ΨΥΧΟΤΟΜΕΣ

Ψιλόβροχο στον ουρανό της ζωής μας.
Μικρές σταγόνες πίκρας, έννοιας, προβλημάτων.
Θαμπώνουν τα τζάμια της ψυχής και ο ορίζοντάς μας θολώνει.
Ψήγματα διλημμάτων, ριπές προβλημάτων, αμυχές από τα τραύματα που προκαλεί η κίνησή μας σε μια αγκαθωτή, κοινωνική, οικονομική πραγματικότητα.
Ο ήλιος τρυπά το πέπλο της σκοτεινιάς στιγμές - στιγμές και τα σύννεφα αραιώνουν.
Στεγνώνει η σκιασμένη ψυχή και αναθαρρεύει η ελπίδα.
Μα συχνά η βροχή αγριεύει, χοντραίνουν οι σταγόνες, δυναμώνει ο άνεμος, η καταιγίδα σφυροκοπά ανελέητα τη σκηνή κι οι άνθρωποι φοβούνται.
Βαραίνει ο αγέρας και τρεμοπαίζουν τα φώτα στο μεγάλο σκηνικό του απρόβλεπτου κόσμου.
Είναι η ώρα που το κεφάλι του γιατρού μισοσηκώνεται αμήχανα και η φονική είδηση γίνεται καταστροφή. «Οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχετε ένα μικρό όγκο στον πνεύμονα.»
Είναι η ώρα που η σκληρή φωνή του εργοδότη ανακοινώνει στον ανίσχυρο μεροκαματιάρη την απόλυσή του και η παγωνιά της απόλυτης φτώχειας κυκλώνει τη φαμίλια του.

Είναι η ώρα του βιασμού, του εξευτελισμού, της άδικης δίωξης, του στιγματισμού, της κοινωνικής περιθωριοποίησης.
Η ώρα που ο θολός κόσμος του σχιζοφρενή κατακερματίζεται από τις ψευδαισθήσεις και το οικοδόμημα της ψυχικής του συγκρότησης καταρρέει μέσα στον πανικό.
Η ώρα που ριγεί και πονά και εμεί και σπαρταρά το σώμα του αλκοολικού, του τοξικομανή, από τη βιολογική θύελλα του στερητικού συνδρόμου.
Η ώρα που η πληγωμένη καρδιά του ερωτευμένου αιμορραγεί καθώς βλέπει την αγαπημένη του στην αγκαλιά του εραστή.
Η ώρα που στριγκλίζουν τα φρένα και η φρίκη τού «Μολώχ» της ασφάλτου έρχεται και οι φάροι των ασθενοφόρων αναβοσβήνουν στο απόκοσμο σκηνικό του τροχαίου.
Η ώρα του σεισμού, της πλημμύρας, του τσουνάμι.
Τόνοι προκατασκευασμένης χαράς, της πλαστικής φυγής, της κονσερβαρισμένης ξεγνοιασιάς και φώτα και ήλιοι τεχνητοί και στρωμένα τραπέζια και ορχήστρες, σκορπίζουν σαν τραπουλόχαρτα ανίσχυρα στον άνεμο της συμφοράς τις ώρες «που αγριεύει η βροχή».
Τις ώρες τούτες, βάλσαμο δυσεύρετο και μοναδικό, λυτρωτικό, το χέρι που απλώνουμε στο συνάνθρωπο και τ’ ακροδάχτυλα στην επαφή μεταγγίζουν ελπίδα, αλληλεγγύη και συντροφικότητα και αγάπη, ανάβοντας τη σπίθα της ανθρωπιάς και της ελπίδας.