ΑΡΘΡΟ

Mια χώρα που καταρρέει, που θέλησε να συνοδοιπορεί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, που κατόρθωσε να δείξει μια απείθαρχη κακή προσωπικότητα, δεν μπορεί να στηριχτεί στις δυνάμεις της. Ένα πολιτικό σύστημα που είχε δημιουργήσει προνομιούχους πολίτες μέσα σε ένα πελατειακό κράτος χωρίς σωστό και σοβαρό ευρωπαϊκό προσανατολισμό και στοιχειώδεις υποδομές στην οικονομία, τώρα ζητά βοήθεια και η υπερήφανη ελληνική μεγαλοσύνη, ο αρχαίος πολιτισμός μας και η σύγχρονη κοινωνία μας απαξιώνεται από αυτούς τους αδίστακτους δανειστές μας.
Είναι πλέον φανερό ότι οι Έλληνες πολίτες δέχονται έναν πρωτόγνωρο καταιγισμό ειδήσεων, που το πρώτο θέμα αυτών είναι η σωτηρία της χώρας, και αυτό που ακούν κατά περιόδους και συνεχώς από τα χείλη των υπουργών, είναι ότι υπάρχουν ιστορικής σημασίας ημερομηνίες για την πατρίδα μας, που θεωρούν ότι είναι αποτέλεσμα από τις μάχες που έδινε και δίνει η κυβέρνηση στην Ευρωζώνη - τις περισσότερες φόρες χωρίς επιτυχίες, όχι μόνο για την οικονομία, αλλά κυρίως για τους πολίτες.
Οι φορολογούμενοι και εν δυνάμει εξαθλιωμένοι πολίτες νιώθουν ότι σήμερα στην ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική ο παράγων «άνθρωπος» ως κοινωνική μονάδα είναι σε δεύτερη μοίρα, ενώ πλέον σε προτεραιότητα είναι οι αριθμοί και ακαταλαβίστικοι συλλογισμοί των πολιτικών.
Σήμερα είμαστε θεωρητικά μέλος τής Ε.Ε. γιατί ποτέ καμμία κυβέρνηση δεν είδε με σοβαρότητα την ευρωπαϊκή μας συνύπαρξη. Είμαστε μια χώρα με μεταπολιτευτικές περιόδους που έχουν περάσει στην ιστορία και πάντοτε υπήρχαν πολιτικά συστήματα που χρονικά άλλαζαν και είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας με θύματα πάντα τους πολίτες.

Αυτούς τους πολίτες, που πιστεύουν, επιλέγουν και ψηφίζουν κάποιους πολιτικούς και μια συγκεκριμένη πολιτική. Τα τελευταία χρόνια αυτή ήταν η πολιτική του άτομου, ήταν η κινητήριος δύναμη του κάθε πολιτικού, ενώ η πολιτική του συνόλου σε παροχές, υποδομές, δημόσια διοίκηση, πρόνοια και υγεία ήταν τις περισσότερες φόρες κοντά στο μηδέν.
Τέλος, χωρίς προγραμματισμό και χωρίς μια στοιχειώδη χαρτογράφηση και καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων, φτάσαμε στο αξιοθρήνητο κράτος όπου οι υπουργοί δεν ξέρουν πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πόσοι οι δικαιούχοι προνομιακών επιδομάτων και πόσοι οι συνταξιούχοι τού ΙΚΑ. Μετά από τόσα χρόνια και μετά τους ελέγχους της τρόικας, επιτέλους θα κάνουμε δημόσια διοίκηση, αφού πλέον το παραδέχονται οι μετανοούντες και εξομολογούμενοι πολιτικοί που θα μας σώσουν πως αυτό τους είχε ξεφύγει, όπως και τόσα άλλα διαχρονικά, αλλά κυρίως στην τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.
Στην τελευταία μεταπολίτευση, υπάρχουν κυβερνήσεις που έδωσαν ψεύτικες ελπίδες στους σχεδόν πάντοτε ταλαιπωρημένους πολίτες και μέσα στα πλαίσια μιας περίεργης κουλτούρας, με ένα σπάταλο τρόπο ζωής, που εξέθρεψε τη φοροδιαφυγή, μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, που οι δαπάνες ήταν αποτέλεσμα του εύκολου δανεισμού από τις τράπεζες και που εφήρμοζαν μια οικονομική πολιτική που ξοδεύαμε ως κράτος και ως πολίτες περισσότερα από όσα εισπράτταμε. Ένα φαινόμενο και ένα πρόβλημα που διαπίστωσαν τώρα, ενώ το γνώριζαν οι πρώην, αλλά και οι σημερινοί πολιτικοί της κυβέρνησης σωτηρίας.
Έτσι είχαμε μια εφήμερη ευημερία και έναν εύκολο πλουτισμό μέσα σε ένα καταναλωτικό περιβάλλον, στα πλαίσια ενός δήθεν εκδημοκρατισμού. Και τώρα αυτή η ψευδαίσθηση της απρόσμενης προσωρινής ευμάρειας έφτασε έτσι τραγικά και με σκληρά μέτρα στο τέλος της, μετά ασφαλώς από τα τραγικά λάθη, την ασυνέπεια και την ανικανότητα, ενώ έχουν υπογράψει στο πρώτο μνημόνιο αυτοί οι οποίοι άλλα έκαναν ή δεν έκαναν τίποτα ώστε να εξαγριώσουν τους δανειστές μας.

