Εφιάλτης για όλους μας η άτιμη κρίση, δε μας αφήνει να χαρούμε ούτε τη σημερινή ημέρα του Άγιου Έρωτα. Και πώς να χαρείς όταν ξέρεις πως σε περιμένουν δύσκολες μέρες κι άλλα νέα και χειρότερα μέτρα; Πώς να τ’ αντέξει η κοινωνία μας, που τόσο καιρό το αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα εξουσίας την ξευτιλίζει, την πληγώνει και την ευνουχίζει, αφήνοντάς την ταπεινωμένη, ανήμπορη και χωρίς δυναμισμό να αντιδράσει; «Το να δημιουργείς σε ένα λαό συναισθήματα ενοχής (ότι φταίει βασικά αυτός) είναι το μεγαλύτερο όπλο της εξουσίας για να τον χειραγωγήσει και να τον κάνει ό,τι θέλει», λέει ο Τσόμσκι. Αυτό κάνουν.
Ακούσαμε χίλιους δυο μύθους, που στη συνέχεια τους έκαναν παραμύθια. Τους ακούσαμε να λένε πως βάλθηκαν να μας σώσουν και μας έσπρωξαν πιο κοντά στον γκρεμό. Τους ακούσαμε και… μας φτώχυναν κι άλλο. Μας ξέσκισαν τη ζωή, μας σκότωσαν το «σήμερα» και το «αύριο» και… τελικά το παίζουν και σωτήρες. Με τέτοιους σωτήρες τι να φοβόμαστε… Μας παραμυθιάζουν πως παλεύουν για τη σωτηρία μας. «Πάλεψαν», ναι, για να φτάσουν τη γενιά των 700 ευρώ να γίνει - μέσα σε δυο χρόνια - η γενιά των 350. Μας ζητούν να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά πέστε μας ποιο είναι αυτό το ύψος; Έτσι, για να ξέρουμε.
Δυστυχώς είμαστε εγκλωβισμένοι ως χώρα. Οι κυβερνήτες μας αποδείχτηκαν ανίκανοι και νάνοι. Ανίκανοι για άλλη μια φορά. Ανίκανοι για λύσεις, ανίκανοι για αποφάσεις. Πόσο κάτω ακόμη, Θεέ μου! Ντρέπομαι σαν Έλληνας για την ταπείνωση της χώρας μου, για την αξιοπρέπεια και την εθνική μας περηφάνεια που χάνονται.

Σας παρακαλούμε, με όση επιείκεια μας έχει περισσέψει κι όση μεγαλοψυχία μάς έχει απομείνει: Σταματήστε! Δεν μπορούμε άλλο, αδυνατούμε να σας καταλάβουμε.
Ακούω κάτι παλιούς να λένε ότι κάποτε σε τούτη τη χώρα η ζωή ήταν δύσκολη, πολύ δύσκολη, έλειπαν πολλά αλλά δεν έλειπε τίποτα. Ύστερα από χρόνια κακομάθαμε, η ζωή έγινε εύκολη, πολύ εύκολη, όπου είχαμε πολλά αλλά δεν είχαμε τίποτα. Ίσως τώρα - και το εύχομαι - με τούτη την κρίση αναγκαστούμε να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Γιατί, κακά τα ψέματα, πάντοτε βλέπαμε τον εαυτό μας σα θύμα. Ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Διαδηλώναμε όχι για να αλλάξουμε κάτι, αλλά για να μην αλλάξει τίποτα κι απεργούσαμε για να μείνουν τα πράγματα… όπως είναι.
Έλεγα στην αρχή να χαρούμε για την ημέρα του Άγιου Έρωτα που είναι σήμερα. Να θυμηθούμε τους έρωτές μας. Τους παρελθόντες, τους τωρινούς και τους μελλούμενους. Να μιλήσουμε γι’ αυτούς. Πώς όμως, όταν μας τους σκοτώνουν; Οι τρεις πρόεδροι έβγαλαν απ’ τη φαρέτρα τους, σαν το μικρό φτερωτό θεό, κι έριξαν τα βέλη τους. Ο ένας με τη σιωπή του, ο άλλος με την «καβάφεια» ρήση του κι άλλος μ’ αυτό το κορυφαίο, το ερωτικό, το άτιμο πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί λέγοντάς μας: «το παλεύω»! Κι εμείς τους πιστεύουμε… νομίζουν.
Συνήθως, αποφεύγω να γράφω πολιτικά σχόλια, διότι δεν το κατέχω. Η ψυχή μου αρνείται να με ακολουθήσει στο γράψιμο. Μου φτάνει να παιδεύομαι ψάχνοντας άλλα να γράφω. Με μελαγχολεί όμως όλο αυτό που συμβαίνει και κάποιες φορές εκτροχιάζομαι. Συγχωρέστε με!