Το αύριο σα φλας αυτοκινήτου αναβοσβήνει. Η αισιοδοξία ταλαντώνεται αρνητικά στη διαπασών της κοινωνικής ζωής. Στριφογυρίζει ο νους, σαρώνει την προοπτική του μέλλοντος σα φάρος σ’ ερημικό βραχονήσι.
Σαν τη βροχή μεσ’ από θολωμένο τζάμι οι σταγόνες της αβεβαιότητας κάνουν το τοπίο της ζωής μας ομιχλώδες.
Καταστροφολογία, καταστροφολαγνεία; Πώς ν’ ανοίξουν τα χείλη σε χαμόγελο, πώς να γαληνέψει ο νους;
Πώς τα μικρά παιδιά θα στείλουν τα ελπιδοφόρα γελάκια τους σ’ έναν κόσμο που στην πλειονότητά του τα παιδιά πεινούν και στα ορθάνοιχτα ματάκια τους φωλιάζει η αγωνία, το παράπονο και η απελπισία; Πώς να ξεγελάσουν τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δενδράκια την αλήθεια μιας ψυχής;
Σπάνιο είδος η ευτυχία, έστω κι η μικρή κι απλή ευτυχία.
Κατατροπώθηκε από τα βάσανα και τις ανθρώπινες ανησυχίες σ’ έναν κόσμο που το αγκομαχητό της επιβίωσης είναι μόνιμο, καθολικό, διανθρώπινο. Τελματώνει η ψυχή μέσα στον κόσμο που δημιούργησαν τα τέρατα της κερδοσκοπίας.
Κανένα περιθώριο για τους φτωχούς ανθρώπους, Κωπηλάτες στο σκάφος που έχει σημαία την εκμετάλλευση, οι εξανδραποδισμένοι λαοί έπαψαν να παράγουν πολιτισμό.
Καρικατούρες πολιτιστικές, ανόητα και εικονικά τηλεοπτικά κατασκευάσματα. Η επιστήμη αγωνίζεται να φέρει την αλήθεια, να φωτίσει τ’ ανθρώπινα λάθη, να προειδοποιήσει.
Και οι ηγέτες σε συνόδους «Κοπεγχάγης» παζαρεύουν τη ζωή με την ανάπτυξη, τους ρύπους με την ανθρώπινη ζωή.
Παντού ηχεί και κυριαρχεί η έννοια της οικονομίας, η κρίση της οικονομίας, ο φόβος της πτώχευσης.
Πτώχευση για ποιους; Όσο κι αν φορολογηθούν τα θηρία του πλούτου, δεν πρόκειται να πτωχεύσουν.
Πτώχευση για τους ήδη πτωχούς;
Πτώχευση για τις τράπεζες; Τι θα πει αυτό; Χάνονται οι έννοιες μέσα σ’ ένα προκατασκευασμένο πολιτικο-οικονομικό παιχνίδι. Ορίζουν τη φτώχεια μ’ ένα αυθαίρετο όριο μισθού. Ποιος θα καθορίσει ποιες είναι οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου χωριστά; Κανείς δε μιλά για την απόλυτη φτώχεια της υγείας, της παιδείας, των αξιών.
Κανείς δε μιλά για τη φτώχεια της ψυχής, την αδρανοποίηση του ανθρώπου. Χιλιάδες οι άνθρωποι που έχουν χαρακτηρισθεί ανάπηροι ενώ θα μπορούσαν να είναι στην παραγωγική διαδικασία.
Κι ακόμα. Πώς καταφέρνουν να ζουν σαν πρίγκηπες άνθρωποι που στα χαρτιά είναι πάμπτωχοι;
Φιλοξενούν τα λαϊκά κέντρα φτωχούς ανθρώπους; Από πού πηγάζει αυτός ο πάμπτωχος της σπατάλης;
Πώς θα εξαφανίσεις τη φτώχεια σ’ ένα σύστημα που τη συντηρεί, την αποδέχεται και τη θεωρεί αποτέλεσμα αποτυχίας, αδυναμίας και χαμηλής νοημοσύνης; Όταν η αρπακτική φύση του ανθρώπου τον μετατρέπει σε καρχαρία και θηρευτή, πώς θα προστατευθούν οι έντιμοι, συνειδητοί και νομοταγείς πολίτες απ’ τα όρνεα που παραμονεύουν, στήνουν ενέδρες, πατούν επί πτωμάτων για να πετύχουν το χωρίς τέλος πλουτισμό; Κι όταν όλοι οι άνθρωποι, διεφθαρμένοι από την έλλειψη ηθικών αξιών, έχουν μοναδικό τους κίνητρο την καλοπέραση, τη χλιδή και την άμετρη περιουσία;
Το δένδρο της ζωής ροκανίζεται από γλοιώδη αχόρταγα πλάσματα - σκουλήκια, με ψεύτικη εμφάνιση, προσποιητή, φιλοφρόσυνη, φτιαχτή ευγένεια.
Ο φυσικός πλούτος της γης έπαψε να τρέφει τον τρίτο κόσμο και μετατρέπεται σε αθροισμένο χρυσό μέσα στις τρύπες των τρωκτικών και τα λαγούμια του υποκόσμου.
Πού πήγαν τα χρήματα που δημιούργησαν το έλλειμμα; Σε ποιες τράπεζες, σε ποιες θυρίδες κρύβονται.
Και ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι που πίσω απ’ τις κουρτίνες των εκμαυλισμένων κυβερνήσεων κρύβουν τα υπάρχοντά τους;
Ποιος διαχειριστής πολιτικής, εξουσίας, θ’ ανέβει στα ρετιρέ της κοινωνικής απάτης για να γκρεμίσει τ’ ανθρωποειδή της;