Με εμφανή σημάδια κακοκαιρίας, όπως άλλωστε είχαν προβλέψει και τα δελτία, που μιλούσαν για ένα αρκετά δροσερό έως ψυχρό Πάσχα, σαλπάραμε απ’ το λιμάνι της Ραφήνας με ισχυρούς ανέμους και πολλά Μποφώρ, που τα νιώσαμε στα δυνατά τραντάγματα του πλοίου, περνώντας από το Κάβο Ντόρο. Μικρή βέβαια η διαδρομή, αλλά το τραβήξαμε. Πολλοί ήταν αυτοί που επέλεξαν να το γιορτάσουν στο νησί των ανέμων. Έτσι ονομάζουν την Άνδρο και δεν έχουν άδικο όσοι το λένε. Φτάσαμε με το τελευταίο φως της μέρας, απόβραδο της Μεγάλης Πέμπτης, προτού σημάνουν οι καμπάνες για τα 12 ευαγγέλια της νύχτας. Καλωσόρισμα, το χαϊδολόγημα του αέρα στο πρόσωπο, με λίγες στάλες θάλασσας!
Το σπίτι της φιλοξενίας στο Κυπρί, ψηλά σε μια πλαγιά, ανάμεσα στο Γαύριο και το Μπατσί, πάνω απ’ το ξωκκλήσι του Αγίου Κυπριανού. Εξ ου και τ’ όνομα. Μπροστά μας, απ’ τη μια απλώνεται η θάλασσα κι απ’ την άλλη, μέσα στο πράσινο, πλημμύρα από παπαρούνες, χαμομήλια, μαργαρίτες και κάτι λιλά αγριολούλουδα που έφταναν μέχρι την ακρογιαλιά. Στο άγουρό της φαίνεται να ’ναι κι ασυνεπής, ετούτη η άνοιξη, κι ας έφερνε από παντού ο αέρας ευωδιές πασχαλιάς ανάμικτες μ’ εκείνο το απαλό άρωμα των ανθών της νεραντζιάς. Τελευταίο δεκαήμερο του Απρίλη και η ασυνήθιστη για την εποχή ψύχρα είναι αισθητή. Παρ’ όλα αυτά, θέλουμε να διατηρήσουμε μέσα μας, να νιώσουμε και να γευτούμε την ανοιξιάτικη γλύκα για τον ερχομό της Ανάστασης που περιμέναμε.
Την άλλη μέρα, με το που πήγαμε να νιώσουμε την εύνοια του ήλιου, αυτός χάθηκε γρήγορα μέσα στα σύννεφα. Μπορέσαμε, πάντως, να απολαύσουμε, με τον πρωινό μας καφέ, τη θαυμάσια θέα με τις αμυδρές ακτίνες του να μετατρέπουν τη θάλασσα σ’ έναν πελώριο γκρίζο καθρέφτη. Η ματιά μας, ωστόσο, δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από το μαγευτικό θέαμα που έχουμε μπροστά μας. Πρώτο μεσημέρι στο νησί, Μεγάλη Παρασκευή και η ιδέα να επισκεφτούμε τις εκκλησίες για να δούμε τους στολισμένους Επιτάφιους ήταν ό,τι καλύτερο.

Το βράδυ στην περιφορά, η καθολική συμμέτοχη των κατοίκων και των εκατοντάδων επισκεπτών που είχαν συρρεύσει στο νησί, ήταν εντυπωσιακή. Ακολουθούσαν τον Επιτάφιο με βήμα αργό, απλοϊκά, όμορφα και σιωπηλά, με μόνη παραφωνία ίσως, τα σβηστά κεριά, αφού οι φλόγες τους δεν άντεχαν στον αέρα που δε σταμάτησε ούτε στιγμή να φυσάει. Κατά τα άλλα τίποτα το διαφορετικό, ίδιο όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με τον καθένα στις σκέψεις του και με ανάμικτα συναισθήματα να ζει το δικό του δράμα. Να πορεύεται με το βλέμμα στραμμένο στο άπειρο, ψάχνοντας το αυτονόητο. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Να αναζητά ίσως μια ελπίδα σα μοναδική γέφυρα σωτηρίας. Μια ελπίδα, που όσο κι αν δε φαινόταν, ήταν κάπου εκεί, πιασμένη σ’ ένα κλαρί ανθισμένης πασχαλιάς.
Αργά, το άλλο βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, όλα ήταν διαφορετικά. Τα πρόσωπα έλαμπαν, περιμένοντας την Ανάσταση. Το Χριστός Ανέστη ξαναζωντάνεψε, θαρρείς, εκείνη τη φλόγα που πήγαινε να σβήσει. Η αληθινή Αναγέννηση. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, η Ανάσταση μας φέρνει πιο κοντά στο φως, στην αγάπη και σε ό,τι μπορεί να γαληνέψει τις ψυχές μας. Αναζητούμε, στις δύσκολες στιγμές, αυτό το λίγο φως που θα λάμψει στις καρδιές μας.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα κι εμείς, όλες τις μέρες που μείναμε εκεί, απαρνηθήκαμε την τηλεόραση, δε νιώσαμε την ανάγκη της ενημέρωσης. Το λίγο που διαβάζαμε στο διαδίκτυο ήταν αρκετό. Μας έφτανε η ωραία μουσική, το διάβασμα, η κουβέντα δίπλα στο αναμμένο τζάκι, η γαλήνη και η ζεστή ατμόσφαιρα του σπιτιού και των ανθρώπων του. Αυτά τα λίγα κράτησα.