ΕΞΥΠΝΟ ΠΑΙΔΙ

Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Το παιδί όταν γεννιέται, έχει τα γονίδια με τα χαρακτηριστικά που κληρονόμησε από τους γονείς του. Όμως αμέσως αρχίζει να επηρεάζεται από το περιβάλλον, καθώς απαιτεί, κλαίει, αναζητά. Μαθαίνει. Απαραίτητο για να γίνει το παιδί και χαρούμενο και έξυπνο. Οι γονείς/αδέλφια/παππούδες/παιδαγωγοί οφείλουν να ικανοποιήσουν σωστά και τις βιολογικές και τις ψυχολογικές και τις γνωστικές ανάγκες του.
Από την αρχή, το μωράκι κλαίει για φαγητό - η πρώτη επικοινωνία. Τον τρίτο μήνα της ζωής του διακρίνει τη χαμογελαστή μαμά όταν βρίσκεται κοντά του και μιμείται την έκφρασή της - χαμογελάει και επικοινωνούν. Αργότερα, προσπαθεί να ακουμπήσει τον πατέρα του, τελικά τον πιάνει - έτσι νιώθει την επαφή και επικοινωνεί μαζί του. Στη συνέχεια, αναπαράγει τους ήχους που ακούει, μιλάει - και επικοινωνεί με τους γύρω του.
Φανταστείτε τώρα ένα μωράκι ξαπλωμένο στο κρεβατάκι του, μόνο του, στο υπνοδωμάτιό του που οι ενήλικες απλά τού δίνουν φαΐ και το καθαρίζουν. Θα δοκιμάσει να χαμογελάσει; Θα προσπαθήσει να αγγίξει και να εξερευνήσει; Θα μιλήσει ή θα αρθρώσει φωνούλες; Όχι.
Το μωράκι αυτό δεν είναι ικανό να καταφέρει το παραμικρό. Του λείπει το παράδειγμα για να το μιμηθεί και, το βασικότερο, η αγάπη, η αγκαλιά, η σταθερότητα και η εμπιστοσύνη που είναι η βάση όπου θα στηριχθεί η κάθε προσπάθεια.

Συμπεραίνοντας τα παραπάνω, χρειάζεται: η μαμά και ο μπαμπάς και η γιαγιά και οι θείοι να επιδιώκουν να χαίρονται τη συνύπαρξη με το μικρούλι βρέφος και παιδάκι τους. Από τότε που γεννιέται ένα παιδί και έως τα δυο του χρόνια, πρέπει να ξέρουμε ότι: α) έχει ανάγκη καθαριότητας και φαγητού κάθε τρεις-τέσσερις ώρες νύχτα-μέρα, β) έχει αμέτρητη ανάγκη αγάπης και στοργής, που να την καταλαβαίνει, με φιλί, αγκαλιά, ενδιαφέρον, γ) ο έπαινος από εμάς πρέπει να ακολουθεί την κάθε προσπάθειά του, άσχετα με το αποτέλεσμα, δ) είναι ανήσυχο να μάθει ό,τι του δείχνουμε - δεν ξέρει να επιλέγει, ε) θέλει να το δέχονται ευχάριστα, διαφορετικά αργότερα θα έχει άγχος αποδοχής από τους άλλους και, το σπουδαιότερο, θα του λείπει η αυτοπεποίθηση στη ζωή. Τέλος, στ) χρειάζεται ποιότητα και ποσότητα κοινού χρόνου με τους γονείς. Έτσι εξασκεί και τις πέντε αισθήσεις, όταν μυρίζει το δέρμα της μαμάς, βλέπει το χαμόγελό της, ακούει τη φωνή του μπαμπά, ακουμπά το χέρι από το αδελφάκι, δοκιμάζει την κάθε γεύση με το φαγητό.
Το παιδί που δεν απολαμβάνει την παραπάνω χαρά, λυπάται, απογοητεύεται, κλαίει, αποκτά κόμπλεξ και καθηλώνει αυτή την έλλειψη στο υποσυνείδητο. Ζηλεύει, φωνάζει και παρουσιάζει ψυχολογικά προβλήματα μόλις ενηλικιωθεί.
Κλείνοντας, σας υπενθυμίζω ότι το μωράκι έως δυο ετών καταλαβαίνει, νιώθει, διαισθάνεται και αρχίζει να μαθαίνει. Εμείς οφείλουμε να σεβόμαστε τις ανάγκες του και να τις ικανοποιούμε εγκαίρως.

* Η Μαριάννα Λαγουμίδη είναι πτυχιούχος Παιδαγωγικής Α.Π.Θ., με εξειδίκευση στη Δυσλεξία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αναγνωρισμένες σπουδές στην Εξελικτική Ψυχολογία στο London University, συγγραφέας.