Σήμερα το «Ε» μιλάει με την πιανίστρια Νίκη Κεραμέκη. Έχοντας γεννηθεί το 1983 στο Μαρούσι, από μητέρα Γαλλίδα και πατέρα Μαρουσιώτη, με πολύχρονες σπουδές πλάι σε σημαντικούς δασκάλους και πανελλήνια διάκριση στο πιάνο, η μουσικός έχει διδάξει μέχρι σήμερα πιάνο σε πολλά παιδιά και νέους της Μυτιλήνης και έχει συνοδέψει επιπλέον πολλές εμφανίσεις χορωδιών. Υπήρξε άλλωστε καθηγήτρια τόσο στο Μουσικό Σχολείο, όσο και στο Ωδείου Σκαλκώτα, όπου διδάσκει τα τελευταία 10 χρόνια. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες, έχει εμπλακεί και στην τοπική αυτοδιοίκηση, ως τοπική σύμβουλος στον αρμόδιο για θέματα Πολιτισμού, Οργανισμό του Δήμου Λέσβου. Σήμερα, μας μιλάει για τη σχέση της με το πιάνο και την κλασική μουσική, για την απόφαση να ζήσει μόνιμα στη Μυτιλήνη και για το όνειρο που έχει για την πολιτιστική ζωή του τόπου και που θα ήθελε να δει να γίνεται πραγματικότητα, μέσω και της δικής της ενασχόλησης της με τα κοινά.


Κυρία Κεραμέκη, σε τι ηλικία αρχίσατε πιάνο και τι σας τράβηξε σ’ αυτό;
«Άρχισα πιάνο όταν ήμουν έξι ετών. Έπαιξε ρόλο η γενικότερη κουλτούρα που επικρατούσε στο σπίτι μας, αφού ο πατέρας μου ζωγράφιζε πολύ και η μητέρα μου, λόγω και της καταγωγής της, είχε πάντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τις τέχνες. Έτσι δεν ήταν μόνο αποδεκτό, αλλά με παρότρυναν πολύ, ώστε να ασχοληθώ με τη μουσική στη ζωή μου. Ο πατέρας μου μάλιστα μου έλεγε “πρώτα το πιάνο σου και μετά το σχολείο”, είχε δει ότι είχα ταλέντο και με παρότρυνε».

Μαθήματα παρακολουθήσατε εδώ στη Μυτιλήνη;
«Ναι, κυρίως. Είχα την τύχη, παρότι μεγάλωνα σε νησί, να μου κάνουν μάθημα πολύ αξιόλογοι άνθρωποι. Κατ’ αρχάς η Αγγελική Σωτήρου από τη Χίο, που ήταν τότε εδώ και μου έκανε ιδιαίτερα. Μεσολάβησε ένας χρόνος διαμονής μου στο Παρίσι, όπου διέκοψα τελείως το πιάνο, αλλά με την επιστροφή μου, συνέχισα για πολλά χρόνια με τη Χρυσούλα Καμπουράκη, που τώρα διδάσκει στο Ωδείο Σκαλκώτα. Η ίδια απαίτησε κάποια στιγμή να έρθει καθηγητής από την Αθήνα στο Ωδείο, η Σοφία Μιράτ (σ.σ. σύζυγος του Αλέξανδρου Μιράτ, μαέστρου για χρόνια στο Μέγαρο Μουσικής) και διδάχτηκα και από αυτήν, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα και θεωρητικά μαθήματα με το Νίκο Ντρέλα. Στη συνέχεια πήγαινα για μαθήματα στην Αθήνα, στην Ecole Normale de music de Paris, απ’ όπου πήρα δύο φορές υποτροφία. Έχω παρακολουθήσει όμως και σεμινάρια, με τους Jean - Claude Pennetier, David Lively και Μιχάλη Τραυλό και μαθήματα και με τον Αλέξανδρο Μιράτ. Πήρα το πτυχίο μου στα 15 μου και στη συνέχεια και το δίπλωμα, με άριστα παμψηφεί και δεύτερο βραβείο από την επιτροπή».