Είναι λυπηρό που εμείς οι απλοί πολίτες, και όχι βέβαια οι προνομιούχοι που σήμερα ακόμη υπάρχουν, έχουμε υποστεί θυσίες που έχουν περάσει τα όρια μιας παρανοϊκής πολιτικής. Που η κινητήριος δύναμη της χώρας πλέον είναι τα δισεκατομμύρια από τους δανειστές και όχι η οικονομική δύναμη από την πλουτοπαραγωγική προσωπικότητα μιας συνταγμένης οικονομικά και διοικητικά χώρας, που το μόνο που έχει κάνει είναι να μην μπορεί να την αξιοποιήσει ή να την έχει τελείως εξαφανίσει, παρασύροντας έτσι στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους πολίτες και την οικονομία της.
Από την περίοδο του εκδημοκρατισμού, το μόνο μέχρι στιγμής που σώζεται είναι η ελευθερία του λόγου, αν και το δημοκρατικό δικαίωμα της απεργίας και των διαδηλώσεων είναι τελείως αδιάφορο διαχρονικά για την Πολιτεία, που το μόνο που κάνει είναι η καταστολή αυτής της φωνής του λαού που καταπιέζεται, στα πλαίσια της σωτηρίας της χώρας, και δεν αξιολογεί ή δεν υπολογίζει δυστυχώς τα αιτήματα των διαμαρτυρόμενων πολιτών.
Πήγαμε στην Ε.Ε. χωρίς εμείς να ακολουθούμε τις οδηγίες που υπογράψαμε, κι έτσι δημιουργήσαμε ένα κράτος που δεν μπορεί να συνυπάρξει στην Κοινότητα. Έχουμε φτάσει σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα μας, που πρέπει με εξαθλιωμένο το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, με υποβάθμιση της υγείας και της πρόνοιας, η κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις και να γίνουν πραγματικότητα ώστε να υπάρξει μεγάλη και ουσιαστική μείωση του δημοσίου χρέους, για να γίνει βιώσιμο για τις επόμενες γενιές, ενώ η τωρινή κοινωνία φθίνει και καταστρέφεται στα πλαίσια των δισεκατομμυρίων που δυστυχώς μας λείπουν.
Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, τώρα πανικόβλητοι, με άλλο πολιτικό επικεφαλής στη διαχείριση της κρίσης, με δραματικό ύφος, τρομάζουν προς χάριν των δανειστών μας τους πολίτες. Έτσι ώστε στην Ελλάδα τού «σήμερα» να υπάρχουν σε προτεραιότητα τα δανεικά δισεκατομμύρια και όχι η επιβίωση των πολιτών, που παρά τις θυσίες που έχουν κάνει, διαπιστώνεται πλέον ότι με γεωμετρική πρόοδο θα είναι διαρκώς φτωχοί και εξαθλιωμένοι, άστεγοι, κατεστραμμένοι επιχειρηματίες, μισθωτοί και συνταξιούχοι στα ενοριακά συσσίτια, γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις της παράλογης για τους απλούς πολίτες, παρανοϊκής δημοσιονομικής προσαρμογής θα τους έχει συνθλίψει πριν την ανάπτυξη της χώρας.