Διδάσκοντας ανθρωπολογία σ’ αυτούς που «δεν τη χρειάζονται»
Επιμέλεια: Βασίλης Δαλκαβούκης, Ιωάννης Μάνος, Χριστίνα Βέικου
Εκδόσεις Κριτική
Αθήνα 2010, σελ. 419

Ο παρών τόμος προτείνει μια διαφορετική διδακτική προσέγγιση της Ανθρωπολογίας. Η κυρίαρχη θέση είναι πως η εθνογραφία μπορεί να αποτελέσει μια μορφή βιωματικής μάθησης και συγχρόνως μέθοδο καλύτερης κατανόησης της επιστήμης. Η διδασκαλία της σαφώς γίνεται στην αίθουσα, τον τόπο διεκπεραίωσης του μαθήματος, αλλά ο ανθρωπολόγος/εθνογράφος οφείλει επίσης να βρίσκεται σε άμεση επαφή με το αντικείμενο έρευνας με τη συμμετοχή του σε ασκήσεις επιτόπιας έρευνας, με την «έρευνα πεδίου». Η Ανθρωπολογία μπορεί να συμβάλει στην κατάρτιση των μελλοντικών εκπαιδευτικών και να παρέμβει σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Και αυτό διότι η σημερινή πολυφωνική σύνθεση του σχολείου προϋποθέτει εκπαιδευτικούς με εθνογραφική κατάρτιση, που θα συμβάλλουν στο διαπολιτισμικό διάλογο στο σχολικό περιβάλλον. Επομένως, η εθνογραφική προσέγγιση της εκπαίδευσης αναδεικνύεται σε κεντρικό ζητούμενο. Τα δοκίμια αυτού του τόμου, λοιπόν, προτείνουν μια ερευνητική προσέγγιση της Ανθρωπολογίας στα πλαίσια της οποίας ο φοιτητής/ερευνητής εμπλέκεται προσωπικά, και όχι απλώς από απόσταση και θεωρητικά, ερμηνεύοντας τη δική του πραγματικότητα στην αλληλεπίδρασή της με την πραγματικότητα «του άλλου». Προσεγγίζονται εθνογραφικά θέματα θεώρησης του χώρου, ζητήματα ταυτοτήτων, οι νεανικές πολιτισμικές εκφράσεις, οι εθνογραφικές εκπαιδευτικές πρακτικές.
Ο συλλογικός αυτός τόμος απευθύνεται σε φοιτητές και διδάσκοντες της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, της Εθνολογίας, του Πολιτισμού και σε ένα πιο ευρύ ενημερωμένο κοινό.
Τα 22 δοκίμια χωρίζονται σε τέσσερις ενότητες με τους παρακάτω τίτλους: Τόπος, μη τόπος και τοπίο, Ταυτότητες, Νεανικές πολιτισμικές εκφράσεις, Εθνογραφικές εκπαιδευτικές πρακτικές.