Κι ενώ εμείς περιμένουμε τι ακόμα θα μας χώσουν με τα νέα μνημόνια, θυμήθηκα μια καταγγελία που έκαναν πέρσι οι Οικολόγοι Πράσινοι, για μια ξεχασμένη συνέντευξη του εικαστικού Κώστα Τσόκλη στη ΝΕΤ, όπου ο καλλιτέχνης υπερασπίζεται το δικαίωμα των αντρών να βιάζουν όποια γυναίκα τούς ξυπνάει την ερωτική επιθυμία! Στη χώρα μας φιλοξενούνται, και μάλιστα στην κρατική τηλεόραση, απόψεις οι οποίες νομιμοποιούν ηθικά το έγκλημα του βιασμού, ταυτίζουν θύτη και θύμα ή ακόμη χειρότερα αντιστρέφουν τους ρόλους και τέλος προτρέπουν ανοικτά σε τέλεση αυτού του εγκλήματος εξαίροντάς το ως «ένδειξη ζωντάνιας των ανδρών και έκφραση πάθους»...
Οι «καλλιτέχνες» αυτοί αισθάνονται πως έχουν το δικαίωμα να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ό,τι τους κατέβει. Και το να προκαλούν είναι κι αυτό ένας μέρος της διαδικασίας, του να μένουν στην επικαιρότητα, να ακούγεται το όνομά τους. Ειδικά όταν τους έχει στερέψει η έμπνευση... Όταν η συνέντευξη αυτή ξαναπροβλήθηκε, ο «καλλιτέχνης» πήγε να τα μαζέψει. Έτσι κάνουν συνήθως οι αστοί καλλιτέχνες! Λένε ή κάνουν κάτι προκλητικό και μετά τα μαζεύουν όταν βλέπουν πως η αντίδραση είναι παραπάνω από την προβλεπόμενη. Το ουσιαστικό έχει επιτευχθεί: το όνομά τους ακούστηκε! Είναι πολλά τα θέματα για τα οποία θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες ολόκληρες με βάση τις «απόψεις» του Τσόκλη: για τον καλυμμένο μισογυνισμό - οι γυναίκες φταίνε για όλα, που μας προκαλούν και δε μας κάθονται, που μας παντρεύονται και μας φυλακίζουν, που δεν κάνουν παιδιά, που κάνουν ζαβά παιδιά - που βλέπουμε εδώ σε μια εκλεπτυσμένη, μεταμοντέρνα εκδοχή!

Θα μπορούσαμε να γράφαμε ακόμη γενικά για τον αστό καλλιτέχνη και το ρόλο του σήμερα, που σε τέτοιους καιρούς χαλεπούς, κανένας τους δε βγήκε να πει τίποτα. Που από δριμύς κριτικός αυτού του κωλοσυστήματος, κατέληξε να γίνει ο καλύτερος συνήγορός του, μόνο και μόνο για να μη χάσει τα προνόμιά του, που η εξουσία τού έδωσε σε αντάλλαγμα της υποταγής του...
Διάφοροι εμφανίστηκαν να υπερασπίζονται τον Τσόκλη με το εξής επιχείρημα: «διαφωνώ μεν με όσα λέει, αλλά έχει κάθε δικαίωμα να τα λέει». Μεγάλε Μοντεσκιέ! Ένας από τους πυλώνες του Διαφωτισμού και της αστικής δημοκρατίας-ολιγαρχίας: η ελευθερία του λόγου! Οι αρχές του Διαφωτισμού ήταν αυτές που θεμελίωσαν τα δημοκρατικά καθεστώτα, τους προηγούμενους δύο αιώνες, βασισμένα στις αρχές μιας ελευθερίας καταπώς βόλευε την αστική τάξη, έτσι ώστε να μη θιχθούν τα ταξικά της συμφέροντα. Η ελευθερία του λόγου ήταν ένα από αυτά, η αιχμή του δόρατος της επίθεσης ενάντια σε άλλα, αυταρχικά και ανοιχτά καταπιεστικά καθεστώτα. «Στις δικές μας τις κοινωνίες, ο καθένας μπορεί να εκφράσει τη διαφωνία του χωρίς να τιμωρηθεί.» Να την εκφράσει, ναι! Το θέμα είναι πού την εκφράζει και ποιος τον ακούει...

Μπαίνουν στο ίδιο καντάρι ο τηλεοπτικός λόγος και η κουβέντα στη γειτονιά ή ο λόγος μιας προκήρυξης; Πού απευθύνεται ο καθένας, πού φτάνει η φωνή του και τι νομιμοποίηση έχει; Ο όποιος Τσόκλης μπορεί να το παίζει αντισυμβατικός μέσα στη σύμβαση της τηλεόρασης! Η τηλεόραση ορίζει ποιος θα κάνει αντίλογο στον Τσόκλη, ποιοι θα εμφανιστούν για να του επιτεθούν. Τους βλέπει ο μέσος αριστερός-εναλλακτικός και λέει: αν αυτοί είναι ενάντια στον Τσόκλη, τότε εγώ υπερασπίζομαι το δικαίωμα του να λέει αυτά που λέει. Επειδή βγήκε ο όποιος Αυτιάς και ήταν εναντίον του κι εγώ δεν τον γουστάρω τον Αυτιά γιατί είναι συντηρητικούκλα και μούχλας, ο Τσόκλης, που του την πέφτει ο Αυτιάς, είναι ανοιχτό μυαλό! Και παραβλέπω το τι στην πραγματικότητα είπε ο Τσόκλης. Έχω την ψευδαίσθηση συμμετοχής σε ένα διάλογο του οποίου δεν μπορώ να ορίσω καμμία παράμετρο. Το παιχνίδι είναι τρελά στημένο!
Καταντήσαμε τα media - η φαντασιακή αυτή κοινότητα της υποτιθέμενης πληροφόρησης - να έχουν γίνει ένα... πιο πραγματικό κομμάτι της ζωής μας από την πραγματική μας ζωή! Και τα προβλήματά μας προσπαθούμε να τα λύσουμε μέσα από την τηλεόραση, ή εκφράζοντας τη γνώμη μας σε διάφορα φόρα στους διαδικτυακούς «τόπους». Αντί να βγούμε έξω από τα σπίτια, να βρεθούμε κάπου εκεί έξω στους δρόμους, να αγωνιστούμε! Μέσα από τον καλλιτεχνικό λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.