Την περασμένη Πέμπτη, το εργαστήριο του CERN δημοσιοποίησε μια πραγματικά εντυπωσιακή ανακάλυψη: τον εντοπισμό του υποατομικού σωματιδίου νετρίνο, ικανού να κινηθεί ταχύτερα από το φως. Αν αυτό αληθεύει, η θεωρία τού Αϊνστάιν έχει ανατραπεί. Αυτό προκαλεί δέος: το σύνολο της μοντέρνας φυσικής θα πρέπει να αναθεωρηθεί και να ξαναγραφτεί. Και για να πάμε λίγο προς την πρακτική πλευρά του θέματος: γνωρίζουμε πως η άποψή μας για το σύμπαν είναι εσφαλμένη και υπόκειται στους περιορισμούς της αίσθησης και της νόησής μας, αλλά επιπλέον, αν υπάρχει το νετρίνο, ακόμα και αυτή η επιστημονική άποψη πάνω στην οποία χτίζουμε τόσα χρόνια ήταν λάθος. Αυτό όμως δεν είναι ικανό να μας στεναχωρήσει. Οι θεωρίες στην επιστήμη είναι σαν και αυτό που περιέγραψε ο Καζαντζάκης: για να φτάσει κανείς στην αλήθεια, παίρνει μια θεωρία, μια σκάλα, ανεβαίνει ψηλά και μετά πετάει τη σκάλα πίσω του. Είναι πιο ψηλά και έχει ανάγκη καινούργια «σκάλα» για το επόμενο βήμα. Δε χρειάζεται, λοιπόν, μεγάλη φαντασία για να υπολογίσει κανείς πως έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε και πως ακόμα και αυτό το νετρίνο πιθανόν να είναι καθρέφτης μια άλλης πραγματικότητας για την οποία κάποτε θα μάθουμε. Τότε το νετρίνο θα είναι παρελθόν. Όπως και παρελθόν θα είναι κάτι νόμοι τρομεροί και αδιάσειστοι που σήμερα κανείς δεν τολμάει να τους αγγίξει. Τι παράξενο. Παλιότερα κανείς δεν τολμούσε να υποστηρίξει πως η Γη είναι στρογγυλή. Ήταν πασίγνωστο και αδιάσειστο πως η Γη είναι επίπεδη. Έτσι προχωράει η ανθρώπινη γνώση, επίπονα, βήμα το βήμα, μέσα από την προσωπική εργασία, τη θυσία και το μόχθο μιας στρατιάς ανθρώπων που σκέφτονται και ερευνούν. Πόσοι τέτοιοι να έχουν περάσει μέσα στους αιώνες και πόσοι ακόμα θα ακολουθήσουν. Και ενώ κάποιοι μαζεύουν σαν τους υπομονετικούς μέρμηγκες τα στοιχεία ένα - ένα, κάποιοι άλλοι επιμένουν να «πιστεύουν».

