Στις 16 Σεπτεμβρίου τού 2009, πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, στο άρθρο μου «Μια ακόμα χαμένη ιστορική ευκαιρία» που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» επεσήμαινα: το 2009 δεν αποτελεί «ιστορική ευκαιρία», εάν το κρίνουμε με τους όρους τού 2004· το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε: αποτελεί «ιστορική κακοτυχία» και salto mortale γι’ αυτούς που θα κληθούν να κυβερνήσουν τη χώρα.
Υπό ορισμένες, όμως, προϋποθέσεις μπορεί να σημάνει την αρχή μιας νέας πορείας για την ανασυγκρότηση της πολιτικής μας ζωής, τη λειτουργία των θεσμών και του κράτους, καθώς και τη σχέση κοινωνίας - κράτους.
Προϋπόθεση πρώτη: Να εγκαταλειφθεί η αρχή ότι το κόμμα τα ξέρει και τα μπορεί όλα. Να αναζητηθούν και να αξιοποιηθούν όλες οι άξιες προσωπικότητες που διαθέτει ο Ελληνισμός.
Προϋπόθεση δεύτερη: Τα αναγκαία μέτρα (που πρέπει να ληφθούν) να μην υπόκεινται στους περιορισμούς του πολιτικού κόστους, αλλά να υπαγορεύονται μόνον από την αντίληψη του κοινωνικού συμφέροντος.
Προϋπόθεση τρίτη: Στις περιπτώσεις που υπάρχουν διιστάμενες απόψεις και αντιδράσεις (από πολιτικές δυνάμεις ή κοινωνικές ομάδες) για κρίσιμα θέματα, να χρησιμοποιούνται τα δημοψηφίσματα, για να αποφαίνεται η πλειοψηφία του λαού - τοπικά ή σε επίπεδο επικράτειας -, έτσι ώστε οι αντιδρώντες να βρίσκονται μπροστά στην εκπεφρασμένη απόφαση της πλειοψηφίας και να γίνεται ομαλά η εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Αυτές οι απόψεις που είχα εκφράσει τότε, σε ανύποπτο χρόνο, ασφαλώς απηχούσαν τις σκέψεις και την αγωνία και πολλών άλλων συμπολιτών μας, που είχαν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η χώρα μας.

Και βέβαια δε θέλω να υποτιμήσω ούτε την αντιληπτική ικανότητα ούτε την ευαισθησία αυτών που ανέλαβαν μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου τη διακυβέρνηση της χώρας· όμως παρά την έλλειψη ακριβών στοιχείων - ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κάτι έλεγε για «δημοσιονομικό έλλειμμα που πιθανώς θα προσήγγιζε διψήφιο αριθμό» - (άντε το πολύ 10%), η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, με μόνο το στοιχείο του υπέρογκου εξωτερικού χρέους των 300 δισ., εγνώριζε ότι η χώρα ήταν ήδη χρεωκοπημένη και ως εκ τούτου όφειλε να κηρύξει εθνικό συναγερμό, θέτοντας σε εφαρμογή την πρώτη «προϋπόθεση», την επιστράτευση όλων των άξιων προσωπικοτήτων που διέθετε ο Ελληνισμός, κίνηση που θα εξασφάλιζε - ίσως - σε κάποιο βαθμό και την επιθυμητή συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων.
Αντί γι’ αυτό, τη διαχείριση της πρωτοφανούς στα μεταπολεμικά χρονικά κατάστασης ανέλαβε, με περισσήν αυτοπεποίθηση (ή οίησιν;), μια ακραιφνώς κομματική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και η προσπάθεια που έγινε με την επιλογή των γενικών γραμματέων να σηματοδοτηθεί η υπέρβαση της μονοκομματικής αντίληψης κατέληξε - εκ του αποτελέσματος - στη διάψευση των «καλών προθέσεων».
Και όταν πια αναδύθηκε σε όλο το εφιαλτικό… μεγαλείο της η οικονομική χρεωκοπία της χώρας, η αθλιότητα του κρατικού μηχανισμού, η γενικευμένη διαφθορά, η καλπάζουσα ύφεση και η προεξοφλούμενη από τις αγορές οικονομική κατάρρευση της χώρας, η κυβέρνηση και πάλι από υπερβολική αυτοπεποίθηση ή - έστω - διακατεχόμενη από τη συνείδηση υπευθυνότητας και από αυτοθυσιαστική διάθεση, αγνόησε την «τρίτη προϋπόθεση», ότι ο λαός μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι, προκειμένου να επιλέξει το δρόμο της επώδυνης σωτηρίας ή της εθνικής αυτοκτονίας πρέπει και να γνωρίζει ολόκληρη την αλήθεια και να αποφανθεί με πλήρη συνείδηση της ευθύνης που έχει και ο ίδιος για την τύχη του, για το παρόν και το μέλλον, για τη δική του ζωή και τη ζωή των παιδιών του.

Πολλοί από το λαό μας, και σήμερα ακόμα, νομίζουν ότι απλώς ζουν ένα κακό όνειρο, ότι κάποιοι κακοί ξένοι βρήκαν την ευκαιρία να καταστρέψουν την Ελλάδα, ότι κάποιοι «σαδιστές» κυβερνήτες θέλουν να «εξαφανίσουν τη μικρομεσαία τάξη» και να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντα της «πλουτοκρατίας» και του «διεθνούς ιμπεριαλισμού».
Οι προνομιούχοι του δημόσιου τομέα αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια περιστολής του πολυδάπανου κράτους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι στην περίπτωση κατάρρευσης της χώρας τόσο οι υψηλόμισθοι όσο και οι χαμηλόμισθοι θα επιδοθούν επί ίσοις όροις στο κυνήγι της… «λαχανίδας».
Κι όσο για τα πολιτικά κόμματα, συνεχίζουν ως κορυβαντιώντες να εκστασιάζονται δόξες επαναστατικές και ανάρρηση στο θρόνο της εξουσίας - έστω κι αν αυτός θα στηθεί πάνω στα καπνίζοντα ερείπια της χώρας.
Και παρά τα κάποια δείγματα της κυβέρνησης ότι μπροστά στη σωτηρία της χώρας αποτάσσεται το δαίμονα του λαϊκισμού και αψηφά το πολιτικό κόστος, κάποιες παλινδρομήσεις και δολιχοδρομήσεις και «καμώματα» υπουργικά του τύπου «κρεμάστε τον αδελφό μου, γιατί εγώ ζαλίζομαι», πιστοποιούν ότι ακόμα μερικοί αρχοθήρες έχουν το μυαλό τους κολλημένο στις επόμενες εκλογές και αδυνατούν να αντιληφθούν ότι διακυβεύεται σήμερα το μέλλον της χώρας, ότι ακόμα και σήμερα στη χώρα μας συνεχίζουμε ακάθεκτοι να παράγουμε μόνο… ελλείμματα, ότι η βαριά ασθένειά της δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με γιατροσόφια και μαγικά μαντζούνια ούτε με ευχέλαια και μπαλκονάτες διακηρύξεις, αλλά ότι η καρκινοβατούσα ή επί το ορθότερον καρκινοπαθής χώρα χρειάζεται πολλές, σοβαρές και επώδυνες εγχειρήσεις.