Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Με επιστολή του, ο τέως αντινομάρχης Θεόδωρος Μπαβέας συγχαίρει το «Ε» για σχόλιο της ΜΑΡ.ΠΛ. που δημοσιεύτηκε στις 8 Μαΐου κι αφορούσε την εύρεση στέγης του ΟΚΑΝΑ στη Μυτιλήνη. Η άποψη που προβαλλόταν στο σχόλιο ήταν πως το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι όλων μας, γι’ αυτό και δεν πρέπει να έχουν θέση στην τοπική μας κοινωνία απόψεις αντίδρασης για το πού θα στεγαστούν τέτοιες δομές. Ο κ. Μπαβέας στην επιστολή του, που δημοσιεύουμε ακολούθως, απευθύνεται στη δημοσιογράφο, ταυτίζεται απόλυτα με τη θέση της και ταυτόχρονα παραθέτει την προσωπική του μαρτυρία ενισχύοντάς την.
«Παρακαλώ δεχθείτε τα συγχαρητήριά μου για το μεστό σε έννοιες περιεχόμενο του κειμένου σας, που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο. Λίγα λόγια, τραγικές αλήθειες, τεράστιος όγκος κοινωνικής υποκρισίας, ενώ ο κοινωνικός ρατσισμός είναι προ των πυλών.
Ως γιατρός έχω δει τραγικά περιστατικά της φοβερής εξάρτησης από τις Ναρκωτικές ουσίες. Εκείνο όμως που με αναστάτωσε περισσότερο και δε θα το ξεχάσω ποτέ, ήταν όταν ήμουν αντινομάρχης που με επισκέφθηκε ομάδα γονέων, κυρίως ΜΗΤΕΡΕΣ χρηστών, που με αγωνία και δυναμική προέβαλαν το δημοσιοποιημένο πλέον πρόβλημα των Παιδιών τους. Ζήτησαν συμπαράσταση, αγάπη, στοργή και κυρίως να μαζέψουν τα κομμάτια των οικογενειών τους, παίρνοντας βοήθεια μέσα από τη δημιουργία και λειτουργία ενός Κέντρου Απεξάρτησης στη Λέσβο. Μετά από εισήγησή μου, η ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου ήταν άμεση.
Η αλήθεια και η συγκλονιστική περιγραφή μιας μάνας ήταν η σκληρή πραγματικότητα. Μου είπε ότι πίστευε πως το πρόβλημα ήταν μόνο του γείτονα, όπως πολύ σωστά το αναφέρετε στο δημοσίευμά σας, και όχι στο δικό της σπιτικό, όπως υποκριτικά πιστεύουν οι περισσότεροι. Όμως ζούσε στον ψεύτικο κόσμο, της αδιαφορίας. “Όταν το έμαθα”, μου είπε, “ήταν αργά. Η αλλαγή συμπεριφοράς του περνούσε απαρατήρητη. Όταν ελλείψανε χρήματα ήταν πολύ αργά, μα πολύ αργά, αφού έκανε ο λεβέντης μου Ηρωίνη και τώρα ζητώ συμπαράσταση, βοήθεια.”
Πολύ ωραίο αυτό που γράφετε, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχθούμε. Όλοι είμαστε δυνητικά οι πελάτες του ΟΚΑΝΑ και ασφαλώς δεν προκαλείτε πανικό σε εκείνους που έχουν παιδεία, ενημέρωση και γνώση.
Για κάθε μάνα, το παιδί είναι ό,τι το πολυτιμότερο. Ο πόνος, η αρρώστια και η δυστυχία δεν προσδιορίζονται και δεν κάνουν διακρίσεις. Ασφαλώς χρειάζεται ΤΟ ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΕΙΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΝ, όμως είναι εμφανέστατο το έλλειμμα παιδείας, ενημέρωσης και απέραντος ωχαδερφισμός, ΕΜΕΝΑ ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.
Θεωρώ ότι έπρεπε η συντονιστική επιτροπή, με τη βοήθεια ειδικών, να κάνει ενημέρωση και όχι να υπάρχει ανταγωνιστική πρωτοβουλία ποια θεραπευτική μεθοδολογία θα πρέπει να εφαρμοσθεί, αυτό το καθορίζουν ειδικοί και ο αριθμός των χρηστών που θέλουν να σωθούν. Κανένας δεν μπορεί να καταξιωθεί εάν δε δώσει την αναγκαία επιστημονική λύση, αφού είναι κοινωνική ανάγκη και αίτημα, δεδομένου ότι υπάρχουν δημογραφικά στοιχεία του μεγάλου προβλήματος των Ναρκωτικών στο νομό μας. Η δημιουργία θεραπευτικής μονάδος είναι αναγκαία, κάθε δράση έχει και αντίδραση, ενώ στην κάθε θεραπεία μπορεί να υπάρξουν παρενέργειες. Όμως αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα. Εξάλλου άλλες τοπικές κοινωνίες έκαναν το ίδιο με τους αρρώστους και τους φορείς του AIDS.