Για τους πιστούς βέβαια, και εννοούμε τους πιστούς σε ένα Θεό-Δημιουργό, κάθε καινούργιο στοιχείο της επιστήμης μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν επιβεβαίωση της πίστης τους. Είναι αυτή η ολοκληρωτική λογική που σα μιμίδιο έχει ριζώσει βαθιά στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν είναι εκεί όμως το χειρότερο. Στο κάτω-κάτω, άσχετα με τις βεβαιότητες του καθενός, ούτε η επιστήμη μπορεί τελεσίδικα να αποδείξει την ανυπαρξία Θεού, αλλά ούτε και η θεολογία ή η πίστη μπορεί να αποδείξει την ύπαρξή του. Θα ήταν σοφότερο να ασχοληθούμε με πιο πρακτικά θέματα, τα οποία διόλου δεν είναι φιλοσοφία ούτε υψηλή επιστήμη. Ονομαστικά: με το κοινωνικό σκέλος του μορφώματος που ονομάζεται θρησκεία. Κοινωνικά, οι θρησκείες βρίσκονται ακόμα βουτηγμένες σε ένα διανοητικό Μεσαίωνα. Πρεσβεύουν τη συντήρηση, τις διακρίσεις, την κλειστή σκέψη, επιμένουν σε πρακτικές και ιδέες απαρχαιωμένες, σε κείμενα που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα (αναρωτιέμαι τι πραγματικά έχει να πει για το νετρίνο ο τάδε Ευαγγελιστής ή ο τάδε Προφήτης). Πάπες κηρύσσουν εναντίον του προφυλακτικού την ώρα που χιλιάδες νεογέννητα στην Αφρική υποφέρουν από AIDS, Επίσκοποι χώνουν τη μύτη τους στην πολιτική θέλοντας να έχουν ρόλο πρωθυπουργού και στρατηγού συνάμα, στενοκέφαλες σέκτες δεν επιτρέπουν σύγχρονες ιατρικές πρακτικές όπως η μετάγγιση αίματος. Στη χώρα μας η Εκκλησία έχει αξιώσεις πολιτικής δύναμης. Πρόσφατα, με μεγάλη αγανάκτηση, το σύνολο του σκεπτόμενου λαού έμαθε πως η Εκκλησία, για άλλη μια φορά, εξαιρείται φορολογίας. Να πληρώσουν οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, όλοι, εκτός από τους ιερείς και τους ναούς, εκτός από τις μητροπόλεις, τις μονές και τα μετόχια. Το χρήμα στο παγκάριο, αφορολόγητο. Αγιασμοί, βαφτίσεις, γάμοι, αφορολόγητα. Δωρεές στα κρυφά και αφορολόγητα. Και επιπλέον, ο ιερέας να πληρώνεται με χρήματα των φορολογούμενων.

Τι κοστίζει τελικά να σώσει κανείς την ψυχή του! Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, πιστός ή όχι, πρέπει να απαιτήσει από την Εκκλησία να βγει από το καβούκι της και να σταθεί δίπλα στο δοκιμαζόμενο λαό. Αν είναι αληθινή η πίστη που πρεσβεύουν, τότε δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Ο Θεός είναι μαζί τους, σωστά; Έτσι λοιπόν: 1) Να καταγραφεί το ΣΥΝΟΛΟ της εκκλησιαστικής περιουσίας. Και να φορολογηθεί. Και εκτάκτως και ετησίως. 2) Να φορολογηθεί ΚΑΘΕ οικονομική συναλλαγή μεταξύ εκκλησίας και πιστών, ιερέων και πιστών, εκκλησίας και οποιουδήποτε άλλου φορέα, ακόμα και στο εσωτερικό της μεταξύ ιερέων και ιεραρχών. Πρόκειται για οικονομικές και όχι πνευματικές συναλλαγές. Το κράτος μπορεί να μην μπορεί να έχει λόγο στην ψυχή του καθενός, αλλά έχει λόγο στο χρήμα που διακινείται. Αυτές οι δύο αξιώσεις προβάλλουν απολύτως απαραίτητες και απολύτως δίκαιες. Η Εκκλησία, σύμφωνα με τα Ιερά της Κείμενα, είναι δύναμη πνευματική. Η κατοχή πλούτου αντιφάσκει με βασικές θέσεις του υποτιθέμενου Ιδρυτή της Ιησού, ο οποίος είπε στους Αποστόλους του να βγουν και να διδάξουν δίχως να σκέφτονται για το πού θα βρουν πόρους. Εκείνο τον ακριβοδίκαιο Ιησού ο οποίος επέδωσε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι τον καιρό της φορολογίας. Η Εκκλησία βέβαια δεν μπορεί να κάνει θαύματα με ψάρια που έχουν στην κοιλιά τους νομίσματα, έχει όμως φροντίσει εδώ και χιλιετίες να αυξάνει την περιουσία της μέσω πρακτικών και διόλου θεσφάτων τρόπων. Και εδώ δεν έχουμε ανάγκη ούτε το Θεό ούτε τα νετρίνα. Μόνο την κοινή λογική και τη δικαιοσύνη που απορρέει. Μαζί με τους υπόλοιπους μεγάλους φοροδιαφεύγοντες, ιδού και η Εκκλησία!