Μου αρέσει να περιπλανιέμαι στον περίγυρο της ζωής μου… Στο παραμύθι της… Μου αρέσει να ξύνω και να κρατάω ζωντανές εκείνες τις γλυκές πληγές που ούτε εύκολα κλείνουν, αλλά ούτε και θέλω να κλείσουν. Κι ας είναι πληγές… κι ας το ξέρω. Μου αρέσει - είναι μεγάλος πειρασμός - να ανασύρω τα επώδυνα συναισθήματα, νομίζοντας πως μόνο αυτά με εκφράζουν. (Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα, ξέρετε, φανερώνουν κάτι απ’ την αλήθεια μας…) Αυτήν τη μανία μου δεν μπορώ να την καταλάβω. Πάντως την έχω.
Όσο κι αν προσπαθώ με ενέσεις αισιοδοξίας, σε καιρούς τρικυμιώδεις, να πάρω δύναμη, δεν καταφέρνω να πορεύομαι με συγκεκριμένο τρόπο σε συγκεκριμένες γραμμές. Ψάχνω κάτι που να υπακούει στους δικούς μου κανόνες. Κάτι που να μη φυλακίζεται στις αγχωμένες αγωνίες και στις άχρωμες ενοχές, να μην εξαντλείται σε εκπτώσεις και διλήμματα, σε προσδοκίες και σε θαύματα. Συντηρώ και τρέφω μέσα μου μια ρομαντική εικόνα. Το παραδέχομαι. Είμαι ρομαντικός και με πολλές ευαισθησίες (δυστυχώς)... Συχνά μοναχικός και με αρκετά (πάλι δυστυχώς)... ελαττώματα. Όποιο πλήκτρο της ψυχής μου κι αν πατήσεις, τον ίδιο ήχο θα βγάλει…
Είναι στιγμές που λέω να χαθώ. Να κλείσω τα παράθυρα, να μην μπαίνει αέρας, να μη με βρίσκει το φως και… μ’ ανακρίνει. Να μείνω γυμνός, χωρίς μνήμες, χωρίς πληγές… να μετρώ μόνο ανάσες. Μόνος. Με τη σιωπή και μ’ αυτό που έγραψα πριν… την αλήθεια μου, αν υπάρχει. Να σταθώ αντίκρυ της, να της συστηθώ, να αναμετρηθώ μαζί της, αν γίνεται. Να συμφιλιωθώ, αν πρέπει. Νιώθω πως η καρδιά μου αφήνει ίχνη που φωσφορίζουν ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι. Δεν κρύβεται, δε χάνεται, δεν περιορίζεται, δε μοιάζει μικρή, γιατί μοιάζει με θάλασσα κι οι θάλασσες από τη φύση τους μήτε μικραίνουν μήτε και φυλακίζονται.
Είμαστε, τελικά, το αποτέλεσμα των επιλογών μας. Αμφιβολίες είχα, απ’ την ίδια τη στιγμή που ξεδίπλωνα όνειρα, κατάστρωνα διαδρομές κι έκανα προβλέψεις για τα μελλούμενα, πως θα μπορούσε να ήταν έτσι, αλλά θα μπορούσε κι αλλιώς… Γράφω κι αναρωτιέμαι· μήπως δεν ήταν όλα αυτά αληθινά παρά καμώματα της σκέψης που καθρεφτίζονται τώρα μπροστά μου; Πόσες φορές δεν παίρνω να περπατήσω σε ψηλώματα, να δω από κει πάνω τα χνάρια μου, από πού έρχονται, πού πάνε και γιατί. Χάνομαι στη σκέψη: αν διάλεξα τη σωστή ή τη λάθος ρότα για το απάνεμο λιμάνι μου. Όπως το ίδιο χάνομαι και στη μετάφραση της αμετάφραστης ζωής μου, που μου ήρθε, όπως την προόριζε για μένα ο Θεός. Ας πούμε βολική. Τη χώρεσα σε όσα μπόραγα κι όσα άντεχα… κι έκανα το σταυρό μου. Μέσα από ένα σωρό υπέροχα «τίποτα», ζητούσα απαντήσεις σε κάτι επιπόλαια «γιατί», λες κι η ζωή χρωστούσε να μου δώσει λογαριασμό. Κι όμως, σαν οδοστρωτήρας - με ή δίχως τη δική μου συγκατάθεση - τα πήρε όλα και τα σήκωσε, και τώρα… μπάζει από παντού. Έτσι τα «πάντα» ’γίναν «τίποτα» και «δυστυχώς».
Πόσο θέλω να μπω και να βγω απ’ το μυαλό, νικητής… Να πιστέψω πως οι όμορφες στιγμές, οι όμορφες εικόνες κι οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να ‘ναι οι απαντήσεις. Δεν αρκούν. Αν δεν έχει βασανιστεί κάτι μέσα σου, αν αυτό που μέχρι χτες ήταν ο εαυτός σου, σήμερα μοιάζει λίγο ξένο. Αν ο κόσμος σου δεν είναι πιο ευρύχωρος, οι αποχρώσεις κι οι εκδοχές του πιο πολλές, τίποτε δε μένει. Ένας απλός συλλέκτης άχρηστων εμπειριών έμεινες, φίλε, που δεν υποψιάστηκε ποτέ την κρυφή πλευρά των πραγμάτων. Που δε δοκίμασε να την καταλάβει.