Πίνουμε τεκιλάκια: Η Μάγδα, η Θάλεια, εγώ, η Μαρία, φίλη παλιά, τώρα σύζυγος και μητέρα, ζηλεύει, επειδή δεν κάνει όσα κάνουμε. Όλες έχουμε γκομενικά προβλήματα, η Μαρία δίνει συμβουλές.
Η Μάγδα έχει να βγει με το πιπίνι της, δεν ξέρει τι να βάλει. «Μόνο κανένα από τα βρακάκια με τα παπάκια μη φορέσεις!» «Εγώ μέσα μου νιώθω παιδί.» «Ναι, αλλά δεν είσαι!» «Ρε Μάγδα, ούτε στον άντρα μου δεν τα φοράω!» «Ωχού, τι να βάλω;» «Στην ανάγκη, μη βάλεις!» «Θα νομίσει ότι θέλω σεξ!» «Ενώ δε θες...» «Θα φορέσω ντεκολτέ, φτάνει!» «Με αθλητικό σουτιέν!» «Μπορείς να μην ανακατεύεσαι;»
«Κορίτσια, πηγαίνω με τον ίδιον άντρα 17 χρόνια. Πώς είναι να πηγαίνεις με άλλον;» «Ποτέ δεν κοιμόμουν με κάποιον τόσον καιρό. Αυτό πώς είναι;» «Ε, δεν είναι, αδερφάκια!» «Δηλαδή καθόλου;» «Στις γιορτές, μία κάθε κι εγώ δεν ξέρω πότε, αυτά.» «Και δεν τον κεράτωσες;» «Καλά δεν ντρέπεστε;» Κοιταζόμαστε. «Δεν! Αυτός;» «Καλέ, ποια θα κοιτάξει το Λεωνίδα;»
 «Μάγδα, το άλλο το βρακί βάλε, με τα αρκουδάκια»! «Ναι, καλά, η Θάλεια μόνο στρινγκ φοράει, βλέπω την προκοπή της, άσχετο, εσύ, πόσα έχεις πιει;» «Δε μετρούσα.» «Πόσα είν’ αυτά;» «Το μεσαίο κουνιέται.» «Κατάλαβα, αλήθεια ή θάρρος;» «Θάρρος.» «Ωραία, παραμονή Πρωτοχρονιάς θα πας στον έρωτα με ένα τρίγωνο να του πεις τα κάλαντα.» «Δεν τα ξέρω.» «Λοιπόν, πιάστε το ρυθμό, θα τα μάθει απόψε.» «Σε τι τόνο;» «Σε ήχο τρίτο πλάγιο, δε θα πας στον Ιερώνυμο.» «Δεν πάω. Είμαι παράφωνη.» «Γι’ αυτό θα πας, να εκτιμήσει την πράξη σου, ν’ ακούσεις πάλι κανένα ξεσταύρι, να κλαις, βαριέμαι να παίζω χαρτιά πρωτοχρονιάτικο.»

«Μαράκι, θυμάσαι που σου ανάβαμε το καντήλι κάθε βράδυ, στο Λονδίνο;» «Τούτη δεν είχε πετάξει τις πέτρες από το μουσείο, γιατί τις πέρασε για σκουπίδια;» «Ναι και με βάλατε μέσα στον κάδο που έριξα τη σακούλα να ψάχνω να τις βρω.» «Και πέρασε ένας ζητιάνος κι ήθελε να μας δώσει το φαΐ του κι η αναίσθητη γελούσε.» «Αυτά να του πεις. Πες, κάποτε, σε μια φίλη μου καντήλια άναβα, όταν ξενυχτούσε να διαβάσει εικόνες.» «Ε, διαβάζεται η εικόνα, ρε Μαράκι;» «Μωρέ και την μπάντα του δήμου θα κλείσω να σε συνοδεύσει στο κάλαντο!»! «Μην παραλείψεις πως βγήκες απ’ το μπάνιο μια μέρα, παστωμένη κρέμες, με μια “Vogue” στο χέρι, να μου πεις πως αυτό που φορά η Παναγία δεν είναι πουκάμισο, ράσο είναι, άντε σάκος, και μου έδειξες και φωτογραφία από ντεφιλέ τού Βαλεντίνο!!!»
«Λοιπόν, λοιπόν!!! Είπαμε θάρρος. Του τηλεφωνείς επί τόπου και του ζητάς να είναι ευγενής! Εγώ πες, είμαι αυτός. Λέγε!» «Όπως το θέτεις, κατεβάζω δυο τεκιλάκια, μονοκοπανιά, εμπρός, έλα δω, ρε, έλα δω, ρε!» «Παρακάτω!» «Τι παρακάτω;» «Ζήτα το λόγο!» «Πού είναι ο λόγος;» «Έι! Κλέβεις!» «Δε μου λες εσύ: τι κάνεις, είσαι καλά, γιατί, αν δεν είσαι, ούτε εγώ είμαι»! «Καλέ, στείλε τον στο διάβολο!»
«Στο διάβολο, Παλιομάγδα»! «Όχι εγώ, αυτός, άντε γα***ου πες!» «Δε σφάξανε, εσύ να πας, βάλε και παπάκια κι αρκουδάκια, κι ό,τι θες! Αυτός να μην πάει, εκτός αν θέλει, οπότε εμείς δεν κρατάμε κανέναν! Τεκιλάκι! Φούντωσα! Μοναχοπαίδι είμαι, κτητικός άνθρωπος είμαι, άκου να πάει! Θα το κάνω το έγκλημα, θα σφάξω τη Μάγδα! Τα τανκς θα κατεβάσω στο Σύνταγμα να τα βάλω να σφυράνε! Δηλαδή τον έχεις τον άλλον εκεί σαν τα άγια των αγίων και πάει η άλλη κι απλώνει τα κουλά της. Πού πας, μαντάμ; Το Βόσπορο βάλε, θα τον πιω όλον! Δε θέλω να ξέρω για άλλες. Μπορώ;» «Εντάξει, πειστήκαμε, κλείσε, το τηλέφωνο.» «Ποια κάμερα με παίρνει; Εγώ δεν αντέχω να υποφέρεις, άμα κάποιος σε πειράξει θα τον σκίσω», «κι άμα έχεις γκόμενα, θα σκίσω αυτή!», πετιέται το Μαράκι. «Άσ’ την, προσεύχεται» ακούω τη Μάγδα.