Σε έναν τόπο όπου η εξουσία είναι εγωιστικό παιχνίδι και όχι βάρος και ευθύνη στους ώμους των πολιτικών;
Σε έναν τόπο όπου οι ισχυροί φροντίζουν να γίνουν ισχυρότεροι και οι ανίσχυροι κάπως να βολευτούν;
Σε έναν τόπο όπου το δημόσιο έχει γίνει ένας μεγάλος εργοδότης υπαλλήλων ασύδοτων, γεμάτων θράσος;
Σε έναν τόπο όπου περιμένει το εύκολο χρήμα από τον τουρισμό και δεν επενδύει σε άλλες δομές, στη γη του, στο ανθρώπινο δυναμικό;
Σε έναν τόπο όπου οι νέοι απαξιώνουν την πολιτική και κλείνονται στον εαυτό τους;
Σε έναν τόπο όπου η δημόσια παιδεία έχει γίνει περίγελως; Όπου το σχολείο είναι αγγαρεία;
Σε έναν τόπο όπου οι πτυχιούχοι δεν είναι επιστήμονες;
Σε έναν τόπο όπου αν είσαι άρρωστος και φτωχός, θα πεθάνεις;
Σε έναν τόπο όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων καταπατώνται;
Σε έναν τόπο όπου το πιο μικρό πρόβλημα και η λύση του σκαλώνει στα μικροσυμφέροντα τοπικών «αρχόντων», εμπόρων, δημοσιογραφίσκων, ξένων;
Σε έναν τόπο όπου ο στρατός είναι άχθος για τον κληρωτό και απλά ένα μηνιάτικο για τον επαγγελματία στρατιωτικό;
Σε έναν τόπο όπου οι άνθρωποι ξεχνούν τι σημαίνει φιλότιμο και γίνονται κυνικοί, αδιάφοροι;
Σε έναν τόπο όπου το μεράκι δεν περισσεύει πια;
Σε έναν τόπο όπου η ατέλειωτη γκρίνια έχει αντικαταστήσει τη διάθεση για πράξεις;
Σε έναν τόπο όπου η τηλεόραση σαπίζει τις συνειδήσεις των πολιτών;
Σε έναν τόπο όπου στις εκλογές υποστηρίζουμε τα κόμματα σαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες, «γιατί έτσι»;
Πώς να τα βάλει κανείς όλα αυτά σε μια σειρά; Τι να απαντήσει; Τι θα απαντήσετε όλοι εσείς, εκεί στην ηλικία των 50 - 60, όλοι εσείς δηλαδή που με τα λάθη και τα σωστά σας διαμορφώσατε την εποχή μας και είστε τώρα οι ταγοί του τόπου; Τι έχει να απολογηθεί η γενιά σας στη δική μας, τη νεώτερη γενιά; Ποιες είναι οι δικαιολογίες σας; Πως μπορείτε να λέτε ακόμα ψέματα, με τι καρδιά βγαίνετε στο γυαλί και υπόσχεστε πράγματα που ξέρετε μέσα σας πως δεν μπορείτε και δε διατίθεστε να κάνετε; Πόσο ακόμα θα ξεφτιλιστείτε μέσα σας για να αποκτήσετε την πολυπόθητη εξουσία; Πόσο ακόμα νερό θα βάλετε στο κρασί σας; Θυμάστε την εποχή που είχατε όνειρα, παλμό, πάθος, θέληση; Είστε καλύτεροι τώρα; Τι άλλα ψέματα θα πείτε για να καλύψετε τα ψέματα μέσα σας; Πόσο ακόμα θα μπορείτε να αντέχετε τις ώρες εκείνες που πραγματικά συνειδητοποιείτε τι έχετε γίνει; Ξέρουμε πως είναι σκληρή η φύση του ανθρώπου, πως είναι σκληρή η εποχή μας και κάθε εποχή. Ξέρουμε όμως, επίσης, πως για κάποια πράγματα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Και εμείς οι νέοι, τι δυνάμεις έχουμε πραγματικά; Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο μέσα στον κόσμο που μας κληροδοτήσατε; Πόσος χρόνος θα περάσει μέχρι να γίνουμε σαν και εσάς; Τι θα απαντήσουμε και εμείς στην επόμενη γενιά; Τρέμω την ώρα, στο μέλλον, που θα με ρωτήσουν αυτά που σας ρωτώ τώρα εγώ.

* Ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς είναι υποψήφιος διδάκτορας Λαογραφίας του Παν. Ιωαννίνων κι έχει γράψει το βιβλίο «Οι Μίνες του Θαβώρ: 12 διηγήματα του φανταστικού», Εκδόσεις Αιολίδα.