Στα πάρκα, στις πλατείες, στα καφενεία, στους δρόμους, μέσα στο φως και τη θέρμη του καλοκαιριού, τριγυρνούν στρατιές επαιτών. Ανθρώπινα περιστέρια, που περιδιαβάζουν ψάχνοντας για ψίχουλα τροφής, ανθρώπινες υπάρξεις γυροφέρνουν αδιάκοπα και με πολυποίκιλους ευφυείς, απλοϊκούς, θρασείς, πονηρούς ή και αθώους τρόπους, επαιτούν.
Έχουν τη μορφή του μισόγδυτου τσιγγανόπουλου, του αλλοδαπού πωλητή εντυπωσιακών, ευτελών μικροαντικειμένων. Είναι επίσης οι υποτιθέμενοι κωφάλαλοι, που τοποθετούν στο τραπέζι ένα βιογραφικό της δυστυχίας τους, αρκετά αξιοπρεπείς, αφού αφήνουν συνήθως και κάτι χρήσιμο μαζί με το «χαρτάκι», π.χ. έναν αναπτήρα, και σ’ αφήνουν να δώσεις μια ολιγόλεπτη μάχη με τη συνείδησή σου, προτού επιστρέψουν. Είναι οι συνηθισμένοι ανάπηροι, παραπληγικοί, τις πιο πολλές φορές υγιέστατοι, στο αναπηρικό καρότσι, που το σπρώχνει ο αβανταδόρος. Είναι γυναίκες σοβαρές, που χωρίς ίχνος ψυχικού πόνου στο πρόσωπό τους, επαναλαμβάνουν μηχανικά «έχω ένα παιδί με λευχαιμία… βοηθήστε με». Μια βιομηχανία ζητιάνων, που τους παράγει ένα σύστημα αδιάφορο και ανάλγητο, που πατρονάρεται από «νταβατζήδες» του είδους, που οργανώνεται μέσα στην αγοραία κοινωνία. Μικρά ξεπεταρούδια παιδάκια, 3-4 ετών, που τριγυρνούν σαν τα σπουργίτια, δασκαλεμένα από ανθρώπους, που εμείς τοποθετήσαμε στο κοινωνικό περιθώριο.
Είναι οι χρήστες, που με την αφοπλιστική τους ειλικρίνεια, ζητιανεύουν για να πάρουν τη δόση τους. Οι άνθρωποι αυτοί, έχοντας χάσει προ καιρού την περηφάνια τους, ανθρώπινα ράκη, έχουν τη μόνιμη απαίτηση να βοηθηθούν από την κοινωνία με πράξεις ελεημοσύνης, μιας και είναι ασθενείς-θύματα. Όλο αυτό το τοπίο επαιτείας στην πολύβουη πόλη, συνθέτει μια εικόνα ξεχασμένου πανηγυριού.
Οι αφέντες, οι νοικοκυραίοι και οι «ζήτουλες», που με αρκετή εχθρότητα, θράσος και παθητική επιθετικότητα, απαιτούν επαιτώντας το δικαίωμά τους να ζήσουν κι αυτοί, παρασιτικά έστω, αλλά με τους κανόνες μιας κοινωνικής δικαιοσύνης, που δεν μπορεί να θρέψει τα θύματα που δημιουργεί.
Τα συναισθήματα που γεννούν οι πραγματικοί ενδεείς, είναι πολλά και η ανταπόκριση του κόσμου διάφορη. Άλλοτε το βλέμμα φεύγει από το απλωμένο χέρι και το κλαψιάρικο ύφος των «αιτούντων», και μια απωθημένη ενοχή με μία απαραίτητη εκλογίκευση «να πάνε καλύτερα να δουλέψουν», κυριαρχεί. 
Άλλοτε μια φιλοσοφικοκοινωνική κουβέντα στήνεται και τις πιο πολλές φορές η επωδός «μα τι κράτος είναι αυτό» ή «πώς καταντήσαμε», είναι το συμπέρασμα.
Συχνά, πολύ συχνά, ο οβολός δίνεται. Ακόμα και στους ζητιάνους «μαϊμούδες», το ευρώ χαλαλίζεται ευχαρίστως, προκειμένου να ικανοποιηθεί το έμφυτο συναίσθημα φιλανθρωπίας και χριστιανικής παράδοσης (για την ψυχή της μάνας μας).
Στις παρυφές ενός υποτυπώδους κοινωνικού πλαισίου, που υπάρχει στην πατρίδα μας, κινούνται τα πλάσματα αυτά.
Στο πάρκινγκ, σε κεντρικά σημεία, στήνονται «αόρατοι» μικροί καταυλισμοί, αμφιβόλου υπαίθριες αποχετεύσεις αθλιότητας, και αν υπάρχει βρύση ή ποτιστικός σωλήνας, τα σπουργίτια τσιγγανόπουλα ξεδιψούν.
Oι αρχές ανήμπορες να λύσουν το πρόβλημα, οι άνθρωποι με μία απωθημένη ενοχική διάθεση, κλείνουν τα μάτια. Μια βουβή συμφωνία έχει γίνει ανάμεσα στη δομημένη κοινωνία και στον κόσμο αυτό του περιθωρίου.
Οι άνθρωποι που ζητιανεύουν, σπάνια περνούν στην παραβατικότητα. Είναι ίσως λιγότεροι από τους ανθρώπους της κλοπής, της απάτης, της εγκληματικότητας, του «λευκού κολάρου».
Οι περιφερόμενοι επαίτες τείνουν να γίνουν ένα γραφικό μοτίβο της πόλης μας. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να διακρίνουν πίσω από το διογκούμενο πλήθος των ανθρώπων αυτών, μια ανίκανη, ανάλγητη και αδιάφορη κοινωνία και τον εκφυλισμό και εξευτελισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας.

Ο Γιώργος Κωμαΐτης είναι ψυχίατρος