Λυπάμαι... Λυπάμαι γι’ αυτά που βλέπω στις τηλεοράσεις, στις ειδήσεις, στις εκπομπές. Λυπάμαι γι’ αυτά που ακούω κάθε μέρα για την Ελλάδα. Λυπάμαι, γιατί ζώντας στο εξωτερικό δέχομαι το τελευταίο χρόνο ποικίλα σχόλια για τη χώρα μας και τους ανθρώπους της· σχόλια ταπεινωτικά, σχόλια ειρωνικά, σχόλια κοροϊδευτικά, αλλά και σχόλια συμπαράστασης, κατανόησης και ελπίδας.
«Μας κοροϊδέψατε! Πρέπει να πληρώσετε τώρα!», μου είπε πριν ένα χρόνο τέτοιο καιρό η Hermine, μια Γαλλίδα συμφοιτήτριά μου. «Πλήρωσε τώρα με ευρώ, γιατί σε λίγους μήνες θα πληρώνεις σε δραχμές», μου απάντησε ο καθηγητής της Πολιτικής Ιστορίας όταν με είδε να αγοράζω ένα μπουκάλι νερό από το κυλικείο της Σχολής. «Πότε επιτέλους θα αρχίσετε να πληρώνετε τους δικούς σας φόρους;», ήταν η απορία του Tobias, ενός Γερμανού συμφοιτητή μου, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός... «καθαρόαιμου» Γερμανού.
Ακόμα θυμάμαι τους πρώτους μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Όλες οι γαλλικές εφημερίδες που ήταν κρεμασμένες στα περίπτερα, είχαν πρωτοσέλιδα με φωτογραφίες του Παπανδρέου και τίτλους όπως: «Η Ελληνική Τραγωδία», «Ο Μαραθώνιος των Ελλήνων», «Η Ευρώπη τρέχει πίσω από την Ελλάδα»... άλλες ειρωνικές, άλλες χιουμοριστικές κι άλλες επιθετικές.
Και όταν είπα στον Isaac, ένα φίλο από τη Σιγκαπούρη, ότι στη χώρα μου γίνονται διαδηλώσεις κάθε εβδομάδα, με ρώτησε απορημένος: «Μα γιατί διαδηλώνετε; Δεν μπορείτε να δουλέψετε πιο πολύ; Στη Σιγκαπούρη δεν έχει γίνει ποτέ απεργία!» Δεν ήξερα τι να απαντήσω... Άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλη κουλτούρα...
Σίγουρα με τον Isaac θα συμφωνούσε ο κ. Καψής, ο κ. Πρετεντέρης και όλοι εκείνοι που προσπαθούν κάθε μέρα να σας πείσουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι θα πρέπει να χειροκροτείτε και να δίνετε «ψήφο ευθύνης» σε όλους εκείνους που σας λήστεψαν, σας κορόιδεψαν, σας φόβισαν, σας εξαπάτησαν και συνεχίζουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη σας... σε όλους εκείνους που σας μίλησαν κάποτε για το σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα και τώρα ανακαλύπτουν τον «τέταρτο δρόμο προς το σοσιαλισμό»... σε αυτούς που, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα εγκαταλείποντας την εξουσία, σας λένε τώρα ότι μπορούν να μειώσουν το έλλειμμα σε ένα χρόνο... και σε αυτούς που έχουν διασπαστεί σε 10 διαφορετικά κόμματα και σας καλούν σε «επανάσταση».
Όλοι εκείνοι που σας προτείνουν να μην αντιδράτε, να μη διαμαρτύρεστε γιατί «θα δημιουργήσετε αρνητική εικόνα στο εξωτερικό» ξεχνούν ότι επί δύο μήνες η Γαλλία είχε παραλύσει από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις επειδή η κυβέρνηση Sarkozy τόλμησε να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα... 62 χρόνια! Κανείς δεν κατέκρινε με τέτοιο χυδαίο τρόπο το δικαίωμα των ανθρώπων στη διαμαρτυρία, κανένα μέσο δεν επέβαλε μια τέτοια χυδαία προπαγάνδα. Γιατί; Γιατί ξέρουν ότι σε μια ακραία εποχή, οι κοινωνίες αντιδρούν ακραία.
Αυτή είναι η Ελλάδα;
Λυπάμαι... αλλά για μένα δεν είναι. Για μένα η Ελλάδα σημαίνει πιο πολλά από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Για μένα είναι η Ελλάδα του Jon, του Ισπανού συμφοιτητή μου, που η μητέρα του τού διάβαζε ποιήματα του Καβάφη πριν κοιμηθεί και κυρίως το αγαπημένο του ποίημα, την «Ιθάκη». Είναι η Ελλάδα του Youssef από το Μαρόκο, που μόλις με γνώρισε άρχισε να μου μιλάει για την ελληνική μυθολογία... η Ελλάδα του Andrea από την Ιταλία, που μου μιλούσε για τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα... η Ελλάδα του Yasser από τη Βραζιλία, που του αρέσει να ακούει τα τραγούδια της Μελίνας Μερκούρη... και κυρίως η Ελλάδα των αναμνήσεών μου, της παιδικής μου ηλικίας, του πρώτου μου έρωτα... η Ελλάδα του φιλότιμου, της ανθρωπιάς, της περηφάνιας, του τραγουδιού, του χορού... η Ελλάδα που μου λείπει... αλλά με απαγοητεύει και με διώχνει ίσως οριστικά.