Εκείνη την αποφράδα Κυριακή, που δύσκολα θα ξεχαστεί, βλέπαμε στους δέκτες μας την Αθήνα να φλέγεται και να γίνεται ολοκαύτωμα από βάρβαρα χέρια. Συγχρόνως, μέσα στην αίθουσα της Βουλής, κάτι αμήχανα ανθρωπάκια, φθηνοί πολιτικοί - με το «ναι» ή το «όχι» τους - πριν πάρουν τη μεγάλη απόφαση, βάζουν στο ζύγι τις τύχες της χώρας κι αυτό το ρημάδι γέρνει προς στο κομματικό τους συμφέρον... «Περιπλανώμενες σκιές μετράνε κέρδη και ζημιές κι εγώ στην κρύα κόχη σου, τα “ίσως” και τα “όχι” σου.»
Δυο μέρες μετά τα γεγονότα, πήγα στο κέντρο της πόλης να δω τα αποκαΐδια… Πανεπιστημίου, Κοραή, Σταδίου, Χρήστου Λαδά… Έντονη ακόμη η μυρωδιά του καμένου στην ατμόσφαιρα. Αντικρίζω τα απανθρακωμένα κτήρια - αλλοτινά στολίδια αρχιτεκτονικής καλαισθησίας - μαυρισμένα και μισογκρεμισμένα. Τα σπασμένα τζάμια του Ιανού και των διπλανών καταστημάτων, ζωντανά δείγματα της συμπεριφοράς των βανδάλων. Περαστικοί και περίεργοι, όπως κι εγώ, κοιτάζουν τα συντρίμμια, κουνάνε το κεφάλι και σχολιάζουν χαμηλόφωνα. Άλλοι μένουν σιωπηλοί, άλλοι σηκώνουν το κινητό τους, εστιάζουν και… μ’ ένα κλικ απαθανατίζουν τη θλίψη. «Τίποτα πια δε θα ‘ναι όπως πρώτα…» Αυτό είναι σίγουρο. Και καθώς φεύγω, στο νου μου στριφογυρίζει ο στίχος του μεγάλου Αλεξανδρινού, αλλάζω μόνο το όνομα της πόλης και σιγοψιθυρίζω: «Αποχαιρέτα… την Αθήνα που χάνεις»…
Σίγουρα και σ’ άλλα μέρη αντιμετωπίζουν προβλήματα, ίσως και μεγαλύτερα απ’ τα δικά μας. Πουθενά όμως δεν καταστρέφουν έτσι, με τέτοιο μένος.

Τι φταίει η πόλη και την καίνε. Τι φταίνε και καταστρέφουν έτσι τις ζωές των ανθρώπων της. Τι φταίνε αυτά τα πανέμορφα ιστορικά κτήρια, στην καρδιά της αστικής και πνευματικής Αθήνας, ανυπεράσπιστα να καταστρέφονται από το πάθος και τις ορέξεις των κανίβαλων. Γλύτωσαν από την αντιπαροχή, μα τώρα κείτονται εκεί καμμένα κι ανάμεσα στα συντρίμμια τους θαμμένες… οι μνήμες και η ιστορία της πόλης. Άνθρωποι που μεγαλώνουν, εργάζονται, σπουδάζουν, που ζουν σε μια πόλη, την αγαπούν, δεν την καταστρέφουν. Δυστυχώς τώρα μένουμε, μ’ ένα μεγάλο «γιατί», αμήχανοι και άβουλοι, έχοντας μπροστά μας μια κατεστραμμένη πόλη και μια κατακερματισμένη κοινωνία. «Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω τ’ άστρα...»
Δεν μπορεί πλέον η κοινωνία μας να αυτοκτονεί κάθε μέρα από λίγο. Θα πρέπει κάτι να γίνει, κάτι να αλλάξει, να ανανεώσει τις δομές, τους θεσμούς, το αρρωστημένο πολιτικό σύστημα. Μαζί κι αυτόν το μεγάλο μας αντίπαλο, τον εαυτό μας… Θα πρέπει να πατήσουμε το κουμπί, αν γίνεται, να κάνουμε επανεκκίνηση, επειγόντως. «Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε…»
Μια άλλη, θλιβερή κι απίστευτη εικόνα θα ’θελα να σας ιστορήσω. Πριν λίγες μέρες στη Βαρβάκειο, δεκάδες άνθρωποι, αψηφώντας τη βροχή, στέκονται καρτερικά στην ουρά, σιωπηλοί και ταπεινωμένοι, με βλέμμα άδειο και σκυμμένο κεφάλι, απλώνουν το χέρι για λίγο κρέας, που μοιράζουν. Η νέα φτώχεια, βλέπετε, δεν είναι μαθημένη, δεν έχει εξοικειωθεί με τη στέρηση, αναγκάζεται ωστόσο να κρύβεται διότι ντρέπεται. Δεν έχει το θάρρος της ανάγκης. Η ανάγκη, μαζί και σιωπή. Σφίγγεται η καρδιά σου να βλέπεις πως το κομμάτι το κρέας που προοριζόταν για λίγη χαρά, το απόγευμα της Τσικνοπέμπτης, μετατρεπόταν σε συσσίτιο… «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή…» Πόση σιωπή ακόμα…