Άμα, καμμιά φορά, με πιάνει κάτι σαν ψυχοπλάκωμα, βγαίνω έξω για περπάτημα κι αναπνέω καθαρό αέρα μέχρι να καταφέρω να το αποβάλω. Είναι σημαντικό να ανανεώνεις τον αέρα, αφήνοντάς τον να μπει μέσα σου, ν’ ανοίξει η καρδιά, να καθαρίσει… Έξω είχε έναν τέλειο απριλιάτικο καιρό κι έναν ήλιο που μόλις είχε σηκωθεί και… έλαμπε! Ο δρόμος που πήρα ήταν γεμάτος ανθισμένες νεραντζιές που, τούτες τις μέρες, η ευωδιά τους ξετρελαίνει αίσθηση και νου. Και να ‘ταν μόνο αυτές; Σύμμαχοι παραδίπλα οι κουτσουπιές κι οι πασχαλιές, ανθισμένες κι εκείνες, καμάρωναν κι ομόρφαιναν την ασχήμια του τσιμέντου που μας κατακλύζει…
Έτσι γενναιόδωρα μας υποδέχτηκε τούτος ο Απρίλης. Γελαστός και ανθισμένος. Αφορμή ήθελε κι ο νους για να αρχινήσει το ταξίδι στον παράδεισο - γιατί τι άλλο παρά παράδεισος ήταν - εκείνος… των παιδικών μας χρόνων, στις μικρές πατρίδες που μας γέννησαν. Ναι. Εκεί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά τέτοιες μέρες. Κάθε που ξεπροβάλλει η Μεγαλοβδομάδα. Κι όσο μεγαλώνουμε - ίσως και πιο πολύ - κουβαλάμε κομμάτια που όσο κι αν ο χρόνος θέλει να τα ξεφτίσει, αυτά επανέρχονται, ολόφρεσκα, στη σκέψη και στην ψυχή μας. Πεντακάθαρα, σαν τις ασβεστωμένες φιλόξενες αυλές των ταπεινών σπιτιών μας, τέτοιες μέρες, σ’ εκείνα τα μέρη. Κι εγώ, περπατώντας μέσα στη μοσχοβολιά απ’ τα νεραντζάνθια, το κάνω σεργιάνι που με πάει, πέρα από τη νοσταλγία, στη συγκίνηση, στην ανάταση, στην ελπίδα.
Συνεχίζοντας το ταξίδι της αναπόλησης, μουρμουρίζω - έτσι μου ‘ρθαν, προς στιγμήν, δίχως να το σκεφτώ - τις κατανυκτικές ψαλμωδίες των ημερών. Ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου και με αναστατώνει. Νιώθω τη μελαγχολία, την τρυφερότητα, την ευαισθησία και την ελπίδα που αποπνέουν, στον καθένα μας, τα άγια λόγια της υμνολογίας μας. Μεγάλη Δευτέρα ήδη. Και είναι η αρχή της ιερότερης και ωραιότερης, για μένα, εβδομάδας του χρόνου. Οι ημέρες που έπονται είναι μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους, βγάζουν ακριβώς αυτό τον πόνο που υποβάλλει η πορεία Του. Από το θάνατο στην κορυφαία στιγμή, την Ανάσταση!
«Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν» διαβάζω τα λόγια της μεγάλης μας ποιήτριας Κικής Δημουλά. «Στην κοπιώδη πορεία του “δεηθώμεν” / τα μεγάλα κεριά προχωρούν, / τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω. / Τα μικρά κεριά κουράζονται εύκολα, / λυγίζουν και διεκτραγωδούν / το αντίτιμό τους.» Σ’ εκείνες τις εκκλησίες ταξιδεύει ο νους, όπου όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Όπου τα καντήλια έκαιγαν με λάδι, τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες τού σήμερα και το λιβάνι… μοσχομύριζε! Εκεί στην εκκλησιά της ενορίας μας, που φάνταζε στα μάτια μας τόσο επιβλητική, πηγαίναμε αναζητώντας… λίγο φως. Η αίσθηση του δράματος και του πένθους συνυπήρχαν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Του Πάσχα!
Πάντα, τέτοιες μέρες, θα γυρίζουμε πίσω, το επαναλαμβάνω - όσο μεγαλώνουμε, ίσως και πιο πολύ -, προσκυνητές εικόνων, αναμνήσεων κι ονείρων. Εκεί όπου τόσοι αγαπημένοι μας άνθρωποι - άνθρωποι που κράτησαν τη ζωή μας - είναι πια ανεπίστρεπτα απόντες. Όχι όμως κι από τη σκέψη μας. Όλοι, λίγο πολύ, πιστοί και λιγότερο πιστοί, έχουμε νιώσει τη θλίψη της απώλειας που τη γλυκαίνει η παρηγοριά της μνήμης…
Κι ενώ ο απριλιάτικος ήλιος λάμπει ακόμη στον ουρανό και η γραμμή που χωρίζει τον κόσμο, όλο και περισσότερο, βαραίνει. Μέσα στα πρόσωπα του ανοιξιάτικου δράματος της ζωής και του θανάτου, στους όλο και σκληρότερους καιρούς, στ’ άνυδρο τοπίο και στο αβέβαιο παρόν και μέλλον που διαβαίνουμε, πλανιέται η αισιοδοξία και η ελπίδα για Ανά(σ)ταση!
Καλή Ανάσταση εύχομαι, λοιπόν, σε όλους σας, με ό,τι για τον καθένα «Ανάσταση» σημαίνει, κοντά στους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν.