν και τον συντροφεύουν σε κείνα τα γνωστά παρήγορα πηγαδάκια των ηλικιωμένων, τον σέβονται και τον θαυμάζουν.
Η μελαγχολία του είναι η κλασσική, αντιδραστικού τύπου κατάθλιψη, εκείνη που ακολουθεί την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
Η αντίδραση πένθους είναι μια αναμενόμενη κατάθλιψη, που μπορεί να κρατήσει και έξι μήνες και έχει το τελετουργικό της στις χριστιανικές κοινωνίες με τα 40ήμερα, τα μνημόσυνα κ.τ.λ..
Όμως πολύ συχνά το πένθος γίνεται «επιπεπλεγμένο», δηλαδή είναι η αφορμή για μια παρατεταμένη μελαγχολία που έχει δύσκολη ψυχολογική αντιμετώπιση.
Ο Φρόυντ θεωρεί το πένθος σα μια στροφή επιθετικότητας στον εαυτό μας, μια και μετά το θάνατο «ενδοβάλλουμε» το χαμένο πρόσωπο και το κρατούμε εγκλωβισμένο στο δικό μας εγώ, γιατί είναι ανυπόφορη η σκέψη πως το χάσαμε.
Στο σύνολο σχεδόν των ζευγαριών, ο θάνατος του ενός περιπλέκεται με έναν καινούργιο τρόπο ζωής που αναπόφευκτα περιέχει πόνο, θλίψη, εγκατάλειψη, μοναξιά, συναίσθημα αβοήθητου και εγκατάλειψης της ύπαρξης από την παρηγοριά της συντροφικότητας και της ασφάλειας που παρέχει το «έτερον ήμισυ». Είναι πολύ συχνές οι επιπτώσεις της μελαγχολίας, που είναι κλασσική στην ψυχολογική, ψυχοσωματική εξουθένωση του χήρου ή της χήρας με την απώλεια.
Αλλά και ο θάνατος βιολογικά καραδοκεί πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς, λίγο διάστημα από τον αιώνιο χωρισμό.
Η νοσηρότητα, εξ άλλου, στις κοινές αρρώστιες αυξάνει στα άτομα που μένουν μόνα.
Τα παιδιά, τα εγγόνια, οι συγγενείς, μόλις που αρκούν για να κρατήσουν τον άνθρωπο με επιπεπλεγμένο πένθος σε μια «φυσική», από καθήκον ζωή. Και η σκέψη των ατόμων αυτών ταράζεται πολύ εύκολα όταν σκεφθούν πως μέσα στο απρόβλεπτο της ζωής μπορεί να τους περιμένει ένα ακόμα πλήγμα από έναν πιθανό θάνατο ενός άλλου αγαπημένου προσώπου.
Συχνά αναπτύσσονται «πνευματιστικές» αναζητήσεις, υπερφυσικές αντιλήψεις, ακόμα όμως και ισχυρά ερείσματα μέσα στη θρησκεία μας για τις ψυχές των χαμένων, και η ανυπόμονη προσδοκία να πεθάνουν οι ίδιοι για να πάνε συντομότερα κοντά στην αγαπημένη ψυχή.
Το καθημερινό προσκύνημα στον τάφο του χαμένου προσώπου, τα λουλούδια που στολίζουν τον τάφο, το καντηλάκι που καίει σαν την ελπίδα μιας συνέχειας, ότι ο άνθρωπός μας είναι θαμμένος αλλά παρών, και η ψυχοθεραπευτική επικοινωνία με το βουβό, δακρυσμένο μονόλογο, είναι γνωστά.
Αυτοί που μένουν, συχνά ζουν μέσα σε μια θαμπή, αλλοτριωμένη από την τραγικότητα του θανάτου ζωή και κολυμπούν αντανακλαστικά στα παγωμένα νερά της λίμνης, ζητώντας το δικό του Αχέροντα.