«Καμμία φορά το κακό καταδιώκει τον πολεμιστή του φωτός. Τότε ήρεμα, αυτός το προσκαλεί στη σκηνή του. Απευθύνεται στο κακό ρωτώντας το: “Θέλεις να με πληγώσεις ή να με χρησιμοποιήσεις για να πληγώσεις άλλους;” Το κακό κάνει πως δεν ακούει. Υποστηρίζει ότι γνωρίζει τα σκότη της ψυχής του πολεμιστή. Αγγίζει τραύματα που δεν έχουν ακόμα επουλωθεί και ζητάει εκδίκηση. Του υπενθυμίζει ότι είναι το μόνο που γνωρίζει κάποιες παγίδες και κάποια δηλητήρια που θα τον βοηθήσουν να καταστρέψει τους εχθρούς.»
«Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός», Paulo Coelho

Έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που μία δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας τάραξε όλη την ελληνική κοινωνία. Ένας άνδρας δολοφονήθηκε τα ξημερώματα στην πόρτα της πολυκατοικίας του από αγνώστους, οι οποίοι προσπάθησαν να κλέψουν τη βιντεοκάμερα που κρατούσε στα χέρια του. Το γεγονός θα είχε προβληματίσει σαν ένα δείγμα της συνεχώς αυξανόμενης εγκληματικότητας στην πρωτεύουσα και στη συνέχεια θα περνούσε σε δεύτερη μοίρα αν τα δεδομένα ήταν αυτά.
Δυστυχώς, όμως, ο άντρας αυτός ήταν πατέρας και μάλιστα επρόκειτο να γίνει ξανά, καθώς εκείνο το ξημέρωμα πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του για να συνοδέψει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο νοσοκομείο. Είχε φροντίσει, μάλιστα, να πάρει μαζί του και μία βιντεοκάμερα για να απαθανατίσει τη στιγμή της γέννησης του παιδιού του. Ένας θάνατος, μία γέννηση. Μία τραγική είδηση από όποια σκοπιά και αν τη δει κανείς.
Ο θυμός, η οργή και η απελπισία των κατοίκων του κέντρου ξεχείλισε. Και τότε, χωρίς να έχουν βρεθεί οι δράστες, βρέθηκαν τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για αυτό το ειδεχθές έγκλημα. Βρέθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος, στον οποίο φορτώνουμε τα πάντα. Την ανεργία, την οικονομική κρίση, την εγκληματικότητα, την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα. Στους μετανάστες.

Αυτό δεν είναι βέβαια κάτι άγνωστο. Πολλές είναι οι φορές που στο παρελθόν οι μετανάστες έχουν στοχοποιηθεί ως υπαίτιοι όλων των συμφορών της χώρας. Το κακό όμως βρίσκεται αλλού. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει βρίσκεται στο πόσο γρήγορα και με πόση ευκολία μπόρεσαν κάποιοι να δηλώσουν προστάτες των απλών πολιτών και να διεκδικήσουν ρόλο τιμωρού για όλους τους άλλους. Πόσο πολλοί ήταν αυτοί που, γνωρίζοντας ότι η πλειοψηφία των κατοίκων του κέντρου έχει κουραστεί και έχει απελπιστεί - δικαιολογημένα βέβαια - να το βλέπει να μετατρέπεται σε ένα γκέτο, βρήκαν στήριγμα πάνω σε αυτήν τους την οργή και κίνησαν να τους υπερασπιστούν. Από την επόμενη μέρα της δολοφονίας έκανε την εμφάνισή του το ντροπιαστικό για τον οποιονδήποτε θέλει να λέγεται Άνθρωπος «πογκρόμ κατά των μεταναστών» και οι ειδήσεις των 8 γέμισαν με αναφορές σε επιθέσεις εναντίον μεταναστών με αποκορύφωμα τη δολοφονία του μετανάστη στα Πατήσια. Άλλη μία ευκαιρία για τον κ. Μιχαλολιάκο να εκφράσει τις ακροδεξιές του απόψεις στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, άλλη μία ευκαιρία για τον κύριο Καρατζαφέρη να μαζέψει ευκαιριακές ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία.

Μετανάστες που καμμία σχέση δεν έχουν με την παρανομία, οικογενειάρχες και καταστηματάρχες βρέθηκαν στο στόχαστρο όλων αυτών που εκμεταλλεύτηκαν την ανοχή που θα έδειχναν οι πολίτες λόγω των όσων έχουν υποστεί. Τα προβλήματα είναι πολλά και είναι υπαρκτά. Δεν αποτελούν όμως συνέπεια της ύπαρξης μόνο των μεταναστών. Υπάρχουν πολλές περιθωριακές ομάδες που συμμετέχουν στη διαμόρφωση αυτής της πραγματικότητας και απαρτίζονται από αλλοδαπούς, αλλά και από Έλληνες. Όλα μοιάζουν σαν ένας φαύλος κύκλος που δε φαίνεται να τελειώνει σύντομα. Όχι απλά. Όχι χωρίς κόστος. Το ερώτημα που τίθεται σε όλους μας είναι αν ποτέ θα δοθεί λύση και προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά όταν αυτή έρθει επιτέλους.