ΙΑΚΩΒΟΣ
ελέω και χάριτι Θεού
Επίσκοπος και Μητροπολίτης Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου

Προς
Τον Ιερόν Κλήρον
Και τους ευσεβείς χριστιανούς της Θεοσώστου ημών Επαρχίας

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και πεφιλημένα,
Η Γέννηση του Χριστού μας αποτελεί το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητος. Είναι το Μέγα Μυστήριο της Θείας συγκαταβάσεως. Φανερώνεται και αποκαλύπτεται με τον πιο αισθητό και αντιληπτό τρόπο ο ερχομός του Θεού στον κόσμο. Το όνειρο των εθνών, η ελπίδα του περιούσιου λαού του Ισραήλ, το κήρυγμα των Πατριαρχών και η δικαίωση των αγίων και εναρέτων ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης, ο Άσαρκος Λόγος γίνεται πλέον ψηλαφητή πραγματικότητα δηλαδή Ένσαρκος Λόγος. Το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός λαμβάνει πραγματικό και αληθινό ανθρώπινο σώμα με λογική ψυχή και γεννάται από την Παρθένο Μαρία, η οποία συνέλαβε τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 1, 21). Ο μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αφού σωστά και ορθά ονομάζει τα Χριστούγεννα «κέντρο και πηγή όλων των εορτών», αναφέρει ότι «ο Μονογενής που υπάρχει πριν αρχίσουν να μετριούνται οι αιώνες, αυτός που δεν εμπίπτει στις ανθρώπινες αισθήσεις, περιβλήθηκε το σώμα μου που υπόκειται στη φθορά, που συλλαμβάνεται από τις αισθήσεις. Γιατί; Για να μπορέσει να μας διδάξει καθώς θα τον βλέπουμε κι έτσι να μας οδηγήσει προς όσα η όρασή μας δεν μπορεί να συλλάβει. Επειδή οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα μάτια τους παρά στ’ αυτιά τους κι έτσι αμφιβάλλουν για ό,τι δε βλέπουν, γι’ αυτό ακριβώς ο Θεός ανέχτηκε να παρουσιαστεί με σώμα μπροστά στα μάτια μας για να διαλύσει τις αμφιβολίες που είχαμε ακούγοντας μόνο τα λόγια του.».
Πράγματι, ασύλληπτη υπόθεση για το ανθρώπινο μυαλό η Γέννηση του Θεανθρώπου! «Μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον» λέγει ο ιερός υμνωδός! Ο Άναρχος, ο Ατελεύτητος, ο Αιώνιος, ο Άκτιστος, Εκείνος, ο Οποίος «εκ του μη όντος τα πάντα παρήγαγε» γίνεται και κτίσμα, δηλαδή δημιούργημα, χωρίς ταυτόχρονα να χάνει κάτι από τη Θεότητά Του. Τέλειος Θεός κατά πάντα και τέλειος άνθρωπος σε όλα, εκτός φυσικά από την αμαρτία, διότι αυτή δεν ανήκει στην κατά φύση ζωή αλλά στην παρά φύσει. Μπορεί για τον Πλάτωνα ο Θεός να μην είναι σε θέση να γίνει και άνθρωπος, για την Εκκλησία μας, όμως, που διόρθωσε και εκχριστιανοποίησε το ελληνικό πνεύμα. τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. «Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας» (Ιω. 1, 14) για να μας απαλλάξει από την αμαρτία, τη φθορά, το θάνατο, από την κυριαρχία του διαβόλου. Για να μας θυμίσει τον χαμένο Παράδεισο. Τη Βασίλεια του Θεού. Την αιώνια ζωή, η οποία αρχίζει από τον παρόντα κόσμο από τη στιγμή που εντασσόμαστε με το Βάπτισμά μας στη ζωή της Εκκλησίας, συνεχίζοντας την εν Χριστώ πορεία μας κάτω από τη σκέπη Της.
Ο πολυπόθητος, λοιπόν, Μεσσίας ήρθε. Είναι ο Σωτήρας του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει Ιησούς. Είναι ο Εμμανουήλ, με άλλα λόγια, ο Θεός μαζί μας (Ησ. 7, 14 και Ματθ. 1, 23). Είναι ο νέος Αδάμ που ήρθε στο άρρωστο από την αμαρτία άνθρωπο για να τον θεραπεύσει σωματικά και ψυχικά. Να δώσει την δυνατότητα στον καθένα μας με τη ζωή, τη διδασκαλία, τη λειτουργική ζωή και το ήθος που προβάλλει και προτάσσει η Εκκλησία μας, που είναι το δικό Του σώμα, να μπολιαστούμε μαζί Του με στόχο και σκοπό τη δυσκολοκατόρθωτη, αλλά όχι αδύνατη, κατά χάρη αγιότητα. Ο Μέγας Αθανάσιος με τον πιο απερίφραστο τρόπο ομολογεί: «Ο Θεός ενανθρωπίζεται για να γίνει ο άνθρωπος θεός.»
Ο Μεγάλος, λοιπόν, Επισκέπτης μας, το ταπεινό Βρέφος της Βηθλεέμ, που γεννήθηκε μακριά από τα βλέμματα του κόσμου, ζητά να γεννηθεί και στις δικές μας καρδιές, προκειμένου να μας αναγεννήσει ψυχικά. Να μας πει ότι οφείλουμε να τον ομολογούμε σε κάθε στιγμή και να ζούμε όπως γεννήθηκε και έζησε Εκείνος, δηλαδή λιτά και ταπεινά σε όλες τις μορφές, έχοντας πλούσιους τους καρπούς της πίστεως και μετανοίας, εάν αγαπούμε, όντως, την πνευματική ζωή. Θέλει να μας ειρηνεύσει και να μας αναπαύσει εσωτερικά από την αναστάτωση που φέρνουν τα πάθη και οι αδυναμίες μας. Να εξαφανίσει τα πλοκάμια της αδικίας που μαστίζουν τον κόσμο. Να μαλακώσει τη ζωή μας από τη σκληροκαρδία της. Ήλθε να μας τονίσει ότι Εκείνος βρίσκεται στο πρόσωπο του κάθε πονεμένου, πικραμένου, μοναχικού, ξεχασμένου, αδικημένου, φυλακισμένου, αρρώστου, πεινασμένου, διψασμένου και περιφρονημένου συνανθρώπου μας. Και, επομένως, διακονώντας τον πλησίον μας, που πάσχει και υποφέρει είναι σα να διακονούμε τον ίδιο τον Χριστό μας.