Με εκτίμηση
Θεόδωρος Ι. Μπαβέας
«Παρακαλώ δεχθείτε τα συγχαρητήριά μου για το μεστό σε έννοιες περιεχόμενο του κειμένου σας, που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο. Λίγα λόγια, τραγικές αλήθειες, τεράστιος όγκος κοινωνικής υποκρισίας, ενώ ο κοινωνικός ρατσισμός είναι προ των πυλών.
Ως γιατρός έχω δει τραγικά περιστατικά της φοβερής εξάρτησης από τις Ναρκωτικές ουσίες. Εκείνο όμως που με αναστάτωσε περισσότερο και δε θα το ξεχάσω ποτέ, ήταν όταν ήμουν αντινομάρχης που με επισκέφθηκε ομάδα γονέων, κυρίως ΜΗΤΕΡΕΣ χρηστών, που με αγωνία και δυναμική προέβαλαν το δημοσιοποιημένο πλέον πρόβλημα των Παιδιών τους. Ζήτησαν συμπαράσταση, αγάπη, στοργή και κυρίως να μαζέψουν τα κομμάτια των οικογενειών τους, παίρνοντας βοήθεια μέσα από τη δημιουργία και λειτουργία ενός Κέντρου Απεξάρτησης στη Λέσβο. Μετά από εισήγησή μου, η ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου ήταν άμεση.
Η αλήθεια και η συγκλονιστική περιγραφή μιας μάνας ήταν η σκληρή πραγματικότητα. Μου είπε ότι πίστευε πως το πρόβλημα ήταν μόνο του γείτονα, όπως πολύ σωστά το αναφέρετε στο δημοσίευμά σας, και όχι στο δικό της σπιτικό, όπως υποκριτικά πιστεύουν οι περισσότεροι. Όμως ζούσε στον ψεύτικο κόσμο, της αδιαφορίας. “Όταν το έμαθα”, μου είπε, “ήταν αργά. Η αλλαγή συμπεριφοράς του περνούσε απαρατήρητη. Όταν ελλείψανε χρήματα ήταν πολύ αργά, μα πολύ αργά, αφού έκανε ο λεβέντης μου Ηρωίνη και τώρα ζητώ συμπαράσταση, βοήθεια.”
Πολύ ωραίο αυτό που γράφετε, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχθούμε. Όλοι είμαστε δυνητικά οι πελάτες του ΟΚΑΝΑ και ασφαλώς δεν προκαλείτε πανικό σε εκείνους που έχουν παιδεία, ενημέρωση και γνώση.
Για κάθε μάνα, το παιδί είναι ό,τι το πολυτιμότερο. Ο πόνος, η αρρώστια και η δυστυχία δεν προσδιορίζονται και δεν κάνουν διακρίσεις. Ασφαλώς χρειάζεται ΤΟ ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΕΙΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΝ, όμως είναι εμφανέστατο το έλλειμμα παιδείας, ενημέρωσης και απέραντος ωχαδερφισμός, ΕΜΕΝΑ ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.
Θεωρώ ότι έπρεπε η συντονιστική επιτροπή, με τη βοήθεια ειδικών, να κάνει ενημέρωση και όχι να υπάρχει ανταγωνιστική πρωτοβουλία ποια θεραπευτική μεθοδολογία θα πρέπει να εφαρμοσθεί, αυτό το καθορίζουν ειδικοί και ο αριθμός των χρηστών που θέλουν να σωθούν. Κανένας δεν μπορεί να καταξιωθεί εάν δε δώσει την αναγκαία επιστημονική λύση, αφού είναι κοινωνική ανάγκη και αίτημα, δεδομένου ότι υπάρχουν δημογραφικά στοιχεία του μεγάλου προβλήματος των Ναρκωτικών στο νομό μας. Η δημιουργία θεραπευτικής μονάδος είναι αναγκαία, κάθε δράση έχει και αντίδραση, ενώ στην κάθε θεραπεία μπορεί να υπάρξουν παρενέργειες. Όμως αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα. Εξάλλου άλλες τοπικές κοινωνίες έκαναν το ίδιο με τους αρρώστους και τους φορείς του AIDS.
Με εκτίμηση
Θεόδωρος Ι. Μπαβέας