Τη Δευτέρα οι μαθητές μου μού ανακοίνωσαν ότι δεν πρόκειται να μπουν στην τάξη για να κάνουν μάθημα κι ότι θα κάνουν συμβολική αποχή, στη μνήμη του Αλέξη. Τρεις ώρες μετά, όσοι είχαν παραμείνει στο χώρο του σχολείου, έπαιζαν μπάλα. Κι από όσους είχαν αποχωρήσει, ελάχιστοι κατέβηκαν στην πορεία…
Τρίτη πρωί συζητούσαμε με συναδέλφους ιστορικούς ότι ελάχιστα είναι τα παραδείγματα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία μαζικής εξέγερσης του Έλληνα, δυναμικής αντίστασης και αγωνιστικής δράσης. Δυστυχώς. Τα προβλήματα της εποχής μας σε συνδυασμό με την κατατονική αντίδραση της κοινωνίας, οι οργισμένοι Ιρλανδοί που γράφουν συνθήματα «εμείς δεν είμαστε Έλληνες» θλιβερά το επιβεβαιώνουν. Ακόμη και στην πρόσφατη επταετία, η Ελλάδα δεν αντιστάθηκε: συνέχισε να ζει, να εργάζεται, να κάνει όνειρα, έρωτα, παιδιά, να βγάζει λεφτά, προσέχοντας απλά τι και πού το λέει. Αν κάτι συμβολίζει πραγματικά το Πολυτεχνείο είναι η εξαίρεση που προσπάθησε να κρύψει τη χαμένη αγωνιστική τιμή μας εκείνη την εποχή. Η αντίδραση ήρθε από τη γενιά του Γουέμπλεϋ και των χίπις, που φορούσαν παντελόνια καμπάνες κι άκουγαν Σαββόπουλο και Θεοδωράκη.



Για τα γεγονότα του Δεκέμβρη τού 2008, δεν υπάρχει πια καμμιά αμφιβολία, υπεύθυνο είναι το σύστημα. Κι όχι τόσο εκείνο το κατώτερο όργανό του, ο Κορκονέας. Αυτό το σύστημα της βίας και της αυθαιρεσίας, που αβασάνιστα εκτρέφει η κοινωνία της Μεταπολίτευσης. Το ίδιο σύστημα που ορίζεται κι υπηρετείται πιστά από τους πολιτικούς του ταγούς, την πλειοψηφία της μεγαλοαστικής τάξης και την αντίστοιχη των μεγαλοαστών του πνεύματος, τους τεχνοκράτες, τους golden. Ποτέ το σύστημα δε φαντάστηκε ότι θύμα θα έπεφτε ένα δικό του παιδί. Κι όταν αυτό συνέβη, ακούσαμε την πληγωμένη του κραυγή και ζήσαμε τη φωτιά που ξεχύθηκε από το στόμα του και κόντεψε να κάψει την Αθήνα. Η κόλαση της Αποκαλύψεως σε ένα ριάλιτι επιστημονικής πλην καθόλου φαντασίας! Ένα μήνα πριν τα «μεταμοντέρνα δεκεμβριανά» ένα Τσιγγανάκι σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών στο Ζεφύρι. Ένα χρόνο μετά, ένα παιδί οικονομικής μετανάστιδος βρήκε τραγικό θάνατο ψάχνοντας να φάει σε ένα σκουπιδοτενεκέ. Εισέπραξε και πάλι την ωμή βία του συστήματος που ακούει στο όνομα «αντάρτικο των πόλεων». Καθημερινά αμέτρητα παιδιά λαθρομεταναστών σκοτώνονται, βιάζονται, δουλεύουν στα φανάρια, ζουν σε φυλακές. Κανείς δε βγαίνει στους δρόμους να τα υπερασπιστεί. Τι κι αν ο μικρός Αλέξης ντυνόταν σπορ και γρατζουνούσε ροκιές στην κιθάρα του; Εφάρμοζε ίσως και ερήμην του το πρωτόκολλο του μεγαλοαστικού συστήματος, που συγχωρεί κάτι τέτοια στην εφηβεία. Ατυχώς και τραγικώς για τον ίδιο δεν πρόλαβε να γίνει άλλος ένας θύτης του συστήματος. Κατέληξε από μια μικρή ειρωνεία της μοίρας και μια άστοχη ιστορική συγκυρία θύμα του. Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών. Κι αυτό οπωσδήποτε είναι ασυζητητί τραγικό!
Το Δεκέμβρη τού 2008, όταν οι οργισμένοι συνομήλικοι του αδικοχαμένου πιτσιρικά ξεχύθηκαν στους δρόμους και κατέβαζαν τις τζαμαρίες από τις τράπεζες στη Σταδίου, ένα ιδιότυπο μαθητικό κίνημα είδαν πολλοί να γεννιέται. Οι πιτσιρικάδες βγήκαν στους δρόμους γεμάτοι οργή για την καθημερινή ποιότητα της ζωής τους που συρρικνωνόταν ανελέητα, για το κομμένο χαρτζιλίκι, για τις απλήρωτες δόσεις των δανείων και τους απολυμένους τους γονείς. Για τη βία που τους ασκεί το σύστημα. Χωρίς να το καταλάβουν, διαδήλωσαν αντίθετα σ’ αυτό που έγινε ας πούμε σύμβολό τους. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, μια μεγάλη πλειοψηφία αυτών παίζει μπάλα στο προαύλιο, ανήμερα της δικής τους επετείου, που ήταν κι η ευκαιρία τους να αποδείξουν ότι η γενιά του Facebook δίνει με τη σειρά της άλλοθι στην παραίτηση των γονιών της. Τι απέγινε το κίνημα αυτό, άραγε; Μήπως ο μικροαστισμός με τη σειρά του επιτρέπει στους δικούς εφήβους μικρά διαλείμματα αγωνιστικότητας;

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.