Αγαπητοί μου,
Τα Χριστούγεννα εφέτος τα εορτάζουμε στη δίνη της οικονομικής κρίσεως, η οποία, όπως έχει τονισθεί, αν και είναι «ένα μέρος της κρίσεως, αφού η κρίση είναι πνευματική, πολιτιστική, κοινωνική, σχετιζόμενη με τη σύνολη παγκόσμια κρίση», κανείς δεν αμφιβάλλει ότι κάθε μέρα όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας υποφέρουν και έχουν δυσπραγίες, λόγω της κρίσεως, αλλά και όλοι μας αγωνιούμε και προβληματιζόμαστε για την πορεία των πραγμάτων. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο άνθρωπος δεν έχει μόνο υλικές ανάγκες αλλά και πνευματικές. Δεν είναι μόνο θνητός αλλά με τη Χάρη του Θεού και αθάνατος.
Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, και ας προσκυνήσουμε και μεις «τον εν φάτνη Γεννηθέντα» Χριστό μας με πίστη ακλόνητη και ακράδαντη στο πρόσωπό Του, ο Οποίος υπερβαλλόντως και στο έπακρο καταξίωσε την ύλη με την ενσάρκωσή Του και με το σχέδιο της Θείας Οικονομίας Του, ζητώντας πρωτίστως τη συγκατοίκηση μαζί Του, τη Βασιλεία Του, την επικράτηση του θελήματός Του στη ζωή μας, για να ψάλλουμε, όχι μόνο με τα χείλη μας, αλλά και με όλο μας το είναι το «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε» και σίγουρα δεν θα μας στερήσει ούτε από τα επίγεια (Ματθ, 6, 33).

Μετά πολλών εορτίων ευχών και αγάπης
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Μυτιλήνης ΙΑΚΩΒΟΣ