Βαρύς ο ήχος των αργυρίων σημαίνει
Κι επικρατούν τώρα αστραφτεροί
Άπληστοι οι λογιστές επικρατούν των ποιητών
Και βλέπουμε άκριτο το παρελθόν
Ενώ ποτέ δεν θα γνωρίσουμε το μέλλον
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, «Επικρατούν», Ποίηση, 12 (1998)

Το ότι είμαστε λαός χωρίς μνήμη, συνεπώς χωρίς διάλογο με το παρελθόν μας, είναι πολλαπλώς παραδεκτό. Η συλλογική μας μνήμη εκφέρεται σχεδόν αποκλειστικά ως τρέχουσα πολιτική, για να δεξιωθεί συγκεκριμένη άποψη για την ιστορία, για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας και του κράτους. Ότι αυτό διευκολύνει τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τη διοίκηση, να χειρίζονται κρίσιμες αποφάσεις και να επιβάλλουν κομβικής σημασίας πολιτικές, είναι δεδομένο. Ότι αυτό επίσης επηρεάζει την εκλογική μας συμπεριφορά, που χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή στην εξουσία κομμάτων που ευθύνονται για το μαύρο μας χάλι, δεν χωρεί αμφιβολία. Θύματα και δράστες ταυτόχρονα, κοινωνικό σώμα που αντανακλά κραυγαλέα το διπλό πρόσωπο του Ιανού, απότοκα μιας λανθάνουσας πολιτισμικής καθυστέρησης, αυτοί είμαστε και καλά να πάθουμε.
Ένα κορυφαίο παράδειγμα, το οποίο εξυφαίνεται στο Υπουργείο Παιδείας, είναι η κατάργηση πολλών Τμημάτων, ίσως και Πανεπιστημίων της επαρχίας. Επί σειρά ετών, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία διαγκωνίστηκαν στην ίδρυση ΤΕΙ και ΑΕΙ στην περιφέρεια, με μοναδικό κριτήριο τη διεύρυνση της κομματικής επιρροής σε γονείς και επιχειρηματίες. Χωρίς τον ελάχιστο προγραμματισμό, χωρίς την παραμικρή φροντίδα, το νεότευκτο ίδρυμα να ανταποκρίνεται στα ακαδημαϊκά στοιχειώδη, φύτρωσαν δεκάδες εκπαιδευτήρια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε χωριά και πόλεις. Σήμερα, με ανάλογο τρόπο, επιδιώκουν την εξαφάνισή τους. Αποτρόπαιες ενέργειες χυδαίων κυβερνήσεων.
Μέσα στο απίστευτο μπάχαλο, όπου έχει μειωθεί στο ελάχιστο η κρατική επιχορήγηση των ΑΕΙ, όπου δρομολογείται παντοιοτρόπως η ακύρωση της αυτοτέλειας και αυτονομίας των ιδρυμάτων, όπου καθηγητές όλων των βαθμίδων, περιμένουν έως και δύο χρόνια να διοριστούν μετά την εκλογή τους, όπου χιλιάδες συμβασιούχοι του Π.Δ. 407, διδάσκουν στα πανεπιστήμια αμειβόμενοι με ψίχουλα έπειτα από μήνες, τα ΑΕΙ επιμένουν να λειτουργούν. Κι αν εξέλειπαν επώνυμες όσο και κραυγαλέες περιπτώσεις μελών ΔΕΠ, που εξευτελίζουν την ιδιότητά τους, ή ακραίες συμπεριφορές φοιτητικών συλλογικοτήτων, που η δράση τους ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας, κι άλλοι που ορέγονται εν κενώ την επανάσταση, τότε όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Δακρύβρεχτη η Άννα Διαμαντοπούλου, διαβεβαιώνει ότι κρίσιμες ημέρες θα γνωρίσει η εκπαίδευση στο χρόνο που έρχεται. Η οικονομική κρίση, ισχυρίζεται, θα σημαδέψει την εκπαιδευτική πολιτική. Αφού δεν ντρέπεται!

Το άρθρο του Βασίλη Καρδάση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 25-8-2010.