Η ανισόρροπη εποχή μας, επισφραγίζει την απαξίωση της με την άδικη συμπεριφορά, στον τρόπο που επιβραβεύει τους νικητές, σε κάθε μορφή ανθρώπινης πολιτικής ή ανταγωνιστικής συμπεριφοράς.
Όλα για κείνους που επικρατούν. Μια πλημμυρίδα αμοιβών, κοινωνικών, ηθικών και οικονομικών μόνο για τους δυνατούς. Μια υπερσυγκέντρωση αναγνώρισης λαμπρών προοπτικών και ιδιαίτερων προνομίων για όσους μόνο ξεχώρισαν και ανέβηκαν στο βάθρο ενός απάνθρωπου και εξοντωτικού ανταγωνισμού.
Πρόκειται για τη θεοποίηση της «πρωτιάς». Υποκλίνονται στο νικητή, πλήθη, κυβερνήσεις, δημόσιοι άρχοντες, η ίδια η Ιστορία.
Τελετές, ουρανομήκης ζητωκραυγές για τη νικήτρια ομάδα, μυθικά πριμ για «τα μαγικά πόδια», που εκτονώνουν τα πλήθη. Ενθουσιώδεις επευφημίες για τους δεινούς πολιτικούς ρήτορες, για τις καλλίγραμμες καλλονές, τις θεές του σεξ.
Επικράτηση του θεού της ματαιοδοξίας.
Η κοινωνία μας κατασκευάζει με χρηματικές παροχές, Κροίσους, εκεί που στην αρχαιότητα, αμοιβή για το νικητή ήταν το δάφνινο στεφάνι και το γκρέμισμα των τειχών.
Μια υπερβολική, χωρίς λογική, επιβράβευση της λάμψης και της υπεροχής, ενώ μια θολή, καταθλιπτική, στερημένη και δυστυχισμένη ανθρωπότητα λιμοκτονεί.
Μια απαράδεκτη σπατάλη σε βάρος ταλαίπωρων συνταξιούχων, φτωχών και εν γένει ανθρώπων που δεν είχαν ούτε τις δυνατότητες ούτε την τέχνη να αναδειχτούν.
Μέγαρα απαστράπτοντα φιλοξενούν τους σταρ ενώ μέσα σε πανάθλια νοσοκομεία, κανένας δεν επιβραβεύει το μόχθο του «ήρωα» εργαζομένου, που μένει περιχαρακωμένος στον κύκλο της αφάνειας του.
Υπερφίαλες εγωκεντρικές περιστασιακές εκδηλώσεις συντηρούν το μύθο του υπεράνθρωπου.
Και όταν τα φώτα της συνείδησης των «ξεχωριστών», ανάψουν και η σκηνή της ματαιοδοξίας αναδειχτεί, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει συναίσθηση της αδυναμίας του και της μικρότητας του μέσα στο σύμπαν, όλα γκρεμίζονται. Κάποια στιγμή, όταν οι υπερήρωες μείνουν μόνοι με το υπαρξιακό τους άγχος, κανένα ηθικό στήριγμα, καμιά αξία, καμιά προσδοκία αιώνιας δημοσιότητας, δεν μπορεί να τους στηρίξει. Τα παραφουσκωμένα είδωλα χάνονται μέσα στη ροή του χρόνου. Και μένει να αξίζει η απλότητα, η προσφορά, η αγάπη, που μόνο η συνείδηση μας επιβραβεύει.

* Ο Γιώργος Κωμαΐτης είναι ψυχίατρος.