Σχολείο και πιάνο

Πολύ σύντομο χρονικό διάστημα για ένα όργανο σαν το πιάνο, που απαιτεί τουλάχιστον εννιά χρόνια μέχρι το πτυχίο. Πώς συνδυάζατε το πιάνο με το σχολείο;
«Μελετούσα πολύ, οι τέσσερις ώρες την ημέρα ήταν νόμος. Πήγαινα στο σχολείο το πρωί και το μεσημέρι που επέστρεφα, μελετούσα πιάνο 2 με 4, μετά έκανα τα μαθήματα του σχολείου όσο προλάβαινα και από τις 6 έως τις 8 πάλι πιάνο και το βράδυ ό,τι άλλο προλάβαινα. Ήταν πραγματικά δύσκολο, γιατί εδώ στη Μυτιλήνη δεν υπήρχε τότε άλλο παιδί τόσο δοσμένο στην κλασική μουσική».

Εσάς τι ήταν νομίζετε, αυτό που σας έκανε να δοθείτε τόσο;
«Μέσα στο σπίτι μου, είχαμε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Ακούγαμε κλασική μουσική σχεδόν όλη την ώρα, όταν ο πατέρας μου ζωγράφιζε ή εγώ μελετούσα. Εγώ το θεωρούσα φυσιολογικό, αλλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω στους γύρω μου. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση, που ακόμη και σήμερα έχω να αντιμετωπίσω, είναι όταν απαντώ στο “με τι ασχολείσαι;” λέγοντας “ είμαι πιανίστρια” και η επόμενη ερώτηση είναι “τι άλλο όργανο παίζεις;”. Θεωρώ πως, καλώς ή κακώς, αν δεν το ζήσεις σαν βίωμα, δεν μπορείς να καταλάβεις το τι σπουδή και κόπος απαιτούνται, για να μάθεις να παίζεις ένα κλασικό όργανο».

Για τους νέους πιανίστες

Μετά από τόσα χρόνια που διδάσκετε πιάνο σε παιδιά και νέους της Μυτιλήνης, τι εικόνα έχετε σχηματίσει για το επίπεδο της κλασικής παιδείας του νησιού;
«Αυτό που μου κάνει πάντα φοβερά καλή εντύπωση, ακόμη και σήμερα, είναι ότι ο τόπος εδώ γεννά πολλά ταλαντούχα παιδιά. Δεν ξέρω αν είναι ο Μυτιληνιός όμως, μάλλον είναι γενικά ο Έλληνας γονιός, που θέλει το παιδί του να γίνει γιατρός, μηχανικός, κλπ. και δεν το παροτρύνει να συνεχίσει στα καλλιτεχνικά. Καταλαβαίνω ότι θέλει να το εξασφαλίσει όσο γίνεται καλύτερα, αλλά δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε γιατροί και μηχανικοί. Και οι Μυτιληνιοί έχουν πολλή έφεση στα καλλιτεχνικά. Έχουμε και πολλές καλές φωνές και πολλά παιδιά που έχουν τελειώσει εδώ κλασικό τραγούδι. Οι γονείς όμως, δεν τα προωθούν αρκετά και τελικά σταματάνε, για να ακολουθήσουν έναν πιο σίγουρο δρόμο. Δεν είναι κάτι που κατακρίνω, απλά θεωρώ πως πολλά παιδιά θα μπορούσαν να έχουν γίνει πιανίστες ή τραγουδιστές. Και η ιστορία του τόπου, το δείχνει αυτό».

Παρόλο όμως που κι εσείς θα μπορούσατε να φύγετε εκτός νησιού, επιλέξατε να μείνετε εδώ. Δεν νιώθετε να περιορίζεστε;
«Ένας καλλιτέχνης σε ένα νησί, δεν μπορεί παρά να είναι και λίγο εγκλωβισμένος και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το καταλάβει και ο κόσμος. Ναι μεν το νησί είναι όμορφο, μπορεί να αποτελεί το ίδιο πηγή έμπνευσης, αλλά έχει δισυπόστατη φύση, παράλληλα είναι και μια μικρή “φυλακή”, αν δεν έχεις τη δυνατότητα να φεύγεις κάθε τόσο και να ασχολείσαι με αυτά που σε ενδιαφέρουν, να συμμετέχεις σε διαγωνισμούς, κλπ.. Εγώ τη λατρεύω όμως τη Λέσβο γιατί μου αρέσει πολύ σαν τόπος, δεν μπορώ να φανταστώ να ζω στην Αθήνα παρόλο που η οικογένειά μου είναι εκεί».

