Πόλεμος νομισμάτων
Στην εποχή της κρίσης, πολλές χώρες εφαρμόζουν τεχνικές καλυμμένης υποτίμησης των νομισμάτων τους. Ο πόλεμος των νομισμάτων, όπως αποκαλείται, έχει αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό, με τον ανταγωνισμό των υποτιμήσεων του αμερικανικού δολλαρίου και του κινεζικού γουάν. Ακολούθησε η Ιαπωνία, η Ελβετία και στο χορό μπήκαν οι λεγόμενες αναδυόμενες χώρες, Βραζιλία, Ταϋλάνδη κ.λπ.. Βλέπουμε, λοιπόν, όλο και περισσότερες χώρες να παίρνουν αποστάσεις από τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς στο νομισματικό τομέα και να τους αλλάζουν με παρεμβάσεις των κεντρικών κυρίως τραπεζών τους. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανάγκασε το Αμερικανικό Κογκρέσο να αποφασίσει ανοικτά πλέον την επιβολή δασμών σε προϊόντα που εισάγονται από χώρες που κρατούν τεχνητά φθηνό το νόμισμά τους. Ουσιαστικά αυτή η απόφαση αποτελεί ευθεία επίθεση στα κινεζικά προϊόντα, τιμωρώντας την Κίνα για το τεχνητά φθηνό γουάν της. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι η Κίνα, κρατώντας τεχνητά χαμηλά τα επιτόκιά της, επιδοτεί έμμεσα τις εξαγωγές της, μετατρέποντας τις τραπεζικές καταθέσεις των πολιτών της σε φθηνά επιχειρηματικά δάνεια.
Αυτές οι τεχνικές νομισματικού ανταγωνισμού δεν είναι κάτι το καινούργιο. Οι ΗΠΑ τις έχουν εφαρμόσει και στο παρελθόν έχοντας απέναντί τους την πάλαι ποτέ ισχυρή ιαπωνική οικονομία. Εάν μια χώρα υποτιμήσει το νόμισμά της, στην οικονομική αργκό το «μαλακώσει», ωφελείται διπλά. Πρώτον γιατί οι εξαγωγές της γίνονται φθηνότερες με τα εξαγόμενα προϊόντα της να αγοράζονται περισσότερο και δεύτερον γιατί ακριβαίνουν τα εισαγόμενα προϊόντα, με αποτέλεσμα την τόνωση της εγχώριας αγοράς. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει αύξηση των θέσεων εργασίας μέσω της ανάπτυξης ή στη χειρότερη περίπτωση διατήρηση των θέσεων εργασίας στα μέχρι στιγμής ανεκτά επίπεδα. Σε αυτή την εξελισσόμενη διαπάλη των νομισμάτων, το ευρώ ισχυροποιείται μεσοπρόθεσμα, προκαλεί σιγουριά και αφήνει να διαφανούν ακόμη περισσότερο οι σκέψεις για αμφισβήτηση του καθεστώτος του δολλαρίου ως παγκόσμιου αποταμιευτικού νομίσματος. Ανοιχτά πλέον και η Γαλλία τού Σαρκοζί μετά την Κίνα και κάποιες άλλες χώρες βάζουν θέμα αλλαγής του αποταμιευτικού νομίσματος. Με δεδομένη τη σημερινή νομισματική αταξία, αν σας φάνηκε υπερβολικά καλός ο Κινέζος πρωθυπουργός που μας επισκέφτηκε πρόσφατα, κάνετε λάθος. Ελληνικό χρέος μάς πρότεινε να αγοράσει, σε ευρώ πάντοτε, και θα το κάνει. Στη σημερινή εποχή της κρίσης, η κινεζική οικονομία, έχοντας ως κύριο πλεονέκτημα το οικονομικό πλεόνασμά της, έχει συμφέρον να αποταμιεύσει σε ευρώ παρά να αγοράσει δολλάρια που η ίδια η Κεντρική Αμερικανική Τράπεζα (Fed) προσπαθεί να υποτιμήσει. Οι αδύναμοι κρίκοι στην αλυσίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία. Αν, λοιπόν, ως χώρα έχεις στρατηγικό στόχο τις επενδύσεις στην Ευρώπη, με κάποια από αυτές τις χώρες θα κάνεις την αρχή.
Σε μια οικονομία σαν την ελληνική, που βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος υπό αναγκαστική διαχείριση - οι 50 υπουργοϋφυπουργοί του νέου ανασχηματισμού διακοσμητικό ρόλο παίζουν - και με τις αγορές να έχουν αναλάβει το ρόλο του διαχειριστή, η COSCO ήταν η αρχή, η αγορά ελληνικού χρέους το δεύτερο βήμα και έπεται συνέχεια. Όσον αφορά το ευρώ, μπορεί να χάσει τα άμεσα πλεονεκτήματά του μακροπρόθεσμα. Το μακροπρόθεσμα ούτε ο Κέυνς, πατέρας της ελεύθερης οικονομίας, το ανεχόταν. Όταν του ανέφεραν τον όρο «μακροπρόθεσμα», έλεγε «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθείς και επομένως να αποφασίσεις πότε θα έχεις σκληρό νόμισμα και πότε πρέπει να το μαλακώσεις. Ειδικά τώρα, με τους υπάρχοντες ενδοκοινοτικούς ενδοιασμούς και με μια ευρωπαϊκή ηγεσία πολύ κατώτερη των περιστάσεων.

Εύλογες απορίες
Απορία πρώτη: Στη συνάντηση Παπανδρέου με τον Κινέζο πρωθυπουργό, ο ένας υπερασπιζόταν το Σοσιαλισμό και ο άλλος τον Κομμουνισμό;
Απορία δεύτερη: Όταν λέει ο Κινέζος πρωθυπουργός ότι θα βοηθήσει στην επιστροφή των Ελγινείων, τι εννοεί; Θα στείλει τα κοντέινερ της COSCO να τα φέρουν;