Πέρασε και πάλι η μέρα… Πάει, όπως και οι προηγούμενες και λογαριασμό δε σου δίνει. Οι ώρες έγιναν σκόνη και το σήμερα, χτες. Φεύγουν οι μέρες και τα χρόνια κυλάνε σαν το νερό. Τα ημερολόγια παλιώνουν… Όσο και να στύβεις τη μέρα, δεν θα στάξει ούτε μια στάλα λεπτού παραπάνω. Πόσες φορές δε λέμε να «σκοτώσουμε» την ώρα μας κι όλο μπροστά μας είναι. Ο χρόνος ξοδεύεται αμείλικτα, αλέθει τα πάντα κι εμείς, ανάμεσα στις μυλόπετρές του, δίνουμε βόλτες… Λειαίνει τις αιχμές μας και τις φέρνει στα ίσα με την ευθεία γραμμή τού τίποτα. Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα που φεύγει, λιγοστεύει το χρόνο της ζωής μας. Κι αυτή σαλτάρει στο αιώνιο καράβι του χρόνου και γίνεται σκόνη, αφήνοντας πίσω της τα αποτυπώματα της φθοράς…
Περιμένω το βράδυ που έρχεται να με ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταρώ... Απόψε η σκέψη μου, δεν ξέρω γιατί, διαβαίνει σε άλλα μονοπάτια. Γύρω μου νιώθω να αιωρείται ένα άρωμα λεβάντας. Απόψε νομίζω είμαι εύκολος στη ζωή. Είπα να ευθυμήσω… Έχω καιρό να νιώσω έτσι. Τόσο γεμάτος, τόσο αισιόδοξος. Δε δέθηκα με θλιμμένα τραγούδια απόψε. Το είχα συνήθειο, από παλιά, μέσα σε τούτο εδώ το χώρο να ακούω μουσική κι αγαπημένα τραγούδια.

Χαμήλωνα το φως κι έμενα μέσα στη σιωπή, αυτό με βοηθούσε να λύνω τα μάγια της ψυχής μου. Ερχόμουν αντιμέτωπος με το χρόνο, με τον άλλον άνθρωπο, με τον εαυτό μου... Αυτό, κατά κάποιο τρόπο με λύτρωνε, ανακούφιζε το είναι μου και με γλύτωνε από τα αδιέξοδα της ύπαρξής μου. Έμπα, καημένη ψυχή μου, κι αλώνισε, την προστάζω. Κάτι συμβαίνει απόψε…
Είναι τόσα αυτά που χάνει κανείς στη ζωή του για να μη φυλάει αυτά που του έμειναν. Η πίεση της ανάγκης που νιώθεις σε κάνει, καθώς μεγαλώνεις, να προσθέτεις κι άλλα μαζί σε όσα έχεις ήδη συσσωρεύσει στη ζωή σου. «Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή»… Χαμηλώνω το φως. Οι απ’ έξω ήχοι, απόμακροι. Αυτοί που ακούγονται, μέσα στη σιωπή, είναι οι χτύποι της καρδιάς, που δεν μερεύουν. Χτυπούν ακανόνιστα. Κάτι τέτοια τα κάνει η καρδιά, στέκει ανήμπορη μπροστά στη χαρά και τη λύπη και τις εκφράζει με τους χτύπους της! Γλυκές στιγμές οι σκέψεις μου, γεμίζουν τις γωνιές. Απλώνω το χέρι μου να τις αγγίξω. Δεν γίνεται πια η θλίψη να κλονίζει ή να αφανίζει χαρές που έζησα. Συνήθως παίρνω ένα μολύβι κι απλώνω σ’ ένα χαρτί τη φαντασία και τα συναισθήματά μου. Σε απόλυτη ησυχία.

Ακόμη και το μεγάλο ρολόι του τοίχου που μετρούσε τις ώρες και τη ζωή και που κάποτε ενοχλούσε με το εκνευριστικό τικ τακ του, έχει σωπάσει. Είναι σταματημένο. Εδώ και καιρό κολλήσανε οι δείκτες κι ο λεπτοδείκτης του. Από τότε δείχνει πάντα την ίδια ώρα. Τι ειρωνεία! Λες κι έγινε επίτηδες, για να σταματήσει ο χρόνος. Κι όμως, ο χρόνος δεν σταματά, δεν παγιδεύεται.
Κάτι τέτοιες ώρες που ησυχάζω, που τα νοήματα απαγκιάζουν και τα λόγια γαληνεύουν την σκέψη, που το σκοτάδι αγκαλιάζει το φως και το σβήνει, μ’ έχουν βοηθήσει ώστε να ξαναπάρει μπρος εκείνη η λυτρωτική αίσθηση και το μολύβι να αφήσει στο διάβα του μόνο εκείνα τα ωραία. Με συμμάχους τους σταματημένους δείκτες του ρολογιού αιχμαλωτίζω όσα αγάπησα, τα ανακαλώ και τα αιχμαλωτίζω για να γεμίσουν τα κενά. Το αληθινό είναι το μόνο που δεν μπορεί να σβήσει ο χρόνος. Ο χρόνος που τρέχει, που επιμένει ότι είναι πανδαμάτορας και αψεγάδιαστα τέλειος, θέλει να είναι ο νικητής απέναντι σε όλες τις ήττες μας… Κι εγώ μόνο έτσι μπορώ να τον κερδίσω… Πώς αλλιώς; Μόνο έτσι.