Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Στο τεύχος 13/11-19 Νοεμβρίου 2009 του περιοδικού «Επίκαιρα», δημοσιεύτηκε μια πολύ μεγάλη έρευνα της VPRC, η οποία πραγματοποιήθηκε στο χρονικό διάστημα 7 Νοεμβρίου έως 9 Νοεμβρίου 2009, στο σύνολο της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των νησιών Αιγαίου και Ιονίου.
Επειδή θεωρούμε ότι τα αποτελέσματα της, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, θα αναδημοσιεύσουμε σήμερα το εισαγωγικό κείμενο του Χριστόφορου Βερναρδάκη, Επίκουρου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης ΑΠΘ/επιστημονικού συμβούλου VPRC, καθώς και ένα απόσπασμα από την ανάλυση των στοιχείων. Στο φύλλο της επόμενης Τετάρτης, θα δώσουμε και άλλα στοιχεία.
Ίσως να πρόκειται για την περισσότερο δύσκολη ιστορική εποχή για την ελληνική νεολαία. Η έρευνα που παρουσιάζουν σήμερα τα «Επίκαιρα», 36 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη ΄73 (σε ποσοστό 76% θεωρείται γεγονός μεγάλης ιστορικής σημασίας για τη σύγχρονη Ελλάδα), προβάλλει ένα κλίμα γενικευμένης απαισιοδοξίας, κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας, διευρυμένης αποστασιοποίησης από τους πολιτικούς θεσμούς και την πολιτική.
Η ανεργία δηλώνεται ως το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της ελληνικής νεολαίας σήμερα (81%) σε τέτοιο καταλυτικό βαθμό, που εκ των πραγμάτων, υποβαθμίζει όλα τα άλλα ανοικτά ζητήματα (Παιδεία, φτώχεια, ναρκωτικά). Γενικευμένη είναι η παράσταση της ελληνικής κοινωνίας ότι η σημερινή νέα γενιά θα ζήσει σε χειρότερο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές (64%). Οι συνθήκες ζωής και εργασίας εκτιμάται ότι θα είναι χειρότερες σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές στην εύρεση εργασίας (82%), στις εργασιακές συνθήκες (71%), στα ασφαλιστικά δικαιώματα (72%), στον ελεύθερο χρόνο (64%), στη δημιουργία οικογένειας (85%).
Η γενικευμένη απαισιοδοξία παράγει (αυτονόητα) πολιτική αποξένωση. Κυρίαρχη είναι η γνώμη ότι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα ασχολούνται λιγότερο απ’ όσο χρειάζεται με τα προβλήματα της νεολαίας (67%). Η εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα, είναι μόλις 12,5%, στα Μέσα Ενημέρωσης 15%, στο κράτος και στη δημόσια διοίκηση 18%, στο Κοινοβούλιο 22%, στα συνδικάτα και στο συνδικαλισμό 25%. Διασώζεται από τους θεσμούς το Δημόσιο Πανεπιστήμιο (64%) και σε σημαντικά μικρότερο βαθμό η Εκκλησία (50%), η Αστυνομία (49,5%), η Δικαιοσύνη (46%).
Η όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων διαμορφώνει αναμφίβολα, ένα εκρηκτικό κλίμα στην ελληνική κοινωνία. Γεγονότα σαν κι αυτά του περασμένου Δεκέμβρη, θεωρείται από το σύνολο της κοινής γνώμης ως πολύ και αρκετά πιθανόν να επαναληφθούν (73%), την ίδια στιγμή, ωστόσο που ως «κοινωνική εξέγερση», τα αξιολογεί πλέον μόλις στο 29%.
Αναμφίβολα, η γενική εικόνα που προκύπτει, είναι ζοφερή. Από την άποψη αυτή, οι πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια, δεν έχουν σχεδόν κανένα περιθώριο αποτυχίας.
Χρ. Βερναρδάκης
Επειδή θεωρούμε ότι τα αποτελέσματα της, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, θα αναδημοσιεύσουμε σήμερα το εισαγωγικό κείμενο του Χριστόφορου Βερναρδάκη, Επίκουρου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης ΑΠΘ/επιστημονικού συμβούλου VPRC, καθώς και ένα απόσπασμα από την ανάλυση των στοιχείων. Στο φύλλο της επόμενης Τετάρτης, θα δώσουμε και άλλα στοιχεία.
Ίσως να πρόκειται για την περισσότερο δύσκολη ιστορική εποχή για την ελληνική νεολαία. Η έρευνα που παρουσιάζουν σήμερα τα «Επίκαιρα», 36 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη ΄73 (σε ποσοστό 76% θεωρείται γεγονός μεγάλης ιστορικής σημασίας για τη σύγχρονη Ελλάδα), προβάλλει ένα κλίμα γενικευμένης απαισιοδοξίας, κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας, διευρυμένης αποστασιοποίησης από τους πολιτικούς θεσμούς και την πολιτική.
Η ανεργία δηλώνεται ως το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της ελληνικής νεολαίας σήμερα (81%) σε τέτοιο καταλυτικό βαθμό, που εκ των πραγμάτων, υποβαθμίζει όλα τα άλλα ανοικτά ζητήματα (Παιδεία, φτώχεια, ναρκωτικά). Γενικευμένη είναι η παράσταση της ελληνικής κοινωνίας ότι η σημερινή νέα γενιά θα ζήσει σε χειρότερο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές (64%). Οι συνθήκες ζωής και εργασίας εκτιμάται ότι θα είναι χειρότερες σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές στην εύρεση εργασίας (82%), στις εργασιακές συνθήκες (71%), στα ασφαλιστικά δικαιώματα (72%), στον ελεύθερο χρόνο (64%), στη δημιουργία οικογένειας (85%).
Η γενικευμένη απαισιοδοξία παράγει (αυτονόητα) πολιτική αποξένωση. Κυρίαρχη είναι η γνώμη ότι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα ασχολούνται λιγότερο απ’ όσο χρειάζεται με τα προβλήματα της νεολαίας (67%). Η εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα, είναι μόλις 12,5%, στα Μέσα Ενημέρωσης 15%, στο κράτος και στη δημόσια διοίκηση 18%, στο Κοινοβούλιο 22%, στα συνδικάτα και στο συνδικαλισμό 25%. Διασώζεται από τους θεσμούς το Δημόσιο Πανεπιστήμιο (64%) και σε σημαντικά μικρότερο βαθμό η Εκκλησία (50%), η Αστυνομία (49,5%), η Δικαιοσύνη (46%).
Η όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων διαμορφώνει αναμφίβολα, ένα εκρηκτικό κλίμα στην ελληνική κοινωνία. Γεγονότα σαν κι αυτά του περασμένου Δεκέμβρη, θεωρείται από το σύνολο της κοινής γνώμης ως πολύ και αρκετά πιθανόν να επαναληφθούν (73%), την ίδια στιγμή, ωστόσο που ως «κοινωνική εξέγερση», τα αξιολογεί πλέον μόλις στο 29%.
Αναμφίβολα, η γενική εικόνα που προκύπτει, είναι ζοφερή. Από την άποψη αυτή, οι πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια, δεν έχουν σχεδόν κανένα περιθώριο αποτυχίας.
Χρ. Βερναρδάκης