«Να διαλέγω μοναχός μου
ποιος κλέφτης θα με κλέβει;»
Κ. Βάρναλης «Η αληθινή
απολογία του Σωκράτη»

Σε 12 μέρες θα κληθούμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας καθήκον. Για μία μέρα θα είμαστε ο κυρίαρχος λαός. Ήδη μας το υπενθυμίζουν οι πολιτικοί ή καλύτερα οι πολιτικάντηδες. Ξαφνικά ανακάλυψαν πως υπάρχουμε, περιδιαβάζουν κουστουμαρισμένοι τα καφενεία και τις λαϊκές αγορές, δε χάνουν καμμιά πολιτιστική εκδήλωση, κανένα τοπικό πανηγύρι, μας σφίγγουν εγκάρδια το χέρι, μας χτυπάν φιλικά την πλάτη και χαϊδεύουν τα μικρά παιδιά.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί τόσες φορές, που το έχουμε βαρεθεί, παρά τις φιλότιμες (και αδρά αμειβόμενες) προσπάθειες που κάνουν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού, για να γίνει ενδιαφέρον. Βέβαια ποντάρουν σε ένα ασφαλές χαρτί: στην ποδοσφαιρόφιλη διαπαιδαγώγηση του εκλογικού σώματος. Διαπαιδαγώγηση που κρατά δεκαετίες και έχει μετατρέψει τους πολίτες σε οπαδούς, όπως ακριβώς στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πια φίλαθλοι αλλά φανατισμένοι οπαδοί: του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και δε συμμαζεύεται.
Φυσικά ουδείς από τους οπαδούς αυτούς θα φανατιζόταν ούτε καν θα σκοτιζόταν το παραμικρό αν ήξερε την αλήθεια. Πως στην πραγματικότητα πίσω από τα ονόματα και τα χρώματα των ποδοσφαιρικών ομάδων κρύβονται οικονομικοί παράγοντες, που δεν δίνουν μία για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο ειδικότερα, αλλά κοιτάνε μόνο να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Η λογική της ποδοσφαιρόφιλης διαπαιδαγώγησης των εκλογέων βασίζεται στην ύπαρξη δύο αντιπάλων, που όπως στο ποδόσφαιρο (με τον Ολυμπιακό - Παναθηναϊκό) έτσι και στην πολιτική, είναι «αιώνιοι». Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία επί 35 χρόνια, πάνω από το ένα τρίτο του αιώνα. Μια ολόκληρη γενιά. Πολύ δεν είναι; Η αντιπαλότητα βενιζελικών - βασιλικών κράτησε μόνο μια 20ετία και μας είχε και τότε φανεί πολύ μεγάλο διάστημα.
Το πρόβλημα είναι πως αν εξετάσει κανείς τα πραγματικά προγράμματα των δύο κομμάτων και όχι τους πομφόλυγες των προεκλογικών λόγων και διακηρύξεων, δε θα ανακαλύψει καμμιά ουσιαστική διαφορά. Δεν έχουν πρόθεση να φορολογήσουν τις Τράπεζες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Δεν τολμούν να πούνε όχι στους Επικυρίαρχους. Δεν έχουν καμμιά διάθεση να δώσουν στην Παιδεία, την Υγεία και τον Πολιτισμό κάτι παραπάνω από όσα δίνει φερ’ ειπείν η Ουγκάντα. Και φυσικά δε λένε λέξη για τον χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος και τη φορολόγηση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ευτυχώς το ότι στα βασικά προβλήματα τα δυο κόμματα εξουσίας δεν διαφέρουν μεταξύ τους, το έχουν μυριστεί τα νέα παιδιά. Τον περσινό Δεκέμβρη, περιδιαβάζοντας, μετά τη δολοφονία του Αλέξη, με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας, το φλεγόμενο κέντρο της Αθήνας, είδα σε έναν τοίχο γραμμένα με σπρέυ τα εξής:
«ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία =
εξάρτηση, λιτότητα και φαυλοκρατία»,
που θαρρώ πως εκφράζουν επακριβώς τις αντιλήψεις που έχουν οι νέοι για τα δυο κόμματα.
Στις 4 Οκτωβρίου, λοιπόν, θα παιχτεί το ίδιο παιχνίδι. Οι διοργανωτές του πιστεύουν πως για μιαν ακόμη φορά οι ντοπαρισμένοι οπαδοί θα διαλέξουν τον έναν από τους δυο αιώνιους αντιπάλους. Ο μόνος τρόπος για να χαλάσει το σχέδιο και να ανοίξει ο δρόμος για κάποιες άλλες εξελίξεις, είναι οι αντίπαλοι να γίνουν τρεις ή περισσότεροι, που σημαίνει να μπούνε στη Βουλή πέντε ή και έξι κόμματα: Και ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κ.Κ.Ε. και το ΛΑΟΣ και οι γραφικοί οικολόγοι.
Είθε.