Έχοντας μεγαλώσει εδώ, νιώθετε Μυτιληνιά;
«Αγαπώ τον τόπο και εφόσον ισχύει αυτό, ένα κομμάτι μου αισθάνεται και Μυτιληνιά. Υπάρχει όμως και ένα κομμάτι μου διαφορετικό, βασισμένο σε τελείως διαφορετικά βιώματα και εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια, που έχουν διαμορφώσει την ψυχοσύνθεσή μου».

Ένα όνειρο για τη Λέσβο

Το σημερινό πολιτιστικό επίπεδο του νησιού, είναι, κατά τη γνώμη σας, ανεβασμένο;
«Υπάρχει πολύς κόσμος, που κάνει προσπάθειες. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί και είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει και ένα άλλο πολιτιστικό κομμάτι, αυτό της φιλοξενίας στον τόπο καλλιτεχνών εκτός νησιού. Εκεί, υστερούμε. Δεν ξέρω με ποια κριτήρια επιλέγονται καλλιτέχνες εκτός Μυτιλήνης για να έρθουν, κατά τη γνώμη μου όμως, θέλει περισσότερη προσοχή. Υπάρχει κόσμος που διψάει για να ακούσει, να μάθει και να δει. Η Μυτιλήνη έχει κοινό και δεν πρέπει πλέον να το προσπερνάμε αυτό. Οι αρμόδιοι θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί στο τι θα προσφέρουν στα μάτια και τα αφτιά αυτού του κοινού, που για χρόνια το έχουμε υποτιμήσει».

Οι θέσεις σας αυτές, ήταν που σας έκαναν να ασχοληθείτε και με τα κοινά; Πώς νιώθετε που μπορείτε να βοηθήσετε σε όλα αυτά;
«Αφενός χαίρομαι πάρα πολύ που βρέθηκα σε αυτή τη θέση, αφετέρου το έργο είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί ο Πολιτισμός με την οικονομική ακμή, πάνε παρέα. Χωρίς κονδύλια, ειδικά σε ένα νησί που τα έξοδα τριπλασιάζονται, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρεις αντίστοιχα σχέδια. Στενοχωριέμαι γιατί, ενώ θα μπορούσαν να γίνουν πολύ ωραία πράγματα, ξεκινάμε με το ότι δεν έχουμε χρήματα. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι στο νησί, που προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούνε».

Ποιο είναι το προσωπικό σας όνειρο για τον πολιτισμό της Λέσβου;
«Ένα όνειρό μου, θα ήταν να καθιερωθεί ένας διεθνής μουσικός διαγωνισμός, με έδρα τη Μυτιλήνη. Τέτοιες διοργανώσεις είναι μια πολύ καλή ευκαιρία και για να ακούσει κανείς αξιόλογα νέα παιδιά να παίζουν μουσική και ένα έσοδο για το νησί και ένα κίνητρο για τα ίδια τα παιδιά της Μυτιλήνης, να δουν ότι υπάρχει κόσμος που ασχολείται με ωραία πράγματα. Είναι διαφορετικό να ακούς νέα παιδιά να παίζουν, σου δίνει μια διαφορετική αίσθηση, αποπνέει προοπτική και προκαλεί το θαυμασμό. Δεν είναι τυχαίο, ότι στους διαγωνισμούς, οι αίθουσες είναι πάντα γεμάτες. Και σαν όνειρο δεν θεωρώ πως είναι κάτι το ανέφικτο, ας μην ξεχνάμε πως και σε άλλα νησιά υπάρχουν διαγωνισμοί. Πέρα από αυτό, φαντάζομαι ένα Φεστιβάλ Βορειοανατολικού Αιγαίου, με πρωταγωνιστές καλλιτέχνες που ζουν σε όλα τα νησιά, που θα λαμβάνει χώρα τόσο το καλοκαίρι, όσο και το χειμώνα».