«Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει.»
Ελύτης

Έπιασε να χειμωνιάζει, σύννεφα σκοτεινά σηκώθηκαν γρήγορα στον ουρανό. Οι βροχές που περιμέναμε ήρθαν (δε θ’ αργούσαν άλλωστε). Αέρηδες δυνατοί σάρωσαν τα φθινοπωρινά λουλούδια. Μας χάλασαν τους βασιλικούς που ποτίζαμε στις γλάστρες όλο το καλοκαίρι, κι οι μυρωδιές τους ξεχύθηκαν νοσταλγικά στον αέρα (με σάστισε ξαφνικά η μυρωδιά), έφεραν πίσω θύμησες καλοκαιρινών ημερών, μα κι άλλες πιο παλιές ακόμη περασμένων χρόνων.
Ο ήλιος που μας παραπλανούσε τόσο καιρό, κρύφτηκε (μ’ εγκατέλειψε κι αυτός θαρρώ). Σηκώθηκαν κύματα αγριεμένα, έρχονταν με μανία απ’ το πέλαγος, μέσ’ απ’ τα μπουγάζια.
Χιλιάδες πεσμένα κίτρινα φύλλα στις άκρες των δρόμων συνάπτουν ένα κλίμα χειμωνιάτικο.
Τα τριζόνια, αυτοί οι ακούραστοι κουτσομπόληδες, πάψαν τη νύχτα, ή μπορεί και να τα διώξαμε μακριά έτσι όπως μας ζάλιζαν με τα τραγούδια τους την ώρα που έρχονταν τα όνειρα στα κλειστά βλέφαρα.

Απουσίες αγαπημένων ανθρώπων παντού. Έως κι εχθές ακόμα. Έρχονται, φεύγουν, ανοίγουν για λίγο τα σπίτια τους, τα παράθυρά τους (κι εμείς ανασαίνουμε στη σύσταση μιας παλιάς γειτονίας). Ήχοι από πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, ή δυνατοί κρότοι από παντζούρια που τα παίρνει ο αέρας.
Το βράδυ, λίγο φως έξω απ’ την πόρτα, στο κατώφλι της, ζέσταναν για λίγο με την παρουσία τους την κρύα νύχτα (μπορεί και τα σκοτάδια ενός επερχόμενου χειμώνα, σ’ ένα πολύ ερημικό τοπίο). «Γλύκαναν» τις μέρες της σιωπής και την καθημερινότητά μας, με το χαμόγελό τους.
Οι άλλοι που φύγαν παντοτινά, θα μείνουν ούτως ή άλλως στην καρδιά μας. Θ’ ανηφορίζουν σιγανά τα στενά δρομάκια, θα μας χαιρετούν πάντοτε χαμογελώντας με αγάπη, θα συνοδεύουν καρτερικά τις ζωές μας (άρρηκτα δεμένοι μαζί μας από τα παιδικά μας χρόνια).
Θα γνωρίζουν παντοτινά τις ιστορίες μας, θα θυμόμαστε κι εμείς τα καλά τους λόγια.

Σημ.: Θα ήθελα να το αφιερώσω στους αγαπημένους μου γείτονες. Η παρουσία, καθώς κι η απουσία τους είναι πάντοτε πολύ αισθητή.