ΕΜΒΟΛΑ

Ευρώ, Δραχμή, Χρεωκοπία, PSI, Κούρεμα, Ομόλογα… Μακρύς ο κατάλογος των λέξεων που μονοπωλούν τις σκέψεις και τα ακούσματά μας. Ακούσματα που χτίζουν ημέρα με την ημέρα το «κάστρο» του πνευματικού μας αδιεξόδου.
Ο κ. Παπαδήμος είναι πια φανερά πολιτικός όμηρος των προσωπικών και στρατηγικών φιλοδοξιών των τριών αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των δελφίνων της εξουσίας. Ήταν λάθος του ότι «κλείστηκε» όμηρος στο δωμάτιο του Μαξίμου μαζί με τους κ. Παπανδρέου, κ. Σαμαρά και κ. Καρατζαφέρη για να φτιάξουν το κυβερνητικό παζλ: «Βάλε το Γεωργιάδη, βγάλε τον Μπεγλίτη και εσύ κράτα το Δήμα κ.ο.κ..» Φτιάξανε μια κυβέρνηση εκ των προτέρων κοινωνικά άδικη και αναποτελεσματική. Τώρα φαίνεται πόσο σωστή ήταν η εκτίμηση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, ότι «αυτή η κυβέρνηση ήταν εξ αρχής υπονομευμένη».
Αναμφισβήτητα, ο κ. Παπαδήμος «βλέποντας» τις καθημερινές δηλώσεις και τις κινήσεις της κυβερνητικής ασυνεννοησίας είναι σίγουρο πως καταλαβαίνει ότι η χώρα πρέπει να οδηγηθεί σε εκλογές. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα αποσυντίθεται όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα και τα πρόσωπα εξουσίας που το εκπροσωπούν καθίστανται όλο και περισσότερο αναξιόπιστα. Μπορεί στο «πείραμα Παπαδήμου» πολλοί καλοπροαίρετοι πολίτες να στήριξαν τις τελευταίες ελπίδες τους, ωστόσο αποτελεί ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό τέλμα, λογικό είναι να σκεπτόμαστε τρόπους διεξόδου. Λογικό είναι να τα βάζουμε με τους δανειστές τραπεζίτες και τις άπληστες διαθέσεις τους. Λογικό είναι να αγανακτούμε με τα άδικα μέτρα της δημοσιονομικής εξυγίανσης που επιβάλλονται. Λογικό είναι να ζητούμε την απομείωση του επαχθούς χρέους. Ωστόσο, δεν είναι λογικό να προτείνουμε στη χώρα να ακολουθήσει το δρόμο που ακολούθησαν χώρες όπως ο Ισημερινός. Αναφέρω ενδεικτικά τη συγκεκριμένη χώρα, καθώς σ’ ένα αρκετά διαδεδομένο προσφάτως ντοκυμαντέρ με τον τίτλο «Deptocrasy» προβάλλεται ως παράδειγμα αντιμετώπισης της κρίσης με την απόφασή της να κάνει στάση πληρωμής του απεχθούς χρέους.

Παίρνοντας ο Ισημερινός αυτήν την απόφαση, είχε να στηριχθεί στο πετρέλαιό του, είχε να ελπίσει στη βοήθεια της Βενεζουέλας και στην ούτως ή άλλως ενδεχόμενη άνοδο του πολύ χαμηλού βιοτικού επιπέδου της χώρας. Οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, πλην της Δημοκρατικής Αριστεράς, που προτείνουν αυτόν το δρόμο της απομόνωσης, μπορούν να μας πουν πού θα μπορέσει να στηριχθεί σε μια τέτοια περίπτωση απομόνωσης και επιστροφής στη δραχμή η Ελλάδα;
Η παραμονή στην Ευρωζώνη πρέπει να διαφυλαχθεί. Ωστόσο, η διαφύλαξη αυτή δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί και υλοποιηθεί μέχρι τώρα από την Τρόικα και τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Χρειάζεται μια άλλη πολιτική δύναμη που θα αναζητήσει τα κοινωνικώς δίκαια ισοδύναμα οικονομικά μέτρα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα. Ταυτόχρονα, η πολιτική αυτή δύναμη είναι ανάγκη να εμπνεύσει στους Έλληνες να κοιτάξουν επιτέλους και να κατανοήσουν με διαφορετικό τρόπο τον εαυτό τους. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι πρωτίστως πρόβλημα του εαυτού μας και μετά πολιτικό και οικονομικό. Οφείλουμε να πάμε κόντρα, όχι μόνο στο λανθασμένο πολιτικό σύστημα, αλλά και κόντρα στον εαυτό μας. Οφείλουμε να σταματήσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας ως θύμα της κατάστασης και να αρχίσουμε να τον κατανοούμε ως δημιουργό μιας αναγεννητικής πορείας.
Ο εαυτός μας μέχρι σήμερα υπήρξε αιχμάλωτος μιας παθολογίας που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Η αιχμαλωσία του εαυτού μας μέσα στη μερικότητα των συμφερόντων μας υπονόμευσε το συλλογικό μας συμφέρον. Μέσα σε αυτή την αιχμαλωσία κινήθηκαν τόσα χρόνια τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες. Τόσο συντεχνίες του δημοσίου, όσο και συντεχνίες της αγοράς. Μπορεί το μέγεθος της ευθύνης τους να είναι διαφορετικό, ωστόσο η μορφή της παθολογίας τους είναι η ίδια. Η πολιτική δύναμη που θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, θα είναι καταδικασμένη και αυτή σε αποτυχία αν πρωτίστως δε συλλάβει το ζήτημα της παθολογίας του εαυτού μας και δεν οδηγήσει σε μια πορεία θεραπείας και μεταμόρφωσής του.